Umbrella | hyunmin

when the sun shine, we shine together

'Hyunjin'in Seungmin'le tartışıp evden gittiği gün.'

Hyunjin sinirle evden çıkmış hızlı adımlarla kafa dağıtmak için barın yolunu tutmuştu.

Araba kullanmayacaktı. Biraz temiz hava iyi gelebilir diye düşündü.

Son birkaç aydır ona ne olduğunu kendi de bilmiyordu.

Normalde olsa sorunlarını gider, Seungmin'e sorar ve üstesinden gelirdi.

Ya da sadece Seungmin'in yanında olması bile sorunlarını unuttururdu.

Ama şimdi yanına da gidemiyordu çünkü sorunun Seungmin olduğunu anlayabiliyordu.

Son zamanlar çokça Seungmin'i izlemişti sorunun kaynağını bulabilmek için ama bir sonuca varamamıştı.

Aynı şeyleri Seungmin'in de hissettiğini fark edebiliyordu.

Ne zaman Seungmin'in yanına gitse sanki yanında mutlu değilmiş gibi davranıyordu. Gülüyor ama buruk bir gülümseme ile yetiniyordu.

Yakınlaştıkları zaman aradaki garip atmosferin de farkındaydı.

Bazı sıralar birlikte duşa giren çocuklar şimdi birlikte yatınca bile çekiniyordu. Hyunjin sarılırken bile tereddüt edip ne kadar gerildiğini fark etti.

Böyle düşünmesinin yanlış olduğunu bilse de bazı sıralar Seungmin'e karşı farklı dürtüler hissediyordu.

Her şeye rağmen Seungmin onun arkadaşıydı ve en ufak yanlışında bu dostluğu zedeleyebilirdi.

Düşüncelere dalmışken omzuna dokunan elle duraksadı.

"Nereye gidiyorsun?" Minho kızgınlıkla sorduğu soruyla Hyunjin'e baktığında gözlerinin dolu olduğunu fark ederek yumuşamıştı.

"Hyunjin eve gidelim saat çok geç. Hem Seungmin seni bekliyordur." Changbin'in dediği şeye başını salladı.

"Olmaz hyung. Biraz uzak duralım. Sonrasında yine yanına gidecek olan ben olacağım. En azından o zamana kadar biraz uzak duralım."

Changbin'de hak verdiğinde Hyunjin onlara yalnız kalmak istediğini söylemiş, kendisi bara doğru gitmişti.

Girdiğinde daha önce de birlikte olduğu birkaç kızı görmesiyle yüzünü buruşturarak direkt barmenin yanına ilerledi.

İçkisi önüne geldiğinde aslında içmek istemediğini fark ederek başını masaya koydu. Utanmasa oturup ağlayacak hale gelmişti.

Aklına gelen Seungmin'le telefonu çıkarıp Seungmin'in numarasına girdi. Arayacak cesareti kendinde bulamadığında Felix'i aradı.

"Efendim Hyunjin. İyi misin?"

Felix'in telaşlı sesiyle yutkunup konuştu.

"Ben iyiyim. Şey.. Seungmin nasıl?"

Felix'in iç çektiğini duyduğunda gerilse de dediğiyle burukça gülümsedi.

"O iyi. Uyuyor."

"Teşekkür ederim. Yarın geleceğim." diyerek telefonu kapattı.

Neden bu hale geldiklerini düşündü Hyunjin. Seungmin'i suçlayacak bir şeyler aradı ama yoktu.