KARANLIK

7.BÖLÜM "İTİRAF"

Instagram: hikayelerindeyasar

"Işıklardan kaçma, karanlıktır yalnızlık." - Miraç

7.BÖLÜM "İTİRAF"

Hayatım boyunca doğru bildiğimi yapmaktan hiç vazgeçmedim. Hayatım boyunca hayallerimden hiç vazgeçmedim. Hayatım boyunca isteklerimden, dileklerimden ve arzularımdan hiç vazgeçmedim. Hayatım boyunca burnumun dikine gitmekten hiç vazgeçmedim.

Hep doğruyu mu yaptın dersiniz çoğu zaman pişman oldum, geri dönmek, yeniden başlamak istedim. Ancak yine de kendi hayatımı, kendi kararlarımla yaşadım.

Lise yıllarımda, arkadaşlarımı izledim. Hepsi hayatları boyunca kendilerinin istemediği bölümlere, sırf aileleri mutlu olsunlar diye gittiler. Daha da ilerisi, istemediği insanlarla sırf aileleri onayladığı için evlenen insanlar gördüm. En büyük korkum, insanların beni şekillendirmesiydi. Ben kimse beni şekillendirmesin istedim. Yanlış mı yapacağım yine de kendi yolumdan gideyim, kendi hayatımı kendim yazayım istedim.

Şimdi nerede miyim?

Sahne sanatları okudum, babamın en korktuğu şeyi yaparak. Kamuya atanmayı bekledim ama sınavlar bile yapılmıyor, ülkede sanata verilen değer belli, işsiz kaldım, karnımı doyurmak için en yapmam dediğim şeyi yapıp sırf geçinebilmek için şarkı söyleyen sanatçıların arkasında dans da ettim. Tüm sınırlarımı, hayal ettiklerimi geçti yaşadıklarım. Çok zor günlerim oldu. Hiçbir zaman birinci sınıf bir balerin olamadım, hiçbir zaman insanların ilgiyle baktığı, takip ettiği o kişi olamadım. Öyle arkadaşlarım oldu, hepsi Türkiye'de yaşadıkları gelecek kaygısından dolayı yurt dışına yerleştiler. Bense... Araf. Ne cenneti aldım elime, ne tam anlamıyla cehennemi yaşadım. Hep ortada, hep yarın ne yapacağımı bilmeden, kaygıyla yaşadım. Ama gün sonunda başımı yastığa koyduğumda, yaptığım her şeyin benim seçimim olduğunu bildim.

Ne pahasına olursa olsun, ki bunun sonunda ailemi kaybettim, hayallerimi gerçekleştirdim. Kimsenin benim üzerimde hayal ettiklerini değil.

Hiç vazgeçmedim. Vazgeçmek nedir hiç bilmedim. Pişman oldum ama hiç vazgeçmedim. Her şeyden önce kendi seçimlerimi yaptığım için mutluyum. Her şeyden önce kendi yolumu yürüdüğüm için gururluyum. Her şeyden önce ne olursa yanlışlarımda doğrularımda benim kararlarım.

Şimdi yine bir yanlışın peşindeyim. Babam burada olsaydı, Alp gibi bir adama hissettiklerimi bilseydi kalp krizi geçirirdi muhtemelen. Yaşıtım olan çoğu insan da aynı şekilde. Ama karnımda tatlı bir sızı vardı, bacaklarım her zamanki gibi evin bahçesinden içeri adım atmamı sağlarken birbirine dolanıyordu. Nefes alışverişlerim çok hızlıydı. Ahu'nun söyledikleri beynimin içinde çınlarken elimi midemin üstüne götürüp sakinleşmeye çalıştım.

Doğrusuyla yanlışıyla şu an hissettiklerimden emin olmak istiyordum. Vazgeçmek istemiyordum.

Derin bir nefes aldım, bir elimi kotumun cebine yerleştirirken boynumu kaldırdım ve çenemi dikleştirdim. Vazgeçmeyecektim.

Bu hayat benimdi, benden başka hiçkimsenin benim hayatım üzerinde düşüncelerinin, fikirlerinin, tavsiyelerinin ve yargılayıcı sözlerinin önemi yoktu. Ben nasıl istiyorsam, benim istediğim şekilde olacaktı.

Hızlı adımlarımla eve doğru yönelip kapıyı çaldım. Elif her zamanki gülümseyen yüzüyle kapıyı açtı.

"Günaydın, erkencisin."

"Öyle oldu bugün biraz."

"Makyaj mı yaptın sen bugün, saçların da bir başka güzel görünüyor. Bir yere mi gideceksin buradan sonra?"