Bu bölümde merak ettiğiniz birçok sorunuzun cevabını bulacaksınız. Özellikle sonlara doğru Uralın bir açıklaması var neyse sustum:)
Ayrıca bu bölüm yeni karakterlerimiz de var.
Dilerseniz bölüm müziğini açarak okuyabilirsiniz.
Keyifli okumalar :)
...
"ÜÇÜNCÜ BÖLÜM: UMARIM GEÇ OLMAZ"
Kanatlarımız olmadan uçmaya mahkum gibiydik sanki...
Bazen bir kitap, bazen bir sayfa, bazen ise bir cümle hayatınızı değiştirebiliyordu. Kurduğu tek bir cümle beni neden bu kadar etkiledi anlam veremiyordum. Tanımadığınız birinin kurduğu tek bir cümlesi sizi de daha önce hiç altüst etti mi?
Ama bu olumsuz yönde altüst olmak değildi. Resmen gözümü açmıştı. Yıllardır kendime açıklayamadığım gerçekler birkaç cümleyle dudaklarından firar etmişti.
Eve geldiğimden beri sesi sanki her yerde yankılanıyordu. Zihnimden çıkaramıyordum bu cümleyi.
"Asla yolunu başkaları yüzünden değiştirme. Bırak onlar gitsin." Demişti.
Her zaman yolumu değiştirmiştim. Görmek istemediğim şeylerin gitmesi ihtimalini hiç değerlendirmemiştim. Hep ben gitmiştim.
Kendime gitmeleri yakıştırıyordum. Kalmak bana göre değildi. Sırf gerçeklerden korktuğum için.
Herkes hayatı ile savaşırken ben kaçmayı tercih etmiştim.
Neden herkes bu hayata ayak uydurabiliyordu da ben yapamıyordum. Ben neden böyleydim. Daha geçen gün söz vermemiş miydim kendime...
Hani değişecektim. Hani yeni bir dünya kuracaktım kendime. Nerede? Arven'in yeni dünyası nerede!
O gün kütüphanede yine aynı şeyi yapmıştım. Ural'ı görünce arkamı dönüp kaçacaktım. Çünkü korkuyordum. Bana bir soru sormasından endişeleniyordum. Gerçekleri öğrenmek isterse ne yapardım. Yalan söylediğimi biliyordu...
O gün o bahçede ne gördüğümü sormasından ödüm kopuyordu. Kendime bile açıklayamadığım gerçekleri ona nasıl anlatırdım ki...
Tam gidecekken tek bir şey söylemişti. İşte gerçeklerle yüzleşmeme sebep olan cümleydi o.
Sonuç olarak gitmemiştim, kaçmamıştım. Kitabımı aramaya devam etmiştim. Bana ne bir şey sormuş ne de başka bir şey söylemişti. İşim bitince çıkıp evime gelmiştim.
Eve gelmiştim gelmesine de kafam hala kütüphanedeydi. Tanımadığım bu adam sayesinde farkına varmıştım her şeyin. Ben bu hayattan kaçıyordum.
Kendime verdiğim sözü tutamamıştım. Değişeceğim demiştim ama aynıydım. Gerçekleri başkasından duymak beni kendime getirmişti. Bu sefer gerçekten değişecektim.
Gerçeklerle yüzleşmeyi öğreneceksin.
Kendine değer vereceksin.
İçinden geldiği gibi davranacaksın.
Hayattan kaçmayacaksın.
Bunlar kendime verdiğim sözlerdi. Bu sefer tutacaktım. Bu sefer başaracaktım...
Sonuna kadar savaşmalıydım. Değişmeliydim, bu dünyaya ayak uydurmalıydım.
Hayat bir savaş gibidir. Eğer savaşmaz arka planda durursan, kaybolur gidersin. O yüzden savaşmak zorundaydım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BURUK
Ficção AdolescenteEtrafımda kimse var mı diye kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Ve gördüğüm şeyle avazımın çıktığı kadar bağırmaya başladım. ''Lütfen yardım edin'' diye haykırıyordum. Boş sokakta sesim yankılanıyor sabahın erken saatlerinde ''Kimse yok mu?'' diye...
