Bir Gece|Kim Namjoon

11

NAMJOON'un Ağzından
Karşımdaki arkadaşıma gözlerimi diktim. Ne bok yiyeceğimi bilemez bir haldeydim ve ona verecek cevabım da yoktu. Az önce göz göze gelmiştik ve beni tanımamıştı. Çok şükür ki. Ama ya tekrar göz göze geldiğimizde beni tanırsa, o zaman ne yapacaktım? 'İğrenç bakışları' demişti. Bu nedense canımı yaktı. Daha önce kimse bana böyle sözler söylememişti. Tabii ben olduğumu bilmiyordu. Ama bilse de söyleyeceğinden adım gibi emindim.

Onu çok yaraladığımı, gözlerindeki bakıştan okuyabiliyordum. Haklıydı. Lanet olsun. Bir anlık sarhoşluk yüzünden onu yatağa atıp ertesi gün ona bir fahişeye bile davranmayacağım şekilde davranmıştım. Ne yapıp ne edip beni bulacağını biliyordum. O yüzden aklıma gelen ani planla daha dik oturdum. Yapmak zorundaydım. Kendim ve grubum için. Onu kendime aşık etmeli ve sonunda ona kendim açıklamalıydım. Ama önce ona yaklaşmak için bir adım atmam gerekiyordu.

"O halde bırak sana yardım edelim." Dedim aniden. Hoseok neredeyse çığlık atarak
"Ne?!" Dediğinde ona kötücül bakışlar attım. Böyle tepkiler verirse bizi ele verecekti ve bu zamana kadar verdiğimiz bütün emekler boşa gidecekti. Ashe sanki bunu söyleyeceğimi bekliyormuş gibi gülümsedi. Buna şaşırmaması beni kesinlikle şaşırtmıştı.

"Aslında bana yardım eder misiniz diye soracaktım çünkü sizin Zeki olduğunuzu işittim." Ani itirafı beni gülümsetti. Demek beni araştırmıştı. Yani eğer normal şartlar altında tanışsaydık benden hoşlanırdı. Haklıydı. Benden herkes hoşlanırdı. Kendini tutabilen,sakin, bilgili,yakışıklı ve zengindim. İçimden bir ses onun zenginlikle ilgilenmeyeceğini söylese de o sesi susturdum. Herkes paraya düşerdi. Noe hariç. dedi içimdeki ses. Evet o hariçti.

O yüzden ona aşık olmuştum. Ama o hyungumu seçmişti. Bir daha kimseye öyle hissetmek istemiyordum. Kalbimin öyle delice çarpmasını ve biriyle çıkmanın bana mantıklı gelmesini istemiyordum. Bir daha başka birinin bana tercih edilmesine katlanamazdım. Bir daha sevdiğim kadını ellerimle başka bir adama veremezdim. Onu unutmak içimdeki birşeyi öldürmüştü ve hiçbir kadın o şeyi geri getiremezdi. Onun kadar Zeki ve soğuk biri yoktu. Beni çeken buydu. Ondan başka kimse, beni kandıramazdı.

"Sana yardım etmek bizim için onur olacak." Dedi Hoseok bana sinirli bir bakış atarken. Onu başımla onayladım.
"Sana kesinlikle yardım edeceğiz. Sadece hangi mekanda tanıştığınızı söyle." Dedim. Dediğim gibi de pişman oldum. Bana nerede tanıştıklarını söylememişti. Bunu anlamamasını umduğum sırada sorduğu soru başımdan aşağı kaynar sular dökülmesine neden oldu.

"Mekanda tanıştığımızı söylememiştim." Sesi sertleşirken gözleri benimkileri kovalıyordu adeta. Bir bombaydım. Ve yakalarsa pimimi hiç düşünmeden çekecekti. Gözlerimizin kavuşmaması için elimden gelen herşeyi yaptım. Ne cevap verecektim?
"Genelde mekanlarda tanışılır ya,öyle değil miydi?" Arkadaşım hayatımı kurtardığının farkında mıydı acaba? Ona en kısa zamanda hediye almalıydım. Jung Hoseok,sen gerçek bir meleksin.

Ashe güldü. Sıcak,hiçbir sahtelik barındırmayan bir gülümsemeydi bu. Kadınların bize asılmak yerine böyle dostça güldüğü çok olmazdı. O yüzden bu beni afallattı.
"Haklısın. Genelde öyle olur. Size mekanın adresini atarım. Eğer patronla konuşup kamerala görüntülerine ulaşabilirsek onu bulur ve mahvederim."

Açıkça beni mahvedeceğini onun ağzından duymak bana az daha küçük dilimi yutturacaktı. O an anladım. Ya o beni bitirecekti, ya da ben onu. Başka şansımız yoktu. Kaderimiz bir yere kadar birlikte yazılmıştı. Zeki bir kadın olduğunu o an anladım. Bir ipte iki cambaz oynamazdı. Ve ipte kalanın ben olmam gerekiyordu. Yalnızca kendim için değil, çocuklar ve kızlar için.

Benim yüzümden netizenlerin çocuklara kötü sözler söylediğini düşünmek bedenimdeki bütün kanın çekilmesine neden oldu. Hayır. Kesinlikle bu bir savaştı ve ben kazanmalıydım. Ona zarar gelmesini istemesem de eğer bana başka bir şans bırakmazsa yapardım. Kardeşlerim ve kendim için,masum bir kadının bütün masumiyetini çalardım. Ve bundan pişman olmazdım.

O gün biraz sohbet ettiğimizde,keşke demiştim. Keşke gerçekten bu şekilde, sırlar olmadan tanışsaydık. Belki o zaman arkadaş olabilirdik. Ve ben, yüzüne gülerken arkasından hain planlar yapmıyor olurdum. Ama şans yüzümüze gülmemişti. Ve yetişkin insanlar olarak üzerimize düşeni yapmak zorundaydık. Üzerimize düşen şey birinin duygularıyla oynamak olsa bile.