KOR (Düzenleniyor)

9. Acı

Bölüm ithafı- wattpad üzerinden tanıdığım en güzel arkadaş ve yazar olan ececaner07 . Arkadaşımın "Yıldızım sönmek üzere" kitabını okumanızı şiddetle tavsiyye ederim. Çok güzel ve değişik bir kurqu beğeneceğinizden eminim))
~~~~~~~~

Şarkıyı açmayı unutmayın..🖤

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

"Kuru sıkıymış anladım bizim tüm hikayemiz.
Öldürmedi bu mudur en kuvvetli darben.
Bu sefer acıtmadı
Özenle seçip söylediğin sözler.
Hayır dedim şimdi değil.

Hiçbir sözü eskiltmeden ağlamak gerek bazen.
Hani durup dururken, hani hiçbir sebep yokken.
Aşkların ismi vardır sayıklanır elbet, unutulur
Ama hayır, dedimşimdi değil.."

(Nasıl öğrendin unutmayı.
Kolpa)

"YAŞAMAYI ÖĞRENMEMİZ İÇİN İLK ÖLMEMİZ GEREKİR.."

Henanın anlatımıyla.

Karanlıktı..

Her yer zifiri karanlıktı. Göremiyordum hiçbirşeyi. Neredeydim ben? Kapalı bir alandı bu. Oysa ben karanlık ve kapalı yerlerden korkardım. Elimi görmediğim ama hissede bildiğim soğuk duvarlara dokundurarak çıkış aramaya çalışıyordum. Bulamıyordum. Dört tarafı da kapalıydı ne kapı, ne de penceresi yoktu. Git gide korkum fazlalaşırken dudağıma dokunan tuzlu suyu hissederken ağladığımı da farketmiştim.

"Yardım edin! Kimse yokmu?!" Hıçkırarak zorla yardım çağırıyordum. Ama duyan yoktu. Vardıysa da duymazdan geliyordu.

Neresiydi burası? Nasıl gelmiştim buraya? İçimdeki karanlığamı haps olmuştum yoksa? Çıka bileceğim bir kapısı bile yoktu çünkü.

Soğuk duvara yaslanarak yavaşca yere oturdum. Hıçkırık seslerim odayı doldururken artık sona geldiğimi hissediyordum. Gözlerimi kapatmıştım. Birden oda beyaz ışıkla doldu. Gözlerimi açtım karanlığa alışan gözlerim ilk görmekte zorlandı. Ama sonra her yer netleşmeye başladı.

Çığlık attım. Keşke hiç yanmasaydı ışıklar. Karanlıkta kalsaydım diye geçirdim içimden.

Oda tamamen bembeyazdı. Evet kapı ve penceresi yoktu. Kutunun içindeydim sanki. Tavanda asılı büyük ve ürkütücü avize ve avizenin altında KAN GÖLÜ. Evet kan gölü.

Ellerim titreyerek duvara tutundum ve kalkmaya çalıştım.

"Sen yaptın" dedi odaya dolan erkek sesi.

"Sen öldürdün beni" dedi yine.

Korkum ikiye katlanmaya başlamıştı. Kalp atışlarımın sesini duyuyor, bileğimdeki nabızın hareketini hissediyordum.

"Kimsin?!" Dedim titreyen sesimle zorlanarak.

"Sen öldürdün Hena!" Diyordu.
Tekrarladı. Yine.. Yine.. Yine..

Elimi kulaklarıma götürüp gözlerimi sıkı sıkı kapatarak çığlık attım.

Sessizlik.. Sessizliği sezerek sakince gözlerimi açtım.

Kanların üzerinde durmuş ve parmağını bana uzatmış Arda beni suçlayan gözleriyle bana bakıyordu.

"Sen yaptın!" Üzerime yürüyordu. Onu kurşunla vurduğum yerden kan süzülüyordu.