E.n: ilk yüklediğim novel olduğu için anlaması zor OKUNMASINI TAVSİYE ETMİYORUM. Molitia Clemence hastalıklı bir şekilde doğdu.
Kendini bir battaniyeyle örtmeyi unuttu ve üşüttü. 10 gün sonra sadece hafif bir soğuk algınlığı nedeniyle eşinin yanınd...
Kont Clemence'in evinde bir sorun vardı: en büyük kızı Molitia Clemence. Sayım, yatakta her zaman hasta olduğu için harcadığı büyük miktarda paradan bile yakınıyordu. İyileşmesinin bir yolu olsaydı, ona karşı tutumu daha iyi olabilirdi ama maalesef Molitia zayıf bir vücuda sahipti ve sık sık hastalıkları anne babasının sevgisini yavaş yavaş tüketmişti.
Yatağında, yatağından çok daha fazla zaman geçirmiş ve diğer soylu çocukları topluma ilk adımlarını atarken yatakta hasta kalmıştı. Ne kadar uzun süre hasta olursa, o kadar az insan ziyaret eder ve o kadar çok yalnız kalır. Neredeyse tanınmayan-bilinmeyen bir insan olarak, onun hakkında birçok söylenti yayıldı.
Onun solgun yüzünü her gördüğünde, sayım Molitia'ya iyi bir söz söyleyemedi ve onu 'lanetli çocuk' gibi hakaretlerle damgaladı. Bu, sayının daha fazla dedikodudan acı çekmesine neden oldu ve ondan hoşnutsuzluğunu daha da artırdı. Molitia'nın boş, beyaz yüzünü görmek istemeyen kont onu odasına kapattı.
Molitia için aile sıcaklığı ulaşılamayacak kadar uzaktı ve tamamen izole edilmişti; dışarıdaki ailesinin gürültüsünü duyduğunda, yemeklerini kendi odasında yediğinden emin oldu. Ebeveynlerinin ihmali, diğer aile üyeleri tarafından da soğuk muamele görmesine yol açtı; Kontun kızı olmasına rağmen, tozdan daha büyük değeri yoktu.
Molitia ile etkileşim kurmak konusunda herkes isteksizdi. Herkes 'Ne zaman öleceğini kim bilir?' Diye düşünüyordu. Molitia bu tarz düşünceleri kabul etti sorgulamayı bıraktı çünkü hastalığı ona ölüm gibi geldi. Ama şimdi, erken ölüm düşüncesi aile üyeleri tarafından evlilik için önemsiz görüldü, evlilik için de yeterince yaşlıydı.
Yine de çevredeki tepki hala soğuktu; saygın bir sayının kızı olmasına rağmen, hiç kimse onunla evlenme talebinde bulunmamıştı. Sebebini tahmin etmeye gerek yoktu. Kızgın görünen Kont Clemence, Molitia'yı ona çağırdı.
Seni değersiz şey! sesi evin içinde çınladı.
Doğduğundan beri işe yaramayan bir çocuk şimdi ona yardım edemezdi işe yaramaz bir çöptü. İlk çocuğu, geri kalan çocuklarının iyi bir şekilde evlenmesi için iyi bir evlilik yapmak zorundaydı(ç.n:ilk çocuk kötü bir evlilik yaparsa diğer çocukların değeri düşüyor daha az mevkisi olan biriyle evleniyor bu anlamda), ancak Molitia'nın bunu başarma şansı yoktu.
"Senin gibi bir çocuğa nasıl sahip olabilirim!" sayın bağırdı. Keskin bakışları Molitia'yı deldi ve alışılmadık derecede beyaz yüzü daha da beyaza döndü.
"Neden ailemiz yıllarca bu tür bir aşağılanmadan senin yüzünden muzdarip olsun?"
Molitia'nın kafası, sosyal çevrelerde sayın olarak adlandırdıkları şey, babasının 'prestijli Kont Clemence' acımasızca azarlaması nedeniyle daha da battı.
Siyasetteki konumunu pekiştirmeye çalıştı. Durumu hala istikrarsız olsa da, boşluğu doldurmanın bir yolu vardı: siyasi bir evlilikle. İki aile arasındaki evlilik bağı, bir sözleşme yapmak gibiydi; ilişkilerini güçlendirme ve ilgi alanlarını geliştirme fırsatı sağladı.
Şu anki sayı Philius Clemence de aynısını yapmıştı. Karısıyla ailesinin yararı için evlenmişti. Karısıyla ilişkisi ihmal edilmedi ama aynı zamanda bir iş ilişkisiydi. Philius'un görüşleri ebeveynlerinin görüşlerinden farklı değildi. Evlen, çocuk sahibi ol ve onlarla aynı mükemmel ailelerleriyle evlendir. Sayım için, bir çocuk sadece sözleşmenin bir uzantısıdır.
Yumruğunu kabaca masaya vurdu.
"Ailemin nesi var? Evlilikte kimse seni istemiyor! "
Molitia da üzgündü; onunla evlenmemesini bile istemedi.
Sayı, işe yaramaz çocuğuna çaresizce baktı: kalın dudaklı, kansız bir figür. Onda herhangi bir çekicilik göremedi.
"Bir teklif geldiğine sevindim sonunda" dedi.
Kont'un sözleri üzerine Molitia başını kaldırdı. Bir teklif. Bu evden tek çıkış yolu olabileceğini düşünerek gözlerini kapattı.
Kont, "Linerio Dükünden evlenme teklif eden bir mektup geldi" dedi.
"Linerio Dükü. . . " diye mırıldandı Molitia.
Adı duyduğu an Molitia'nın yüzü düştü. Bulduğunu sandığı ışık bir anda söndü. İnkar içinde başını sallayarak sayıma baktı.
"Yanlış duymuş olmalıyım - Linerio Dükünü kastetmiyorsun, değil mi?" diye sordu Molitia.
"Evet, var," dedi Kont Clemence.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
