Chapter 21

35 3 0
                                    

Jayron's POV

"Mommy." I was trying to calm her down. Mula kasi nang unang malapat ang paningin niya kay Juan parang nag iba ang mood ni Mommy. Yes, Juan. The kid from the apartment. The kid who looked like me, na parang kaharap ko ang sarili ko. The kid that made me ask myself kung tatay na ba ako.

Now, she's like hysterical. I know, and I understand. She probably felt the same feeling I felt the first time I saw the kid.

"JR, tell me. May naging kabit ba ang daddy mo?" Parang yun din ang una kong naisip noon. Pero napaka impossible nun.

Parang iiyak na si mommy. Kanina ng kausap namin si Juan ni hindi niya inalis ang mga mata niya sa bata. Malalim niyang pinagmamasdan ang mukhan at kilos nito parang na mesmerize ang nanay ko.

"Mom. You know Dad. That's impossible." Alam kong guilty ako na pinag-isipan ko din ng ganoon si daddy. But knowing my father. The way he divides his time for us, the company and even sa church. Kaya I dismiss that thought agad. That just unbelievable. My Dad might not be the best dad in the world but he lives with morality. Im sure he won't do anything na makakasakit sa Mommy ko or makakasira sa family namin.

"I know. I know Philip won't do that to me. To our family." She sighed and look away. "I just don't understand what I feel."

Then suddenly she turned to me. Glaring at me with scrutiny. I know that looks. No, not my mom. I know I have to be ready for whatever she's going to say.

"Meron ka bang hindi nasasabi samin JR." The way she gave emphasize to my name parang feeling ko babalatan ako ni mommy.

"Mommy..?!?" Now I'm dead. But what will I say? Ni hindi ko nga kilala ang mga magulang ng batang yun. I know I feel different with the kid. Parang merong joy sa loob ko na gusting kumawala pag nakikita ko siya. Pero pano ko ipapaliwanag sa nanay ko ang possibilities?

"My God Jayron. Hindi ka namin pinalaki ng gayan para talikuran ang responsibilidad mo."

"Mommy naman. Hindi ko po talaga kilala ang parents nung bata. Diba nga sabi ko magkatapat ang bahay namin. Pero ni minsan hindi ko pa sila naaninag. Yung tatay niya oo, pero yung nanay niya madalas likod lang yung natatanaw ko."

"Baka naman may nabuntis ka at natakot ka na ipaalam sa amin. Anak we will welcome my apo with open arms. Sino man ang nanay niya. It won't matter anything to us."

"Mom, how I wish na may anak ako. At kung meron man you know I won't keep it. I will surely be the proudest dad ever." My mother knew how much I wanted to have a child. And keeping my son from my family will be the last thing I'll ever do.

"Anak." She looked so bothered that she seemed to cry again.

"Mommy, trust me kung may nabuntis man ako ---- malalaman ko naman po siguro yun." I know I sound unsure. There's this part of me na hindi sigurado. I only slept with three girls. I know the two very well, but her. The girl in that notebook. Napabuntong hininga ako at napansin ata ni mommy ang weight ng ginawa ko.

"Bakit parang feeling ko hindi ka sigurado. Sabihin mo nga sakin Jayron. Ilang babae ang isiniping mo?" God that question. Napayuko ako at wala sa sariling sinampal sampal ang mga mukhang ko.

"Mommy, do I really have to answer that question now? Hindi ba pwedeng sa bahay nalang natin pag usapan to?" Andito parin kasi kami sa Sura.

My Mom and Dad got this regular yoga session. My Mom went alone kasi nasa Australia si Daddy. My brother called him na may kaiangan daw ayusin sa bahay namin doon.

"I won't wait that long Jr. At isa pa tayong dalawa lang naman sa bahay. So there's no difference."

"Mommy, at least in my office. Not here, we're in the hallway." Pano na lang kung may makarinig samin. Ayokong makaabot sa kung kanino ang tungkol dito. Lalo pa't hindi ko talaga alam kung pano ko sasagutin si Mommy sa tanong na hindi ako sure kung dapat kong sagutin.

It was not a DreamTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon