KARANLIK

10.BÖLÜM "İSTİFA"

Ve döndük! Oy ve yorumlarınızı merakla bekliyorum <3 Satır içi yorumlarında buluşalım olur mu?

"Mum olmak kolay değildir. Işık saçmak için önce yanmak gerekir." -Mevlana

10.BÖLÜM "İSTİFA"

O beni hissederken dudaklarımız birbirini ezdi geçti. Dillerimiz birbirine çarparken öpüşü daha yoğun daha tutkulu bir hâl aldı.

Benden ayrıldığında derbeder bir hâldeydim, beni tutmasa bayılırdım. Korkarak sordum. Yeniden kovulmazdım değil mi?

"Ne- ne yapıyorsun?"

"Hisset dedin. Seni hissediyorum."

Göğsüm hızla inip kalkarken nefesimi tuttum. Yanaklarım kızarırken, dudaklarım yanmaya devam ediyordu. Hayatımda ilk defa utandığımı hissederken ne yapacağımı, elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemedim. Gülümsedim, neden gülümsediğimi bile anlamadan. O kadar şaşkına uğramıştım ki, elim ayağım titredi. Ne yapacağımı bilemedim, merakla başımı kaldırdım ve ona baktım.

Göğsü hızla inip kalkarken "A-Alp," diye mırıldandım.

"Ada," dedi ismimi içine çeker gibi.

Duraksadım ne yapacağımı bilemedim, gülümsemeye devam ettim.

"Beni öptün," diye geveledim şaşkınlıkla.

Alp bir geriledi.

Başımı kaldırıp heyecanla sordum. "Biz şimdi sevgili miyiz?"

Alp'in yüzü ciddiyetle kasıldı. Uzandım ve onun benden uzaklaşmasına izin vermeden başımı onun göğsüne yasladım. Öylece kaskatı kesildi. "Beni öptün," dedim heyecanla. "O benim ilk öpücüğümdü."

Alp geri çekilmedi, öylece durdu, hızlı kalp atışlarının sesi kulaklarıma dolarken heyecanlanmama engel olamıyordum.

Onunda benden etkilendiğini ilk defa o an hissederken, içimdeki heyecana engel olamadım. Sanki bir kelebek vadisindeydim, kelebekler tenime dokunuyor, rüzgar saçlarımı uçuşturuyor ve ben gülümsüyordum.

"Bir şans versen," dedim sessizce. Sesim o kadar güçsüz çıkmıştı ki, beni duyduğundan emin değildim ama devam ettim. "Söz veriyorum, hiç mutsuz eteyeceğim seni, bir şans versen sadece. Çok fazla hayatına dahil olmam, bir şeyleri değiştirmeye çalışmam. Dur dediğinde dururum, sende hayatında biri olsun istemez misin?"

Yeniden hafifçe sarıldım ona, bir elim belinde dururken yine kaskatı kesildi. "Beni hep hissetmek istemez misin?"

Geri çekildi, belindeki elim düştü. "Seni öpmem bir anlık bir şeydi. Daha fazlası olmayacak."

Dudaklarımdaki gülümseme soldu. "Hep böyle mi olacak? Bir adım ileri iki adım geri mi?"

Çenem dikleşti. "İstemeseydin öpmezdin, bana karşı bir şeyler hissetmeseydin seni hissediyorum demezdin. Daha sabah iş ilişkimizin dışına çıkmayacağız dedin ama şimdi öpüyorsun beni. Sonra da tekrar eskiye dönelim diyorsun, bu böyle olmaz! Benimde hislerim, duygularım var ve bana haksızlık ediyorsun!"

Bir anda beni tuttu ve ben sözümü bitiremeden kendine çekti. Bakışlarım kapıda bekleyen burayı izleyen korumalara takıldı ve utanmadan edemedim.

"Sen ne istediğini bilmiyorsun."

"Seni istiyorum," dedim inlercesine. "Bana bir şans versen ne kaybedersin?"