Etrafımda kimse var mı diye kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Ve gördüğüm şeyle avazımın çıktığı kadar bağırmaya başladım.
''Lütfen yardım edin'' diye haykırıyordum. Boş sokakta sesim yankılanıyor sabahın erken saatlerinde ''Kimse yok mu?'' diye...
Uzun bir aradan sonra tekrardan birlikteyiz. İnanın çook çook özledim.
Şimdilik sizi bölümle baş başa bırakıyorum. Daha sonra uzun uzun konuşacağız.
Keyifli Okumalar Dilerim <3
BÖLÜM MÜZİKLERİ
Hande Mehan~Adı Yok
Müslüm Gürses~ Sigara
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Afişleri ekleyince duygulandım. Aşırı özledim^^
Satır aralarında buluşalım yorumlarınızı okuyor olacağım.
▪︎▪︎▪︎▪︎
ON YEDİNCİ BÖLÜM: FISILDAYAN YILDIZLAR
''Umudun birgün tükenirse eğer ellerinden tutup, kendi umutlarımı sana vereceğim''
Umutların bittiği, hayatlarımızın kaydığı belkide her şeyin dahada kör düğüm haline geldiği bir zamandı. Ay bile o gece parlamıyordu. Sanki kırmızıydı.
Devasa gökyüzünde tek bir yıldız bile yoktu. Zifiri karanlığın hakim olduğu ihtişamlı bir geceydi. Gökyüzü bile umutsuzdu sanki.
Her yer karanlıktı. İçimiz karanlıktı. Kalbimiz bile kararmıştı sanki. Çünkü o gece kötülük o kadar hakim olmuştu ki. Bizi bile etkisi altına almıştı. Hapsetmişti bizi.
O gecenin masum tutsaklarıydık.
Biz, yıldızlar ve parlamaktan bile yoksun olan ay tutsaktık bugün.
Gökyüzü tutsaktı. İçimiz tutsak...
"Neden kendini tutuyorsun nefesini bıraksana Ural." dedim dehşetle.
Gözleri kan çanağına dönmüştü. O kadar vahşet bir haldeydi ki ona bakamıyordum bile. Onu neyin bu hale getirdiğini merak ediyordum. Neyin onu böyle bitirdiğini...
