“Babby what do you want to eat for lunch?” tinatanong ni Joshua si Juan.
We are in the mall. Tumawag kasi si Lena na hindi siya makakapagluto for lunch. Mukhang inaantok talaga. Siguro naninibago na nanaman sa bago niyang schedule sa trabaho. Kaya dumaan na kami dito sa mall na malapit sa clinic.
Juan look at me at mukhang alam ko na ang gusto nito. When ever kasi nasa mall kami kakain, iisa at iisa lng talaga ang gusto niya.
“Ninong, can I eat some nuggets? Yung tanong na may kasamang pagpapacute.
“Its been a while since nanay bought one.” At nasama pa talaga ako sa usapan ng dalawang to.
Nagbubulong bulungan na naman ang dalawa. Kanina lang nagpapacute ngayon naman nagsisekreto na. Hindi ko inalis ang tingin sa anak ko na mukhang tuwang tuwa sa sinasabi ng ninong niya. Mayat maya rin ang baling ng tingin nila sa akin. Meron na naman sigurong plano ang mga to. Kasi pag ganyan yang mga yan talagang may something.
I smiled at them at piniling hindi na makisali. Sinundan ko na lang sila. Alam ko naman na kasi kung saan kami pupunta.
Nakasunod ang mga mata ko sa kanila. Holding hands silang dalawa at tumatawa pa. Which lead me to some thought.
Kung gumawa ba ako ng paraan para masabi sa kanya magiging ganito din ba sila?
Matatanggap ba niya si Juan?
Matatanggab ba niya ako?
Pano kaya sila mag bonding ng anak namin?
Iwinaksi ko ang naiisip ko. “forget it Liana its over.” Remind ko sa sarili ko.
Of course how will I forget a slut like you.”
Paulitulit kung naririnig ang mga sinabi ni Yuni kanina. Slut ba talaga ang tawag doon. Alam kung isang pagkakamali ang nagyari. Ako ang nasa katinuan pero hindi ko siya nagawang pigilan. Pero alam kung single siya nung panahong yun. Wala akong inagrabyado. At hindi ako ganoong uri ng babae.
Tanging ang ama ni Juan ang nagiisang lalaking dumaan sa buhay ko. Sa pagkababae ko. Isang gabing nagbunga nang napakabait at matalinong cute na batang lalaki. Isang biyayang higit kong pinagpapasalamat.
Sa loob ng tatlong taon ay naging matahimik ang buhay namin. Pero bakit nitong huli ay unti unting nagugulo ng mga taong hindi na dapat makisali sa simple naming buhay ng anak ko.
Dapat ba lumaban ako noon?
Dapat ba nilapitan ko siya?
Dapat ba nagpakilala ako sa kanya?
Dapat ba hinintay ko siyang magising at mabati siya bago ako umalis?
Mysterious.. Nagpakamisteryosa ako noon. Baliw din talaga ako nung mga panahong yun.
I shook my head. Matagal ko dapat kinakalimutan ang mga bagay na to.. I should not let it bother me anymore. Hindi na dapat.
I took a deep breath. Parang bigla akong na frustrate na ewan. Napahinto ang dalawa at alam kong nagtataka sila. Naka yuko ako kayat nagulat ako ng yumakap si Juan sa mga hita ko. Sa isip ko, bigla ako naging mas determined. This child, I'm gonna make sure that he will have a good future. I’m gonna work hard for him. Now he’s couriously looking at me. Magtatanong na nman to.
“Nanay whats wrong?”
Sabi ko na nga eh. He really sense if there's something. Nag bend ako to hug him. At parang meron pang mga luhang nagbabantang bumagsak mula sa mga mata ko. Kaya pinilit kong pigilin. Ayokong mag alala pa siya. Isa pa nakitingin si Joshua baka mapagsabihan pa ako nun. Ayaw niya kasing nag aalala si Juan lalo na pagdating sa akin.
