Zawgyi
ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕႐ွိ အားကစား႐ုံႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေပါင္းစုံမွ အထက္တန္းစီနီယာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ figure skating semi finalၿပိဳင္ပြဲႀကီးကိုက်င္းပေနၾကသည္။ အားကစား႐ုံႀကီးထဲတြင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား၊ နည္းျပဆရာ ဆရာမမ်ား၊ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသူ ပရိသတ္မ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခက္စည္ကားလ်က္႐ွိသည္။
"ႂကြေရာက္လာၾကေသာ လူျကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ၿပိဳင္ပြဲစတင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ မိမိတို႔၏သတ္မွတ္ထားေသာေနရာမ်ားတြင္ ေစာင့္ေနေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.."
ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားရဲ႕ နားေနခန္းတစ္ခုတြင္ ဆံပင္အမဲေလးႏွင့္ အက်ႌလက္႐ွည္အျဖဴေရာင္ ေဘာင္းဘီ႐ွည္အနက္ေရာင္ေလးကိုဝတ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ဆီသို႔ဖုန္းေခၚဆိုလိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာမ်က္ႏွာေလးထက္တြင္ အနီရဲေလးသမ္းေနေသာႏႈတ္ခမ္းပါးေလးႏွင္႔လိုက္ဖက္စြာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈေလးတစ္ခုက႐ွိေနသည္။ မ်က္ႏွာထက္႐ွိအဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆုံးေသာအရာေလးမွာ ႏွာေခါင္းထက္႐ွိမွဲ႔နက္ေလးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ၾကည့္ေကာင္းလိုက္ပါဘိ..သက္႐ွိေတာ္ဝင္မင္းသားေလးတစ္ပါးႏွယ္..
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနေသာ ထိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးသည္ အလိုမက်မႈမ်ားေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းပ်က္ယြင္းသြားရေတာ့သည္။
"လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာတယ္လီဖုန္းမွာ ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမ႐ွိ.."
"ဖုန္းကိုင္စမ္းပါ ႐ွင္းမ္ဂ်ယ္ယြန္းရယ္.."
ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမ႐ွိေသာဖုန္းနံပါတ္ေလးကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေခၚမည္အျပဳတြင္ နားေနခန္းတံခါးဝမွလူတစ္ေယာက္က ထိုေကာင္ေလးကိုလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
"ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ၿပိဳင္ပြဲစေတာ့မယ္..ငါးမိနစ္အတြင္းကြင္းထဲမွာေနရာယူထားပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ နည္းျပ ကြၽန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ့မယ္"
နည္းျပျပန္ထြက္သြားသည့္အခ်ိန္မွ မိမိ၏လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ညိဳးႏြမ္းေနေသာစိတ္အစဥ္ျဖင့္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့မတူေပ။ သူလာမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ကတိေပးထားေသာေၾကာင့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြတစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီးျဖင့္ သူ႔ကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အရင္လိုပါပဲ။ ႐ွင္းမ္ဂ်ယ္ယြန္း မင္းကတိမတည္ခဲ့ဘူး။ မင္းဒီတစ္ေခါက္လည္း ငါ့ၿပိဳင္ပြဲကိုလာမၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ငါ့ဆီကို မင္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး...
