(Jayron's POV)
It's been a very long day for me. Masyadong madaming kailangang ayusin sa opisina. May mga panibagong expansions na gagawin. Lalo pa at malapit na ding buksan ang tatlong branches ng restaurant sa Cebu. Sumabay pa ang pahabol na practice game ng team. Late na tuloy akong nakauwi. Buti na lang at nasa Paris si Yuni ngayon. Pano na lang kung nandito pa yun.
Kailangan ko na talaga atang totohanin ang pagriretiro ko sa basket ball. Lalo pa't next year na ang kasal namin. Ito na ang magiging last conference ko as manlalaro. Sana lang pumayag si Yuni. I've been asking her about this pero she always say's na hindi pa daw right time for me to totally leave the team. Sayang daw kasi, I'm on top of my career as an athlete.
But above all kailangan ko ng enough time for my family. Sooner I'm gonna build my own and I want them to be my priority. At syempre sa companya. Hindi ko pwedeng eh eliminate ang dalawang to. At tanging ang basket ball lang ang pwede kong iwan.
I stretch my back before I sat in front of my grand piano. Nandito kasako sa sound proof music room ng bahay ko. Playing the piano had been my hobby and comfort zone. Pag tumutugtog ako nawawala ang mga pagbabahala at pag aalala ko sa buhay ko. At dahil busy ako nitong mga nkaraan halos hindi na ako nag karoon ng oras tumugtog.
Kaya nang mabuo ang plan ko to build this house. I really made sure na merong enough space for the music room. And I completed the equipment inside. Pero syempre star ng lahat ang grand piano na to.
Dati nung nasa Pampangga pa kami ay halos araw araw akong nag papiano. Pero mula ng lumipat kami dito sa Manila naging madalang na. Lalo pa nung nag basket ball ako. At mas naging imposible nung pinasa sa akin ni Daddy ang negosyo.
Kahit na ang fiancée ko ay hindi ko pa nakukuhang tugtugan. Sorry lang kahit matagal na kami ay hindi ko pa din talaga nagagawa yun. Hindi naman kasi mahilig si Yuni sa ganito. Mas gusto nong mag party at gumimik kung saan. Na hindi ko naman madalas na nasasakyan.
Ewan ko ba. Hindi naman ako ganun ka killjoy huh. Pero kasi hindi ko talaga trip ang mag ganung sosyalan. Ayoko namang maging spoilsport pero kasi hindi talaga ako yun. Kung hindi lang kailangan sa team at sa companya hindi talaga ako pupunta sa mga party na yan.
Napabaling ang attention ko sa nag iisang larawan sa room na to. Ang tanging bagay na pwedeng pumatong sa piano ko. Larawan ng isang fiftyn year old boy kasama ang isang ten year old na batang babae. Na sabay na tumutogtog ng piano.
Inabot ko iyon at malamalam na tinitigan. "Its your 25th birthday next month. Kamusta ka na kaya. Sabi ng papa mo you're happy and okay. Pero when ever I ask him details about you parati niyang iniiba ang usapan."
I always do this, talking to her kahit picture lang. "Na mimiss na talaga kita. Labinlimang taon na mula ng huli kitang nakita. Siguro lalo ka pang gumanda ngayon. Madami na siguro ang pinagbago mo. Pero baka mailap ka pa din sa tao. Kaya siguro hindi masyadong nag kukwento ang tito tungkol sayo." Nagkalat ang mga pictures niya dito sa bahay. "Kahit si nanay Alice eh nagtaka bakit ang dami mong pictures dito. Pero kasi ang sarap pagmasdan ang mga ngiti mo. Nakakawala ng pagod. Buti na lang din at hindi ko pa nadadala ang parents ko dito malamang magtatanong din ang mga yun. Pati na rin si Yuni baka pagselosan ka pa niya. Mag aaway lang kami."
