Belki sizi öldürecekler, belki işkence edecekler, belki öylece peşlerinden sürükleyecekler, belki bir yem gibi ortaya atacaklar ama sizi kendi hayatlarını bile riske atarak koruyadabilirler.
Onlara güvenmek sizin elinizde. Ya onlar için kendinizi yı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Daha iyi misin?" diye sordu Yuma, eli omzumdayken.
"Evet, evet. Endişelendirdiğim için üzgünüm. Ne olduğunu anlamadım." dedim, ağzıma bir lokma daha atarken. "Elin bana değil yemeğe gitsin." endişeli Yuma'nın bir şeyler yemesi için elini omzumdan çektim ve ona da bir lokma yapıp ağzına tıkıştırdım.
Çok şirin...
"Konuşmalarımızdan mı korktun?" diye sordu Fuma. Bu herifin ciddiliği ayrı, sevimliliği ayrı... İki haline de çok pis düşüyorum.
Neyse, soruya odaklan.
"Sanmıyorum. Biraz korktum tabii ama her şey bu korkuya bağlı değil gibiydi. Sanki... Dejavu yaşadım. Ama... Nasıl anlatabilirim, emin değilim. Sanki ben değil gibiydim." dedim, kendimi anlamaya çalışırak.
"Nasıl yani? Dışarıdan izliyormuş gibi mi?" ~EJ
"Hah! Evet, evet! Tam olarak bu! Ben... Abimin ağladığını gördüm ama çok şey vardı... Buradaydım ama değildim gibi." ~Angel
"Ben mi ağlamışım? Kesin başka yerdeydin. Başka evren falan." dedi K, kendinin ağlamayacağını iddia ederken.
O anda, onun kelimeleri zihnime açıklık getirdi.
"Başka evren... Haklısın abi. Bu yüzden dejavu gibiydi. Benim değil, Cheonsa unnienin anılarıydı. Ama ne alaka?" diye sordum.
"Belki de... Aynı şeyler yine yaşanacaktır." ~Jo
"Olabilir. Ama bu beni daha kötü hissettiriyor. Sanki onun ne duygular içerisinde olduğunu bilip, ona yardım etmem için görmüşüm gibi..." ağzımdan sözcükler dökülürken, beynim şimdi yerine oturmuş gibiydi.
"Hey! Düşüncelerinde kaybolma. Bizimle de paylaş." ~Taki
"Sanki cidden onun anılarıydı ve yardım istiyordu. Acı içindeydi... Ama neden benden yardım istiyor ki?" ~Angel
"Belki de onunla konuşmalısın. Yemekten sonra! Sakın kalkma." ~Taki
"Tamam, tamam..." ~Angel
En sonunda olayı çözmenin mutluluğu ile yemeklerimizi yedik ve aynanın olduğu yere gittim.
Aynadan tek görebildiğim karanlık bir oda. Ve bir ses duyuyorum... Gıcırtı?
Hayır, biri ağlıyor.
"Bu ne şimdi?" ~K
Yanımda getirdiğime bin pişman bir şekilde K'e döndüm ve elimi dudaklarıma götürerek susmasını işaret ettim.
"Oh! Fark etmemişim. Özür dilerim. Demek diğerlerini de getirdin. Benimkilerin haberi yok. Bu evrendeki halleri ile tanışırlardı. Ama... Şu sıralar pek mümkün değil." dedi Cheonsa unnie, bu benim öylece aynaya bakmama sebep olmuştu.
