KOR (Düzenleniyor)

4. GİTME.

__________________________☆

"Öldürmek istediğin birinin yaşadığından emin olmalısın. Çünki her hareket eden beden canlı sayılmaz, ruhu ölen binlerce insan varken.."

_________________________☆

Düğün artık sona ermiş Henanın babası daha gelmemişti. Hena kalbinde bir acı hiss ediyordu, endişesi gittikce daha da büyüyordu. En mutlu gününde babası gitmişti ve düğün bitene kadar gelmemişti. Gözü her yerde kalbinde ve beğninde olan kişiyi aradı ama asla bulamadı.

Hena içinde doğan endişe ve korkuya anlam veremiyor, gözünden dökülen yaşların nedenini bilmiyordu. Kalbi ona sanki var olduğunu göstermek ister gibi həzlı ve acıverici bir şekilde atıyordu. Babasına sarılmadan evlerinden ayrılmak istemiyordu genç kadın.

"Arda babam gelmedi. Ara nerde olduğunu öğren ne olur." Dayanamadı Hena bu ızdıraba. Heyecanla sesi titreyerek dedi Ardaya sözlerini.

Arda tekrar tedirginleşti "Hayatım baban geç kalacak demekki yarın gelir görürüz"

"Hayır, hayır. Şimdi, şu an görmem gerek ne olur" Canı yanıyordu farkındaydı ama nedenini tam olarak kestiremiyordu.

Arda ne yapacağını bilemedi ne deseydi inanırdı bilemedi sonunda aramaya karar verdi. Ama babasını mı?

Hena sabırsızca babasının gelişini bekliyordu gözü kapıdaydı ama bu bekleyiş nafileydi gelmiyordu babası. Kapıdan Arda girdi içeri Hena çabuk Ayağa kalktı "Noldu konuştunmu?" dedi büyük bir heyecanla.

Arda gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı "Evet konuştum." Dedi nefesini geri vererek. Hena anlat bakışıyla baktığı zaman anlatmaya başladı. "Hayatım boşa endişeleniyorsun demiştim sana. Konuştum babanla iş yerinden aramışlar oraya gitmiş. Şimdi işten çıkmış başka bir yerde. Adresi bana verdi Henayla oraya gelin dedi"

Hena derin bir nefes alıp verirken Arda güldü Henaya bakarak.

"Hadi hemen gidelim" diyerek kolunu tutup çekiştirmeye başladı Hena. Artık babasını görmeliydi görmeden içi rahat etmiyecekti.

Arda istemeden de olsa Henanın arkasınca yürüdü. Kalbi heyecandan yerinden çıkacak gibi olmuştu. Birazdan Hena her şeyi öğrenecekti ve hayatları tamamen deyişecekti.

Arda biraz zaman küs kalıp sonra yavaş yavaş kendini affeder diye düşünüyordu. Doğrumu düşünüyordu acaba?

Arabaya binilmiş ve Ardaya denilen adrese doğru yola çıkılmıştı. Arda gözlerini kapatmış içten içe dua ediyirdu Hena çok acı çekmesin diye, kendisine kızmasın diye. Ama bu duaların işe yaramayacağını kendiside biliyordu. Ama bir umut işte değilmi. Her kesin içinde olan bir umut...

"Aşkım biz neden buraya geldik?" Henanın sesiyle gözlerini Henanın elalarına kitledi. Ne diyeceyini bilmiyordu. Çünki şehirden kenar uçurumun yanına doğru yaklaşıyorlardı.

"Bilmiyorum hayatım baban burayı tarif etti" dedi diyicek başka bir şey bulamadığı için.

Hena gözlerini camdan dışarıya gezdirdi. Kalbine bir acı saplanmış gibi hiss etmeye başladı. Sanki bir şey oluyordu, ya da, olacakmış gibi endişe sartı tekrar tüm vücudunu.

"Geldik efendim" şöförün sesiyle ikiside birbirine baktı. Hena arabadan inmeyi hiç istemiyordu ama babasını görmesi gerekti.

Camdan dışarı baktığında babasını gördü tam ortada dikilmiş onlara doğru bakıyordu. Hena babasını görmesiyle çok mutlu oldu ve çabuk arabadan indi. Babasına doğru gitmeye başladı büyük bir heyecan ve gülümsemeyle