Belki sizi öldürecekler, belki işkence edecekler, belki öylece peşlerinden sürükleyecekler, belki bir yem gibi ortaya atacaklar ama sizi kendi hayatlarını bile riske atarak koruyadabilirler.
Onlara güvenmek sizin elinizde. Ya onlar için kendinizi yı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kulağımda takılı olan kulaklıktan son ses Kang Daniel -Paranoia dinleyerek yürüyordum. Akşam olması, şarkıyı daha hissedilir yapıyordu ve bu benim hoşuma gidiyordu.
Takılı kulaklığıma ve son ses olan şarkıya rağmen duyduğum, arkamdan gelen garip sesler üzerine arkamı döndüm.
Ama tabii ki de hiç kimse yoktu. Sanırım Paranoia şarkısının etkisi.
Önüme döndüm ve şarkıyı başa sarıp yürümeye devam ettim. Sanki birisi saçımla oynuyormuş gibi hissettiğimden, aniden arkamı dönmüştüm.
Ama yine sonuç aynıydı. Kimse yoktu. Sanırım cidden şarkının etkisiydi ve şarkıyı değiştirme zamanıydı.
Park Jihoon'un Gotcha şarkısını açtım ve yürümeye devam ettim. Kendi kendime mırıldanıyorken, bir anlığına arkamdaki garip gölgeyi fark ettim. Durdum ve gölgeye hiç kıpırdamadan bakmaya başladım.
Yanımdaki binadan kargalar ses çıkararak uçmaya başlayınca, gölge kaybolmuştu. Yani kargaların gölgesi olmalıydı.
"Angel."
Bir anda duyduğum ismim ile kulaklıklarımı da çıkarmıştım. Etrafımda dönmeye başladım. Bakınıyordum. Ama kimse yoktu.
Birisi omzuma dokununca, yine arkama döndüm. Ama sonuç yine ve yine aynıydı. Kimse yoktu. Acaba şarkı yüzünden miydi? Sonuçta, insan ne görmek istiyorsa onu görür, ne hissetmek istiyorsa onu hissederdi.
Belki bende şarkıya kapılmıştım. Olamaz mıydı yani?
Boşverip, kulaklıklarımı geri taktım ve ellerimi cebime sokup, yürümeye devam ettim.
Sokak git git bitmiyordu. Uzun bir sokak değildi. Ama sanki saatlerce yürüyecekmişim gibi geliyordu sokağı bitirmek için.
Bir anda zaten sokakta az bulunan ve az ışık veren sokak lambaları sönmüştü. Tek başıma iken zifiri karanlıktan korkuyordum. Ve işler gittikçe ürkünç bir hal alıyordu. Birisi ismimi söylüyordu. Hatta korkunç bir müzik, kulaklarıma doluyordu. Hemde kulağımda kulaklık varken. Kulaklıklarımı çıkardım ve yine arkama dönecektim, çünkü bu sefer biri olduğuna emindim.
"Arkana bakma!"
Bir anda bana seslenen, aramızda biraz mesafe olan biri çıka gelmişti. Önümde kimseolmadığına emindim. Nereden çıktı bu? Hem niye arkama bakmayayım? Ne oluyor ya?!
"Etraf çok karanlık. Fazla hareket etme. Düşebilirsin. Dur, sana yardım edeyim."
Hızlıca yanıma gelip bana yürürken eşlik etmeye başlamıştı.
"Sen... Kimsin?"
Arkamı dönmememi sen söyledin. Ve şu anda yanımda yürüyorsun. Bunu bilmem gerekmez mi?
