LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XVI FOUND

JOYCE

Same place. I could say. Except for the numbers of people inside which were 2x more than last time we went. People staring in each painting and murmuring something to their fellows. Some on nod like they were agreeing and some were shocked. I looked around to see if theres a chance na makikita ko siya sa loob. Na baka nga andito lang siya para maging siya.

Naglakad lakad ako hanggang napatingin ako sa painting na yon.

Ang babaeng nakasuot ng puting perlas na earings. Napalapit ako at mas tiningnan iyon ng mabuti. Tama nga siya, kung hindi mo alam ang kwento sasabihin mo na larawan lang yon ng magandang babae.Bagamat mapapansin mo agad ang perlas na nakakabit sa tenga niya mahirap pa rin i distinguished kung ano ba talaga siya. Kaya nga siguro pinipinta sila para malaman ang kwento sa likod nito. Sabi nga niya nanghuhusga tayo sa kung ano ang nakikita at naririnig natin hindi sa kung ano ba ang totoong storya.

I smiled. How could a man like him could know more about life? I never thinks of him as a mature one. Siya yong tipong sasabihin mo talagang walang alam sa mundo. He showed others that he didn't care about anything but deep down he does. A lot.

"Matatakot na yang babae..baka isipin niya gusto mong nakawin yong hikaw."

My heart stops. Boses niya yon na nangaling sa likuran ko. Gusto kong tumingin para makita siya pero hindi ko magawa. Natatakot ako na baka hindi pala siya yon . I could smell the scent.. the very familiar scent. Sinubukan kong huminga ng malalim para makapagsalita.

"Gawin ko nga kaya yon..tatawagin ba nila akong a girl who stole the pearl earings?"

"pwede..or a girl who loves the pearl.."

Si Johann. This time I'm 100% sure.

"Mas gusto ko yon.."

"ako din.."

mahina niyang tugon. Naramdaman kong naglakad siya papalapit hanggang naaaninag ko na ang mukha niya sa tagiliran ko. Gusto kong tumingin at makita ang ngiti niya. Gusto kong yakapin siya at sabihin na saan ka ba nagpupupunta. But I refused. I can't move my head, I can't move my feet. I'm froze.

"No work?"

he asked.

"Closed..don't know why.."

"I see..how are they?"

Sino? Yong mga kasama niya? Tatakbo takbo siya tapos magtatanong din pala?

Pinilit kong ngumiti.

"They're worried. "

I heard his sighed. He pressed his both hands and looked at me. Maybe.

"Are you not going to look at me?"

Kaya ko ba? Mapipigilan ko ba sarili ko pag nakita ko siya? Natatakot ako, baka hindi ko kakayanin.

"About you? are you looking at me?"

"Yes...I always will.."

Naramdaman ko ang pamumuo ng luha ko sa mata. Bumabalik sa akin lahat ng mga naramdaman ko sa tatlong araw na wala siya. Ang kwento ni Tatay, ang mga gabing hindi ako makatulog, ang mga nangyari ngayong araw kung paano ako nakarating dito. Lahat lahat ay parang mga nagsasayaw na larawan sa paningin ko.

I turned my head to see him. He's right. His eyes flickered on mine. Sad but intense. I just realize how much I missed him. I found him.

"I think I should do the same too.."

Pilit kong sabi na nanlaban ng tingin sa kanya.

Sabi nila sa libro pagnagkatinginan daw kayo ng mahal ko titigil ang ikot ng mundo, mawawala ang mga tao at kayo lang matitira. Ito na ba yon? Yong feeling na siya lang ang nakikita mo, mukha niya lang ang pumupuno sa mga mata mo? Kasi kung ito man yon sana hindi na matapos pa. Sana ganito na lang habang buhay. Kami lang dalawa.