KARANLIK

13.BÖLÜM "MÜZİK"

Merhaba, aynı haftada ikinci bölümle karşınızdayız. Önceki bölümün yorumlarını çok büyük bir keyifle okudum. Yine heyecanla bekliyorum. Siz yorum yapmak ve ben haftaya yeni bölüm yayımlamak <3 Anlaştık mı? :))))

"Müziğin sesini duymayanlar dans edenleri deli sanırlar." - Nietzsche

13.BÖLÜM "MÜZİK"

Şaşkınlığım öyle büyüktü ki, uzunca bir süre iri iri açılmış gözlerle karşımdaki adama bakakaldım. Alp beni göremediği için sessizliğimden rahatsız olurken yerinde kıpırdandı.

"Bir şey söylemeyecek misin?"

Şaşkınlığımdan sıyrılmaya çalıştım. "Sen ciddi misin?"

"Ciddiyim tabii ki. Üzülmeni istemiyorum."

Bu itiraf karşısında içim sıcacık oldu. "Ama sen kaç para ödemişsindir şimdi oraya?"

"Önemsiz bir tutardı," dedi. "Devri senin üzerine olacak, istediğin gibi kullanabilirsin."

"Ama," dedim şaşkınlığım daha da artarken. Uzanıp masanın üzerinden elini tuttum. "Benim için çok büyük bir tutar, çok teşekkür ederim ama ben bunu kabul edemem."

"Saçmalama Ada," dedi. "Sadece senin için değil," dedi. "Birçok insan bu nedenle işsiz kalacak. Bunu da önlemiş oluruz. Dilediğin gibi kullanırsın orayı. Sen nasıl olmasını istiyorsan öyle olur."

Kalbim yerinden çıkacakmış gibi hızlı atarken, karşımdaki adamın ne kadar doğru bir insan olduğunu bir kere daha anladım.

"Ben burayı kendi üzerime kabul edemem," dedim tekrar. "Bu çok fazla. Ama eğer sana ait olarak kullanmamı istersen o zaman memnuniyetle kabul ederim."

Alp sıkkın bir nefes verdi. "Nasıl rahat edeceksen," dedi. "Ama orası tamamen senin olacak."

Yüzümdeki gülümseme büyüdü. "Şey, şimdi sana teşekkür amaçlı sarılabilir miyim?"

Alp'in yanakları pembeleşirken dayanamadım yerimden kalktım ve o daha cevap vermeden arkasından ona sarıldım. "Çok teşekkür ederim, çok teşekkür ederim, çok teşekkür ederim, iyi ki varsın..."

Alp'in kızaran yanaklarını öptüm. "Ada," dedi omurgası dikleşirken. "Rica ederim ama insanlar bize bakıyordur."

Tekrar öptüm. "Baksınlar işte, güzele bakmak sevaptır."

Tekrar öptüm. Dudaklarının yana kıvrıldığını fark ederken, onu mutlu ettiğimi hissederek ondan ayrılacakken, beni kendine doğru çekti ve ona doğru çevirdi. Yüz yüze gelirken şimdi insanlar bize bakıyor diye utandım.

Alp yüzümü kavradı elleriyle. "Rica ederim," dedi tekrar. "Sen mutlu ol yeter ki..."

"Peki," dedim heyecanla onun karanlık gözlerine bakarken. "Şimdi gösteri salonuna gidebilir miyiz peki?"

Alp şaşırdı. "Şimdi mi?"

"Evet," dedim. "Orada hiç tek başıma sahnede olmamıştım. Şimdi senin içinde uygunsa gitmeyi çok isterim."

Alp bir süre düşündü. Evden uzakta olmayı genelde sevmiyordu. Beni reddedeceğine emindim ama son anda "Tamam," dedi. "Pizzanı bitirdikten sonra gidelim."

"Doydum bile ben," dedim hemen heyecanla. Alp yerinden kalkarken "Tamam," diye çaresiz bir kabullenişle onayladı beni. Ben o daha kolunu uzatmadan koluna girerken gülümsedim.