Etrafımda kimse var mı diye kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Ve gördüğüm şeyle avazımın çıktığı kadar bağırmaya başladım.
''Lütfen yardım edin'' diye haykırıyordum. Boş sokakta sesim yankılanıyor sabahın erken saatlerinde ''Kimse yok mu?'' diye...
Birçoğunuzun merak ettiği Lavinya'yı bu bölümde öğrenelim mi artık. Birçok tahmin geldi. Yaklaşanlar oldu ama kimse gerçekten Lavinyanın kim olduğu bilemedi.
Ayrıca Uralın ufak geçmişine de gidiyoruz bu bölümde.
Ay çok heyeceanlıyım çünkü bu bölüm çok şey olacak. Düşüncelerinizi heyecanla bekliyorum.
Keyifli Okumlar:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"ALTINCI BÖLÜM: HAYATIN GERÇEK YÜZÜ"
"İçinde dinmeyen acılar var hissediyorum. Gözlerindeki yorgunluk açığa çıkarıyor her şeyi. Zira sen sussan da gözlerin haykırıyor..."
Şaşkınca gözlerim Lavinya'da dolandı. O kadar güzeldi ki... Bu gerçekten o muydu acaba? Bal sarısı saçları, beyaz teni ve kocaman deniz mavisi gözleriyle eşsiz güzellikteydi. O beklediğimden çok daha güzeldi.
Ural Lavinya'nın ellerinden tutmuş ikisi uzandığım yatağa doğru geldiler. Hala şaşkındım. Ne diyeceğimi bilemiyordum.
Lavinya minicik bedeniyle boş koltuklardan birine oturduğunda henüz deminki şoku atlatabilmiş değildim.
Ben onun küçük bir kız çocuğu olacağını hiç düşünmemiştim.
Aklımda sürekli genç ve güzel bir kadın canlanıyordu. Güzellik konusunda yanılmamıştım. Çok güzel ve tatlı bir kız çocuğuydu. Sabah burada olan kızdan daha büyüktü tahminimce. Ve onun aksine oldukça neşeli bir çocuktu da.
"Baba biz neden buraya geldik?" Lavinya'nın dudaklarından dökülen cümleyle yeni bir şaşkınlık daha yaşadım.
Baba mı dedi o?
Ural ve Çağatay abi yan yana duruyordu. Bir karşımda oturan Lavinya'ya bir de hemen çaprazında duran Ural ve Çağatay abiye baktım. Hangisinin çocuğuydu? Merakla kimin cevap vereceğine bakıyordum. Nedensizce derin bir merak sarmıştı içimi.
"Hasta ziyaretine geldik kızım. Gel bakalım seni Arven ablanla tanıştırayım."
Lavinya ve Çağatay abi bana doğru geldiklerinde hala derin bir şaşkınlık vardı üstümde. Bunu gören Begüm abla hemen söze atladı.
"Arvenciğim hiç bahsetme fırsatımız olmadı ama bu kızım Lavinya" dedi.
Begüm abla Çağatay abi ve Lavinya karşımda sıralanmış bana bakıyorlardı. "Lavinya bu Arven ablan" Çağatay abi beni kızına tanıtırken aslında Lavinya'nın gözlerinin tıpkı Çağatay abininkiler gibi olduğunu fark ettim. Yüz hatları da Begüm ablayı andırıyordu.
"Merhaba" ince bir ses kulağıma dolduğunda hemen düşüncelerimden sıyrıldım.
