Etrafımda kimse var mı diye kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Ve gördüğüm şeyle avazımın çıktığı kadar bağırmaya başladım.
''Lütfen yardım edin'' diye haykırıyordum. Boş sokakta sesim yankılanıyor sabahın erken saatlerinde ''Kimse yok mu?'' diye...
Bu bölümü okumaya başladıysan, yarım bırakma. Sonuna kadar ilerle. Çünkü hiçbir şey düşündüğün gibi olmayacak. Seni bekleyen çok şey var...
Merhabalar güzel okuyucularım Kitabımın ilk bölümü ile sizlerleyim. Birlikte güzel bir yolculuğumuz olmasını diliyorum.
Umarım yazdıklarım seversiniz ve sonuna kadar yanımda olursunuz...
"Bu satırın altına kitaba başlama tarihinizi bırakın"
Ayrıca oy verip yorum yapmayı da unutmayın:)
Bölüm müziği de ekledim. İsteyenler onu açarak okuyabilir,
Keyifli okumalar dilerim:)
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"BİRİNCİ BÖLÜM: HAYALLERİN ARDINDA"
Hayat mı... Biz kendisiyle hiç tanışmadık çünkü o beni hiç sevmedi, bende hep ona karşı önyargılı oldum.
Dolaptan montumu alıp üzerim geçirdim. Evden çıkmadan önce mutfağa uğrayıp kendime bir kahve yaptım. Kahvemi yudumlarken bir yandan da kafamda bugün neler yapacağımla ilgili program oluşturuyordum.
Üzerimde buruk bir heyecan vardı. Yeni bir işte çalışmaya başlayacaktım. Fakat işe gitmeden önce kütüphaneye uğramam lazımdı. Dershaneden hocanın verdiği ödev için birkaç kitap almam gerekiyordu. Sonra da heyecanla beklediğim işime gidecektim ve ilk iş günüm başlamış olacaktı.
İşten geldikten sonra da dinlenir ödevlerimin başına koyulurdum. Aslında bir işte çalışmaya pek ihtiyacım olmamasına rağmen kafamın dağılması adına çalışmak istiyordum. Bir de sosyalleşmem için biraz insan içine çıkmaya karar vermiştim.
Yıllarca insanlardan kaçmış biriyim ben. Hep onlardan uzak durmuş kendi kendime devam etmiştim hayatıma. Ben yalnız olmayı seçenlerdenim. İnsanlardan uzak duran kendi dünyasına çekilmiş biriyim. Küçükken böyle yaşamak zor değildi ama büyüdükçe zorlaştı her şey.
Çoğu zaman duvarların üstüme üstüme geldiğini hissederim. Bunu sadece ben hissediyor olamam değil mi? Bu lanet şey sende de oluyor mu?
Odanın bir köşesine saklanır da saatlerce ağlarım. Tek bir kişi bile merak etmez, gelip bakmaz, kimse demez bu kız neden ağlıyor diye.
Aslında beni merak edecek pek kimsem de yok zaten. Sende odanın bir kösesinde oturup ağladın mı, sende kendini bu dünyada çok yalnızmış gibi hissettin mi, sende insanlardan kaçtın mı? Allah aşkına söyle bana sende insanlardan nefret ettin mi?
Ama her şey bir yere kadardı insanlardan kaçmak da kendi kabuğunda yaşamak da. Dünya böyle bir yerdi bunu ne ben değiştirebilirim ne de sen. Bize düşen sadece kabullenmek, alışmak ve hayatımıza devam etmek...
