TAMAMLANDI
Bilinmeyen: elinden geliyorsa
Bilinmeyen: azıcık sevsene beni
Bilinmeyen: içinden geliyorsa
Görüldü.
Yazıyor...
Almina: seni bi öperim
Almina: kendine gelemezsin
Almina:ya Karan ben saçlarımı yapamadım daha biraz bekleyebilir misin?
Karan: beklerim güzelim
Karan:acele etme
Görüldü.
Karan'a ne diyeceğimi bilemediğim için görüldü atıp aynanın karşısına geçip saçlarımı yapmaya başladım.
Anonim Karan çıkmıştı ve bu beni gerçekten mutlu etmişti onunla her göz göze geldiğimizde bana gülümseyerek bakması beni mutlu ediyordu.
Daldığım düşüncelerden sıyrılıp ayağa kalktım ve dış kapıya doğru ilerlemeye başladım.ayakkabılarımı ve montumu giyip anneme seslendim
"Anne çıkıyorum"
"Tamam kızım çok geç kalma"
"Tamam" evden çıktığımda Karan'ın elleri montunun cebinde başını önüne eğmiş bir şekilde görünce yanına ilerlediğimde geldiğimi hissetmiş gibi başını kaldırıp bana bakınca gülümseyip konuşmaya başladım.
"Yine seni beklettim kusura bakma lütfen"
"Sorun değil güzelim" diyip kollarını iki yana açıp bana baktığında sarılmak istediğini anlayıp gülümseyerek ona yaklaştım ve kollarımı boynuna doladım oda hemen kollarını belime sarıp burnunu saçlarıma yaslayıp derin bir nefes aldığında yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamadım.
Geri çekilince kızaran yanaklarım yüzünden Karan'ın yüzüne bakamazken kısık sesli gülüşünü duyduğumda ona sinirli gibi baktım yani bakmaya çalıştım diyelim çaktırmayın.
"Gidelim mi güzelim" dediğinde başımı sağladığımda yürümeye başladık.
Ikimizde konuşmadan yürürken Karan'ın sürekli elime değen eli ile başımı kaldırıp (boyu benden bir hayli uzun olduğu için hchfh) ona baktığımda yüzünde gergin bir ifade olduğunu gördüm o da bana bakıp gülümsedi ve eli tekrar elime değince eline uzanıp elini tuttum ve tekrardan yüzüne baktığımda az önce yüzünde olan gerginliğin yok olduğunu görünce neden gergin olduğunu anlamam uzun sürmedi.
Beraber sahile gelip boş bulduğumuz bir banka oturup denizi izlemeye başladığımızda aklıma gelen şeyle bakışlarımı ona çevirdiğimde zaten bana baktığını görünce gülümseyip konuşmaya başladım.
"Karan sana soru sorabilir miyim?"
"Sor güzelim izin almana gerek yok"
"Sen beni ilk nerede gördün, sevdiğini nasıl anladın?"
"Ben seni ilk bizim parkımızda gördüm o gün babamla biraz atışmıştık bende kafamı dağıtmak için parka gelmiştim sonra seni gördüm öylece oturmuş karşıya bakıyordun gözlerin kızarıktı muhtemelen ağlamıştın seni öyle görünce bilmiyorum bir tuhaf hissettim kendimi.sonra yanına yavru bir kopek gelince ne yapacağını merak edip çaprazındaki banka oturup seni izlemeye başladım o gün hava soğuktu ve senin üstünde incecik bir hırka vardı hatırlıyorum sonra eğildin ve köpeği kucağına alıp hırkan ile sarmaya çalıştın başını okşadın derdini o köpeğe anlattın ama bende duydum işte ondan sonra köpekle beraber parktan çıkıp gittin. o zamanlar sen daha lise ikideydin bende üçteydim bir kaç gün sonra seni okulda görünce böyle içim yine bir tuhaf oldu meğersem aynı okuldaymışız. Ondan sonraki günler sürekli seni bir yerlerde görüyordum kantinde koridorda bahçede falan başta basit bir hoşlantı sandım ama değilmiş meğersem ben sana aşık olmuşum da sonradan dank etti kafama işte iki yıl uzaktan sevdim seni sonra yağız ile kerem bana bu anonim olma olayını anlatınca başta sıcak bakmasamda denemek istedim belki olur diye ve oldu." Deyip gülümsediğinde bende gülümseyip konuşmaya başladım.
" iki yıldır seni nasıl fark edemedim bilmiyorum özür dilerim seni çok üzdüm değil mi?" Üzgün çıkan sesimle konuştuğumda ilk başta kaşlarını çatıp sonra da burukça gülümseyip konuşmaya başladı.
"Isteyerek üzmedin ki sen beni.bunun için kendini üzme. Bazı zamanlar çok zorlandım vazgeçmek istedim hatta ama olmadı benim kalbim seni bırakmadı bırakmayacakta şu an çok mutluyum biz ona bakalım değil mi güzel kızım" deyip gözümden akan yaşları silip göz altlarıma birer öpücük kondurdu.
"Haklısın. Keşke seni daha önce tanısaydım, fark edebilseydim, sevseydim"
"Şu an seviyorsun ya bu bana yeter ölsem de gam yemem"
"Ölümü ağzına alma lütfen bir daha duymayacam tamam mı Karan bey"
