Yours Truly, Amari [Completed]

Chapter Six

CHAPTER SIX

A MONTH finally passed by— at ang masamang balita lang na nangyari sa akin dito sa vacation na 'to ay ang pagkawala ng phone ko. The day after I have talked to Amari— kinabukasan kasi no'n ay may pinuntahan kaming beach resort— unfortunately, nang nasa bangka kami at magte-text sana ako kay Amari ay nahulog ko ang mobile phone ko sa dagat— and I cried. 'Yung ilang libong pera ko lumubog. Kaya 'wag na kayo mag-cellphone sa dagat.

Kaya ayon, nakigamit na lang ako ng cellphone ng co-teacher ko na si Romano at tinawagan si Pristine para sabihin ang nangyari. Then, 'yon— kahit wala talaga akong gana ay pinasaya ko pa rin ang sarili ko— sayang din ang experience kaysa sa cellphone.

Nabanggit pa sa akin ni Romano na ang daming beses na tumawag si Pristine at may mga texts na—

Answer the damn call, Amari!

ANSWER IT BABAE! Pupuntahan kita d'yan.

Hoy! Sagot. Nanggigil na 'ko.

And many more angry demands— and obviously hindi si Pristine 'yon. So, ayon, naki-text nalang ulit ako.

At that moment, I would receive texts from Amari— kinuha ata niya number ni Romano, isang beses lang akong sumasagot kasi nahihiya ako kay Romano kung makiki-chika pa ako kay Amari. Ayon, minsan nanggigil na talaga siya. Kaya hindi ko alam kung uuwi pa ba ako— baka masabunutan na talaga niya ako.

I was not able to pick up the phone whenever he would call kasi nga once a day at one hour lang kaming gumamit ng phone and most of the time si Romano pa ang makakasagot kasi hiwalay room nilang mga lalaki sa amin— however, no phones allowed is actually ayos naman kasi talagang ang daming activities at mga tourist spots dito na makakalimutan mo na talagang mag-cellphone— for pictures? Easy! May camera naman, may DSLR kasi ako, bro, yeah. Joke. Kay Amari 'yon, hiniram ko lang.

And now, bumabyahe na kami pauwi at bagsak lahat kami dahil sobrang aga naming umalis sa bahay ni Headmistress Aria para makauwi kami before lunch sa mga bahay namin.

"Amari. Your beta's calling." Tawag sa akin ni Romano na nasa tabi ko at inabot sa akin ang phone niya at kahit nahihiya na talaga ako ay tinaggap ko rin at nilagay sa tenga ko.

"Hello?" I whispered. I waited for an answer but I only heard heavy breathing. "Amari, I'm sorry ngayon ko lang nasagot, hehe. Wrong timing kasi lagi, but, anyway, pauwi na kami." I continued.

"Uwi ka na?" Amari's voice was almost a whisper when he asked it kaya mahina akong natawa. Ano namang nangyari rito?

"Hmm. Pauwi na ako with your pasalubong na lagi mong dine-demand, nakakahiya naman sa'yo." I chuckled but I stopped when I can only hear ragged breathing. "Amari? Ayos ka lang?" I asked worriedly. Ano bang nangyayari sa lalaki—babaeng 'to?

"Yah but I wanna see you already, please? I mean, g-gusto ko na ring makita mga pasalubong mo. " He almost whined and he seems like he's holding something back. "Naipag-sako mo ba 'ko?" He continued.

I chuckled "Hoy. Nasaan si Amari? Sino 'to?" I asked teasingly kasi he is really not a whiny kind of person. "Nga pala, hindi na kita naipag-sako— kasi naalala ko wala akong sako." I teased then I heard a scoffed from him.

"Ngi. Sayang naman." He muttered.

"'Tsaka 'wag na, pagalitan ka pa ni Alpha." I giggled.

"And why is that?" Masungit na mungkahi nito.