Etrafımda kimse var mı diye kontrol etmek için kafamı kaldırdım. Ve gördüğüm şeyle avazımın çıktığı kadar bağırmaya başladım.
''Lütfen yardım edin'' diye haykırıyordum. Boş sokakta sesim yankılanıyor sabahın erken saatlerinde ''Kimse yok mu?'' diye...
Çaresiz hıçkırıklarımı göklere savurduğumda acılarıma yıldızlar şahit olduğunda her defasında yalnızlığıma isyan ederdim... Ay her gün sırdaşım olurdu. Ona içimi dökerdim. O kadar çok konuşurdum ki göklere ay ve yıldızlar benden sıkılıp ışıklarını söndürüyor sanırdım.
Yeni bir hayat yeni bir ev yeni insanlar yeni arkadaşlar her şeye alışıyordu insan. Sanki hayat buydu bir şeylere alışmak...
Ya da bir şeylere ayak uydurmak. Bilmiyorum belkide yanılıyordum.
Kahvemi ve kitabımı alarak balkona geçtim. Bir süre kahvemden tüten dumanı özledim. Dışarısı soğuktu. Ellerimi bardağın etrafına sararak biraz ısıttım. Soğuk hava beni kendime getiriyordu. Bir süre kitabımı okudum. Yeni evime o kadar çabuk alışmıştım ki sanki yıllardır bu evde yaşıyormuşum gibi hissediyordum. Diğer yaşadığım evde kendimi hiçbir zaman evdeymiş gibi hissetmemiştim. Bir yuva hissi içimde hiç oluşmamıştı...
Orada bana güzel anılarda kalmamıştı zaten. Geçmişi unutup sadece geleceğe odaklanmam sanırım en iyisi olacaktı.
Bence benim yuvam burası olacaktı. Belki ilerde babannemde buraya yanıma taşınırdı.Hemen alt katta Begüm abla ve Çağatay abinin olması beni ayrıca mutlu ediyordu.
Diğerleride hemen karşıda oturuyorlardı. Evleri bize çok yakındı. Hatta balkonlarımız karşılıklıydı.
Gözlerim karşı tarafa döndüğünde Uralında terasın balkonunda olduğunu gördüm. Beni izliyordu.
