BURUK

"BEŞİNCİ BÖLÜM" (düzenleniyor)

Sol altaki minik yıldıza basmayı unutmayalım.

Bu bölümde tahmin edemediğiniz şeyler olabilir. Ben yine çok heyecanlıyım:)

^oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim^

Keyifli okumalar dilerim...

...

"BEŞİNCİ BÖLÜM: KAR ERİYİNCE BEYAZ KALIR MI GECE..."

"Bizi ayakta tutan acılarımız mıydı yoksa yaşamaya olan mecburiyetimiz mi?"

Ural'ın Anlatımıyla

Parkın kapısından içeriye geçtiğimiz sırada yakından gelen bir çığlıkla hemen o yöne doğru koştum.

Biraz yukarıya çıktığımda yerde yığılmış Arven'i görmemle adımlarım hızlandı.

Allah aşkına koca çöp kutusunu düşürmeyi nasıl başarmıştı.

Dizlerimin üzerine çöktüm. Uyanık olup olmadığını kontrol ettim. Kendinde değildi.

Sol bacağı çöp kutusunun altına sıkışmıştı. Herhangi bir kırık var mı onu bile bilmiyordum.

Önce Gökay'ı arayıp arabayı alıp gelmesini söyledim.

Hafifçe çöpü kaldırdım. Bir şey hissediyor mu diye Arven'i kontrol ettiğimde hala kendinde değildi. Umarım bacağı kırılmamıştır.

Karşıdan gelen tanıdık arabayı görünce Arven'i yerden kaldırıp önümüzde duran arabaya bindirdim hemen.

Telaştan yanımdaki küçük kızı da unutmuştum.

Kaldırımın yanında oturmuş şaşkınca etrafa bakıyordu.

Onu da arabaya bindirip Gökay'a en yakın hastaneye sürmesini söyledim.

"Ne oluyor kardeşim. Arven'e ne oldu" Gökay'ın telaşlı sesiyle irkildim.

"Bilmiyorum nasıl becerdiyse çöpü devirmiş üstüne" dedim anlam vermeye çalışarak.

Bu kız neden böyle şeyler yaşıyordu sürekli.

"Biraz yavaş ol Gökay abi. Korkuyorum" ince ve ürkmüş sesiyle konuşan kıza takıldı gözlerim.

Korkmuş olmalıydı. Parkta eğleneceğiz diye çıktığımız yolda karşılaştığımız şey bambaşkaydı.

"Şşş sakin ol her şey yolunda" dedim kafamı ön koltuğa uzatarak.

"Bu ablaya ne oldu?" meraklı ve titrek sesiyle konuşuyordu. Küçük bir çocuk için bu gördükleri pek de kolay değildi.

"Sadece ufak bir kaza." Dedim güvence verircesine.