CHAPTER 23

26 2 0
                                    

Maren's POV.

"Wag ka ng ma-stress!" Usal ni Kristine, second cousin ko sa side ng tatay ko. She look gorgeous on her plain white offshoulder dress na hanggang tuhod ang haba. Nakalugay ang mahaba nitong buhok at kitang kita ang ganda ng mga mata niya kapag ngumingiti siya.

"Darating si Seven, chill ka lang. Hindi niyo pa naman kasal." Usal naman ni Syden. He's wearing a white long sleeves folded on his elbow. Siya na rin ang nag proxy kay Seven bilang escort ko dahil hindi ito sumipot.

After party na at lahat ay wala pa rin siya, ano ba'ng problema ng lalaking iyon? Kanina ko pa siya tinatawagan at tinetext! Wala man lang reply maski isa!

"Nag-aalala ako.." naka yukong usal ko. May mabigat na kung ano sa dibdib ko, iniisip kung ano ang nangyari. Kung ano ang mangyayari at kung kailan mangyayari? Sigurado ako na kung may mangyayari man ay masami iyon.

I couldn't contact Tita Nika and Stella too, nasa Korea na sila. "Paano kung sumunod si Seven sa Korea? At hindi siya nag-paalam dahil babalik naman siya—"

"He won't leave you dumbfounded," Syden uttered while sipping on his glass of wine.

"What if? What if 'diba?"

"Maybe—"

"Maren, Anak! Si Seven!" Tinawag ako ni Mama at bakas ang labis na pag-aalala sa mukha niya.

"Ano po'ng nangyari, Mama?" Pinipigilan ko pa ang mga luha ko. Posible kayang—

"Naaksidente si Seven, Anak! Kritikal ang lagay niya at nasa ospital siya ngayon." For a couple of second, my body went numb. I couldn't feel nor hear anything. Parang ang bilis ng mga tao sa paligid.

Bakit?

"Maren!" It was Syden, He was already pulling me outside to get in his car. "Calm down!" He hissed.

"Sy.." I sobbed, I couldn't stop my tears from falling. "Faster, Drive fast! We have to get in there immediately! Seven needs me! He needed me Syden—"

"Shut up, Chill! He'll be alright. He's a fighter, okay!?" He tried to calm me down while driving.

I knew it! Something bad will happen!

The moment we arrived at the Hospital, I didn't hesitate to jump out of the car. Syden tried to stop me but all He can do was to grit his teeth in anger and frustration.

"You, don't jump out of a car like that!" He grabbed my wrist, still trying to stop me from overthinking.

I did not listen to him, agad na nag tungo ako sa lobby at tinanong ang nurse kung saan ang ward.

Tinahak ko ang daan patungo sa direksyon na itinuro ng nurse na pinag-tanungan ko, and there I saw Hannah. She was crying and her hair is all messy. Umaagos pa kasabay ng mga luha nito ang mascara niya.

"Hannah?" Tawag ko rito. She did not respond with a word, but she hugged me— insanely tight. "W-What happened?"

"I'm sorry— Maren, I'm sorry.." She's sobbing while pressing her palm together, she's like pleading me.

"F-For what? Sorry for what? Hindi kita maintindihan."

"Calm down, Hannah." Usal naman ni Syden.

"What I did was wrong, I'm sorry— I am so sorry." She's still crying in pain.

"Calm down, What are you saying? What did you do?" I tried to read her eyes, but all I can see is pain and.. guilt?

"I.. I was the one who hit him..." My eyes remained widened. Did I heard it right?

"W-What did you say?" I uttered, almost became a whisper.

"I.. I'm sorry, Maren—" I did not hesitate to slap her face, as hard as I can.

"You hit him? Are you really telling me that now!? My.. My boyfriend is inside that Operating Room, because of you!" I went insane, I wanted to slap her face including her soul using both my hands again!

"Hindi ko siya kayang ibigay sa'yo! Mamatay na lang ako kung mapupunta siya sa'yo! Mamatay na lang ako! Hindi ko kaya!" She shot back while crying just like me.

"Hindi ko siya kayang makitang masaya sa iba, lalo na sa'yo! Kaya inisip ko na baka kapag na aksidente siya at nakalimot ay ako na ulit ang mamahalin niya! Patawarin mo ako, Nag-mahal lang ako." Litanya nito at yumuko.

"Nag-mamahal ka niyan? Ganiyan ka ba mag-mahal, nananakit!?" Singhal ko at hinawakan ang palapulsuhan niya.

"I regret inviting you at my birthday party, I regret being so nice to you even when you're attitude is too much!" I wiped my tears, looking up. "Ah! Tangina, Tangina mo! Kapag may nangyaring masama kay Seven, hinding hindi kita mapapatawad!" Sigaw ko at agad na tumakbo papunta sa kawalan.

Dinala ako ng mga paa ko sa rooftop, Syden did not follow. I just sat there and cried myself to stop the pain, to stop myself from overthinking.

Seven is dauntless, He managed to survive an accident  before. Maybe.. Maybe he could survive this, too.. right? He will wake up, He will do it.. He can make it, for me.

I spent this whole year thinking about him, I love him— I do know that! He love me for who I am and so do I! We're a perfect match for each other. He's my everything, Alam ko'ng kung gaano ko siya kamahal ay doble pa ang pagmamahal niya sa akin.

Kaya kahit na alam kong malala ang aksidenteng nangyari, naniniwala ako na babangon siya at muling iparirinig sa akin ang maganda niyang boses. Muling iyayakap sa akin ang mainit at makisig niyang bisig. Muling ipararamdam sa akin na hindi ako nag-iisa, Muling sasabihin sa akin kung gaano niya ako kamahal.

Muli akong tumingala sa kalangitan na puno ng mga bituin, Pinakiusapan ang maliwanag na buwan na huwag sanang bawiin ng may kapal ang taong mahal ko.

Diyos ko ingatan niyo po si Seven, Huwag niyo muna po siyang kukuhanin sa akin. Hindi ko po kakayanin kapag na agaw pa ulit siya sa akin sa pangalawang pagkakataon, dahil alam ko po na kapag inagaw siya ngayon ay hindi na siya makababalik pa sa akin.

Kasabay ng pag patak ng luha ko ay ang marahas na pag bukas ng metal na pintuan ng rooftop, inuluwa niyon si Syden.

"Maren, Si Seven.."

That Poorita Girl Where stories live. Discover now