Mine - Zafiro Morelli

Chapter 22

《CHAPTER 22》

-K I E R A-

Dala-dala ang ilang bags ng groceries papasok sana ako sa mansion ng napatigil na lamang ako nang makita kong kakalabas lang ni Gladys sa bahay namin, nakapinta sa mukha niya ang pagtataka habang naglalakad kaya siguro di niya agad ako napansing papalapit.

"Hoy bes, napadaan ka" salubong ko rito at dun lamang siya natauhan at ngumiti.

"Ah eh gusto sana kitang kamustahin eh, kaya lang wala ka daw sabi ng asawa mo" she said.

"Pasok tayo bes dun tayo magkwentuhan sa loob" aya ko rito pero umiling lang siya at nagpaalam na kailangan na raw niyang umalis.

Napatango na lamang ako at hinayaan siyang lumisan, binitbit ko ulit ang mga groceries at pumasok na sa mansion, kung nagtataka kayo kung bakit ako pa ang nag-groceries its because ako lang naman ang kumakain sa loob habang ang ahas at ang kasama niya ay palaging wala.

Binuksan ko ang pintuan papasok sa bahay at dun ko nakita si Denver na tulalang nakaupo sa couch.

Hindi ko na lang siya pinansin at nagtungo na ako sa kusina para ilagay na sa dapat na kalagyan ang mga pinamili kong groceries.

Habang nilalagay ko ang mga canned goods sa shelf ay naramdaman ko ang mga yapak na papalapit sa akin at nang maramdaman kong malapit lang sa aking likod ang tao ay biglang may nagsalita.

"Kailan mo balak sabihin sakin na nagkaanak pala tayo?"

Natigilan ako sa ginagawa ko nang marinig ko ang sinabi ni Denver, so nasabi pala sa kaniya ni Gladys ang tungkol sa hindi nabuhay na sanggol.

Nilingon ko siya at nang makita ko ang mga mata niyang may bahid ng pagkalungkot, tsss bakit naman malulungkot ang lalaking ito?

"Wala kang anak Denver" I said.

"Your friend Gladys told me about what happened in New York" he said and so I didn't bother replying to him.

"You should've told me, hindi na sana namatay ang anak ko!" he exclaimed.

"So ako pa talaga ngayun ang may kasalanan kung bakit nawala ang bata? my god Denver your so unbelievable" I ran my hands to my hair in frustration.

"If you didn't ran away then the baby wouldn't die, nagpaapekto ka kasi sa nakita mo, alam mo naman ang hangarin ko noon, I wanted a child" he said refering to the past when I saw them making miracle.

"So dapat pala hindi ako naapektuhan noon?! pasensya na ah minahal lang naman kita noon eh kaya naging emosyunal ako at lumipad paibang bansa, hindi ko sinasadyang maapektuhan sa fact na ginagago mo lang pala ako, hindi ko sinasadyang maging emosyunal sa fact wala na pala akong kwenta para sayo!" sigaw ko rito habang patuloy pa rin sa pagdausdos ng luha sa aking mata.

'Kelan ba talaga ako makakalaya sa mga sakit na to?'

"---imbes na ikaw ang madehado edi sana inisip mo man lang na masakit din sa akin noon na di kita mabigyan ng anak, ikaw dapat ang nagcocomfort sa akin, ikaw dapat ang lakas ko pero pinatunayan mo lang sa akin na wala kang kwentang asawa" I said

Napatungo na lamang ang ulo niya "I-I'm sorry" he finally said, I just nodded in disbelief.

"Your sorry's late...6 years late and you know what even if the child didn't get a chance to see the world there was a positive side, he didn't get to see a father like you, he doesn't deserve a father like you" I said.

"I knew I was a total jerk back then but please----" he paused.

"-----give me another chance, I want to make things right" he said with his eyes almost forming tears.

"Don't make this hard for us Denver, buo na ang pasya ko gusto ko nang makipaghiwalay" sabi ko.

"I wanted to make it up to you" he said.

Napailing-iling na lang ako at tumalikod na para ituloy ang naudlot kong gawain.

Nilagay ko sa hanging shelf ang ilan pang canned goods, akala ko aalis na ang lalaki pero hindi nabigla na lamang ako ng may yumakap sa akin habang akoy nakatalikod.

I smelled his scent and I knew for a fact that it was Denver, ano ba namang pakulo to?

Pinilit kong nilalayo ang katawan niya sa likod ko ngunit hindi nagpatinag si Denver at patuloy pa ring nakayakap sa akin.

Humarap ako at nilayo ang katawan niya sa akin, his eyes are now focused on mine, nakatingala ako ngayun sa matangkad na lalaking nasa harapan ko.

"Hindi ko kayang bigyan ka ng isa pang pagkakataon, sirang-sira na ako, hindi ko kayang basta basta na lang limutin ang sinapit ko---" I paused when he interfered.

"Edi unti-unti nating limutin ang lahat, let's start all over again" he said.

"Hindi madaling limutin ang lahat Denver----" napatungo ako at ipinikit na lamang ang mga luha kong gusto nang kumalas sa mata ko.

"---lalo na't may nabubuhay nang proeba ng sakit na dinanas ko" sabi ko.

Hinawakan ng magkabila niyang kamay ang mukha ko at inangat ito dahilan upang kami'y magkatitigan.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong niya.

Isa-isa nang pumatak ang mga. luha ko ng maalala ko ang kambal ko na bunga ng karahasan ni Lord Ace, kahit kailan ay di ko sila ituturing na salut sa buhay ko ngunit ang fact na nabuo sila ay dahil sa ginawa sa akin noon ng ama nila.

"I was abducted.......and raped" I finally said it making Denver's eyes grew wider.

"A-ano???"

"I already have a child...children to be exact" sabi ko.

Unti-unti nang kumakalas ang hawak ni Denver, napapaatras siya na para bang wala sa sarili at hindi makapaniwala sa sinabi ko habang ako naman ay nanatili lamang na nakatayo habang umiiyak.

Follow VOTE and comment