ALFA

..ölmem gerekiyor..

Yemeğimzi yedikten sonra lokantadan çıktık. Ve biraz yürüyüş için parka doğru gittik. Birsürü çocuk oyun oynuyordu hepsi birbirinden tatlıydı. Onları güler bir şekilde izlemeye koyuldum. Luhan ise benim onları izlediğimi görünce o da  izlemeye başladı. Biraz çocuklara baktıktan sonra kafamı çevirip Luhan'a baktım. Çocukları izlerken gözünün dolduğunu görmüştüm. Saklayamamıştı Bay karanlık. "Yakalandın" Ne kadar acımasızda olsa her insanın içinde az da olsa bir merhamet vardır. Yani ben böyle düşünüyordum. Çocuklara baktıkça babam yüzünden yaşayamadığı çocukluğu aklına geldiğine adım gibi emindim. Biraz Luhan'ı izlemeye devam ettimki birden nefes alıp gözünü çocuklardan çekti ve bana baktı.
-Ne var?
-Yok birşey.. sen....iyi misin?
-Birşeyim varmış gibi mi görünüyorum?
-Çocukluğun...kaybolan çocukluğun...
-Ne saçmalıyorsun yine.
-Onlara bakınca aklına geldi değil mi?
-Bak lay ne dediğin hakkında hiçbir fikrim yok!
-Saklayamadın Luhan...yakalandın..
-ahhhh
Luhan bir nefes çekip gitmeye başladı. Tabi bende arkasından.. Luhan iyi değildi ve ben ölene kadar iyi olmayacaktı galiba. Onun bir hatası yoktu..veya suçu. Bu yüzden galiba.. ölmem gerekiyordu..
Luhan arabanın kapısini açtı ve ellerim açıp arabaya bindirdi. Arabayı çok hızlı sürüyordu.. bu hızla 10 dakika olmadan eve vardık..
Anahtarı masaya koydu ve üstünü değiştirmek için odasına gitti.. bende peşinden gittim..
-Luhan!
-Efendim
-Sana birşey söyleyeceğim.
-ne
-Benim ölmem seni rahatlatacak mı?
-Evet hemde çok
-Öyleyse... söyleyeyim kasanın şifresini ve bitir bu işi...
Söylediklerim karşısında şaşkınlıkla bakan Luhan yutkunmuş ve ne diyeceğini bilememişti. Yoksa beni öldürmek istemiyormuydu.. öylece birbirimize bakıyordukki sessizliği bozdum..
-Dediğim gibi ölmem seni rahatlatacaksa uzatmanın bir manası yok sonunda öleceğim zaten öldür.. sende kurtul bende..
-Sen... sen deli misin ha?
-Hayır desem ne değişecek? Dediğim gibi birdaha söylemeyeceğim. Bu işkenceye katlanmak istemiyorum. Babamın suçu ile daha fazla vicdan azabı çekmek istemiyorum! Seni böyle görmeye dayanamıyorum Luhan dayanamıyorum!
Yazarın ağzından;
Luhan Lay'ın bu söylediklerine karşı Sessizliğini bozamamıştı. Sadece şoktaydı..  kafasını kaldırdı.. biraz yutkundu ve;
-Be.. beni böyle görmeye dayanamıyormusun?
Luhan ne tepki vereceğini bilmiyordu. Ilk defa böyle bir cümle söyleniyordu kendisine..kalbi birden hızlanmıştı. Tıpkı yatakta göz göze geldikleri zamandaki gibi... aynısını hissediyordu.. bu hissin ne olduğunu hala çözebilmiş değildi.
Lay biraz utançla kendini toparladı ve;
-Evet dayanamıyorum..Vicdan azabı çekiyorum.. sen sen...sen üzüldükçe kötü oluyorum Luhan.. öldür beni ve bitir bu işkenceyi..
Luhan Lay'ı susturmak amaçlı hemen..
-Kes sesini! Zamanı gelince öleceksin zaten uzatma..
Luhan bunu söyleyip hemen odasına girdi.. odasında tek olmak onu rahatlatıyordu.. ama herşeyi içine atıp,hiçbirşeyi hiç kimseye söyleyememesi onu deli ediyordu..