L E K E (+18)

L E K E - YEDİ

7. BÖLÜM

Kerem gidince bende kendimi aynalı masanın sandalyesine bıraktım.

"B-Bu nasıl olabilir..?"

Aklımın içinde dolaşan ve en ufak bir anı kırıntısının tüm dengemi bozmasını sağlayan bu anılar peşimi kolay kolay bırakmayacaktı belli ki..
Hatırlamak için çabalamıyordum..Belki de korkuyordum..

Düşüncelerimden kurtulup saçlarımı taramak için kalktım. Taradıktan sonra tarağı yerine koydum. O sırada kapı çaldı. Aşağı indim ve kapıyı açtım.

"Ah Melisa..Gel.."

"Naber güzelim..?"

Bana sarıldı. Sol yanağımdan hafifçe öptü ve içeri girdi.

Şaka mı yapıyordu? Ben hiç tanımadığım biri tarafından kaçırılıyorum ve bana ilk diyeceği şey naber mi gerçekten!?

İçeri geçip koltuğa oturdu. Kapıyı kapatmadan önce dışarı bir adım atmamla 3 tane siyah takım elbiseli, koruma olduklarını düşündüğüm adamların etrafımı çevirmesi bir oldu.

"Hande Hanım, lütfen içeri geçin.."

Hiçbir şey söylemeden geri adım attım ve kapıyı kapattım.

Yani baya baya Kerem, evden kaçmayayım diye evin her tarafını korumayla doldurmuştu. Ama sorsan çok kıskanç, hiçbir erkek bana göz ucuyla bile bakamaz..Kime diyorsam bakarlarsa kesin kendi elleriyle vücudunu deşer..

"Handeee..?"

Düşüncelerimden sıyrılmamı sağlayan Melisa'nın sesi oldu. Kendimi toparlayıp yanına gittim.

"Geldim.."

Yanına oturdum. Elindeki poşeti bıraktı.

"Ne o?"

"İlaçların ve dosyalar.."

"Hmm.."

Trip atıyormuş gibi hmm demiştim. Sonra dayanamayıp sordum.

"Sen benim kaçırılacağımı biliyordun değil mi?"

"Evet.."

"Ama neden o adama yardım ettin..?"

"Biz senin sayende Kerem'le tanıştık Hande..Ben senin en yakın arkadaşınım..Benden yardım istedi..Yapmak zorundaydım.."

Sakince konuştum.

"Değildin..Değildin Melisa..İnsan en yakın arkadaşını kaçırttırır mı?"

"Sizin aşkınız için her şeyi yaparım Hande.."

"Ya ama görmüyor musun beni burda bir esir gibi tutuyor..!"

"Sadece senin onu hatırlamanı istiyor..Biraz daha sabır..Hem bugün hatırlamışsın bir şeyler.."

"Ne bileyim..Yani öyle kafamın içinde bişeyler döndü..Kerem mi dedi bunu sana..?"

"Evet..Hem çok mutlu..Çünkü en güzel anınızı hatırlamışsın.."

Güldüm. Oda güldü. Koskoca mafya..Sevinmiş..Gerçekten komikti.

"Off neyse..Seni çok sevdiğim için seni affediyorum.."

"Allah Allah..Affetmeme şansın mı var..?"

Güldük..

"Ee o zama ben bi kahve yapayım.."

"Hadi bakalım.."

Yanından kalktım ve mutfağa gittim. Affettim demiştim ama bunu gönlümden söylediğimi düşünmüyorum..Çünkü sinirliyim..Ve bu sinir kolay kolay geçmeyecek..İçimdeki ona söylesem işte o zaman küseceğiz..