KOR (Düzenleniyor)

Sürpriz💜

   "HİSSEDEREK YAŞAYANLAR İÇİN.."

_________________________________

"Hayat  bir an meselesi.." \\\ Ahmet Batman.

_________________

Mutluluk, nasıl da ilizyon gibi insanı kolayca kandıra biliyor gerçekliğine. Zaman, inandıra biliyor bizi geçip gittiğine. Hayat, oyalıyor bizi türlü-türlü oyunlarıyla. Keder, aklımızla oynarken, gerçekler oyalıyor bizi yalanlarıyla. Ve yalanlar, bizi bizden çalmayı ihmal etmiyor.

Ömür geçip giderken ruhumuzu da yavaş-yavaş bizden uzaklaştırıyor, kalbimizi yaralarla süslüyor. İnanıyorsun sen de inanmaman gereken yalan gerçeklere ve o zaman hayat aslında daha yeni başlıyor senin için. Geçmişin siyah çizikleriyle doldurduğu sayfayı yırtıp yeni, yepyeni bir beyaz sayfa açıyorsun kendine onun da kirlenmeyeceğinden emin bir şekilde kendini kandırarak, hayatın bu kadar kolay olmadığını unutarak. Kendini kamufle ede bilen bir düşmanla karşı karşıya olduğunu unutup, düşüyorsun labirint gibi zor ve lanetli tuzağa.

Herkes  yarın ne olacağını bilmeden, dün olanları unutarak, bu gününü yaşamaya alışmış bir dünyada yaşıyoruz. "Gelecekte ben polis, hemşire, doktor ve ya öğretmen, ya da mimar ve başka şeyler olacağım" dan başka hiçbirşey düşünmüyoruz. Oysa formül basitti. 'Gelecek, bir gün mutlaka gelecek." Unutmadan yaşamak lazım.

İnsan geçmişinden hep kaçar. Ama yüzleşmek bazen daha kolaydır. Geride bıraktığımız hayaller, korkular, insanlar bir gün mutlaka bizi yakalar. Geçmiş, asla geçmeyecek izler bırakırken en azından üstünü kapatmak için yüzleşmek en gereken şeydir. Bazen öyle izleri yük edinip geleceğe gideriz ki, ne bu gün ne de yarınkı gün rahat nefes alamayız. Görünmez valizimiz ala bildiğince yükü alırken, bize taşıya bilip bilemeyeceğimizi sormaz. Mecburen taşıyacaksın, hem de ulaşacağın en son menzile kadar.

Ayna simanı gösterir ama kalbi asla. Aynaya bakınca gözümüzü, burnumuzu görürüz, kalbimizdeki yaraları, çatlakları göremeyiz. Hatıralar, hatırlanılmaması zamanlarda kendini hatırlatınca ayna karşısında bulu verirsin kendini. Gözlerindeki yaşlar aynadakı görüntünü buğulaştırdığı zaman gerçekler dank eder kafanda. İnsanlar da perdeli gözlerle bakıyor dünyaya, o yüzden de gerçekler asla net görünmez. Bir insanın acısı asla tam bilinmez. Bir tebessüm saklamaya yeter herşeyi. Ama ay ışığı senin bütün derdine ortak olurken sen ondan korkarsın. Sen, kendinden korkarsın.

Ayna karşısında oturmuş aynaya bakmayan, orada geçmişe dair kesitler hatırlayan, gözünden düşen damladan bihaber şekilde aklına gelen simayla gelecekle bağını kopartmıştı Hena. Zaman sanki hiç geçmeyecekmiş gibi o anda takılı kalmıştı. Kafasını silkerek kendine gelmeye çalıştı, göz yaşlarını elinin tersiyle silerken aynada tekrar kendine baktı. Arkasındakı beyaz elbiseyi görünce sırtını aynaya çevirerek gelinliğine baktı.

Bazen başkaları mutlu olsun diye kendi mutsuzluğunu kabul edersin, onlar kırılmasın diye sen kırılır, üzülmesin diye sen üzülürsün. Hena da babası için kendi mutluluğunu gözardı etmiş, kadere boyun eğmişti. Sevmediği, sevmeye çalıştığı adamın karısı olacaktı. Eşi olacak adama çok saygı duyuyor, onu çok beğeniyordu. Ama asla sevemedi, babası ve adam mutlu olsun diye seviyormuş gibi davrandı. Belki evlenirse seve bilir diye düşünüyor, içindeki umut kırıntısıyla gelinliğini izliyordu.