Dream Series #1: Falling For The Dreams (UNDER EDITING)

Chapter 35

A/N: This chapter is dedicated to my first reader and one of my internet bestfriend 3uphoriqxXX para narin to sa pasasalamat ko sayo dahil sa support mo sakin mula umpisa hanggang dito sa dulo. Well hindi pa naman last chapter pero malapit na. Hihihihihihi labyu pards you will love this chapter promise kase andito kalolowa mo charot :-D

Friana's pov'

Sumakay ako ng taxi ng biglang may dumaan dito at sinabihang dalhin nalang ako sa may malapit na park.

Pagkatapos nun ay agad naman kaming nakarating sa park at nagbayad nako atsaka nagmadaling umalis doon.

Buti talaga at hindi lahat ng gamit ko yung dinala namin kung hindi mahihirapan ako.

10am ng makarating ako dito sa may park kaya naman naglakad lakad nalang ako at naghanap ng tagong pwesto.

Hanggang sa may nakita akong maliit na puno at hindi mainit kaya naman pumunta ako doon atsaka humiga.

Hindi kona mapigilang hindi mapahugolhol dahil sa dami ng nangyare.

Natatawa nalang ako ng maalala ko yung sinabi ni faustina sakin.

What the fuck are she saying?

Ang lakas ng loob manghingi ng favor sakin ng hindi man lamang naisip yung nararamdaman ng ate niya.

Ate.

Sabagay half sister niya lang naman ako kaya anong pake niya?

"Damn! Why are this world so cruel to me?" Bulong ko.

Tinuring kong pamliya pero hindi man lang inisip ang nararamdaman ko.

Akala niya ba siya lang nasasaktan dahil nawala si mommy? Dahil nawala si tito?

Anong tingin niya sakin? Walang pakiramdam?

Tao din ako! Nakakaramdam ng sakit.

Hindi ako makapaniwala sa narinig ko kanina. Of all people siya pa talaga?

Bakit ganun? Wala bakong kwentang kapatid?
Nawalan lang naman ako ng alaala pero diko yun ginusto.

Iniwan namin siya pero hindi ko yun ginusto at wala akong alam doon pero bakit ganito siya sakin?

Ang hirap.

Gusto ko nalang mawala at sumunod kila mommy para sama sama na kami dahil wala ng nagmamahal sakin dito.

Yung taong pinagkatiwalaan ko pinagtabuyan ako at humingi ng favor sakin para maging maayos buhay nila samantalang ako?

Wala! Walang magsasabi sa ibang tao na.
Uy! Tulungan nyo si friana, hanapin nyo si friana.

Hindi naman sa gusto kong may gumanyan sakin niya pero ang sakin lang naman kase is dapat inisip niya rin yung nararamdaman ko at inalala kong anong kakahinatnan ng buhay nung mawala rin sila?

But no! Wala man lang.

Don ako nasaktan ng sobra kase syempre kapatid ko yun eh pamilya ko yun tapos ganito pa gagawin sayo?

Alam kong nag aalala lang sila sa iba pero bakit di man lang niya inalala yung nararamdaman ko?

All this time ako lang ba nagpapahalaga sa kanila?

Hindi ako galit sa kanya okay? Nasasaktan lang ako ng sobra kase yung taong pinagkukunan mo ng lakas ay walang pakealam sa nararamdaman mo dahil nakikita ka niyang okay.

Yes maybe I'm not a vocal person at laging kinikimkim lahat ng inis at sakit pero tao naman ako eh! Nakakaramdam din ng sakit.
Deserve korin namang pahalagahan ah.