ANKA'NIN DOĞUŞU

15.BÖLÜM

Bölüm şarkısını dinleyip ağlamaya başlayabilirsiniz 🌼

...

Sonra sen gittin...
Göğüs kafesimin içinde,
Her gün bir kuş astı kendini...
Bu ölümdür...
bilirim...

...

Neco kucağımda hareketsiz bir biçimde yatıyordu sanki son nefesini kucağımda vermiş gibiydi içimde engel olamadığım vicdan azabım baş göstermişti bana acı veren birini öldürmekten asla çekinmemiştim bugüne kadar, ama bu sefer farklıydı bana zarar verme niyetinde olmayan birine ilk kez saldırmıştım! Babamın katiline karşı vicdan azabı duymam kendimden nefret etmeme sebep oluyordu! Ama yine de engel olamıyordum aynı ağlamama engel olamadığım gibi hemen göz yaşlarımı sildim ve kendime gelmeye çalıştım yer yavaş yavaş kanla ile dolmaya başlamıştı odadaki keskin kan kokusu midemi bulandırmaya yetmişti ne yapacağımı bilmiyordum ellerimdeki kana baktım ardından Neco'nun beyazlamaya başlayan yüzüne 'hayır hayır!' diyerek elimin tersi ile göz yaşlarımı sildim ve Neco ile konuşmaya başladım;

"Neco! Hadi uyan!"

Hâlâ bir ses yoktu;

"Neco! Lütfen uyan bak yemin ederim kızmayacağım, bağırmayacağım!"

Sesi geçtim bir tepki bile yoktu artık durumun ciddiyetini iyice kavramıştım biraz daha geç kalırsam Neco'nun gerçekten öleceğini fark etmiştim bunun korkusuyla var gücümle çığlık attım;

"YARDIM EDİN! ÇABUK GELİN!"

Benim bağırmamla birlikte odaya bir dolu adam gelmişti hepsi ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ben de bağırarak;

"Ne bakıyorsunuz! Hadi bizi hastaneye götürün! Çabuk olun!"

Evde Neslihan Hanımın olmaması beni biraz rahatlatmıştı çünkü eğer o olsaydı kıyamet kopardı oğlunun benim yüzümden ölümle burun buruna gelmesi demek benim için ölüm fermanı anlamına gelirdi hızla aşağı inip Neco'yu arabaya bindirdik arabayı kullanan adama;

"Hızlı sür! Eğer bizi zamanında hastaneye yetiştiremezsen kendine mezar kaz! Duydun mu?!"

Tedirgince kafayı salladı ve arabayı hızla kullanmaya başladı ben de bir taraftan Neco ile konuşmaya başlamıştım herhangi bir tepki ve ses verse rahatlayacaktım ama sanki benim rahatlamamı istemiyormuş gibi davranıyordu ellerimle Neco'nun yüzünü kendime çevirdim;

"Neco ne olur uyan! Bak hayatımda ilk kez sana yalvarıyorum! İlk kez seninle düzgün konuşuyorum! Senden özür dilemeye hazır değilim içimdekileri sana söyleyemem ama hissettiğini biliyorum bu yüzden lütfen artık bir tepki ver!"

Neco bunları dememden sonra elimi sıktı elimi sıkmasıyla birlikte derin bir nefes alıp verdim,

"Duydun lan beni! Biliyordum beni duyacağını! Dayan seni hastaneye yetiştireceğiz daha abimin nerde olduğunu söyleyeceksin!"

Sonra önümdeki adama dönüp;

"Hastaneye ne zaman varırız?! Hızlı ol!"

"Biraz sonra varmış oluruz Fatoş Hanım!"

Dedi, birkaç dakika sonra hastaneye varmıştık arabadan inip herkesin beni duyabileceği şekilde bağırmaya başladım;

"YARDIM EDİN! KİMSE YOK MU?!"

O sırada acil kapısından doktorlar ve hemşirelerin hepsi acele ile yanıma geldi içlerinden biri bana;

"Ne oldu?!"