ANKA'NIN DOĞUŞU

17.BÖLÜM

Bölüm şarkısı 🌺

...

~ Yine, yırtık cebime koymuşum umudumu...~

...

Bu kadar ağır bir ameliyattan çıkıp hâlâ nasıl böyle konuşabiliyordu üstelik onu bu hale getiren bendim kendimi onun yerine koyduğumda ben onun düşmanı olur bu yapılanın hesabını sorardım ama o onu bu hâle getiren insanla şakalaşabiliyordu Neco çok mu saftı yoksa çok mu zekiydi aklından neler geçiyordu bir türlü anlayamıyordum aklımdaki o tehlikeli soruyu kalbime sonunda sormuştum gerçekten beni seviyor muyudu? Beni sevdiğine gerçekten inanmalı mıydım? Onca şeye rağmen beni sevdiğine güvenmeli miydim? Kalbim bu sorular altına eziliyor gibi hissetim Neco'nun şiddetli öksürüğü ile kendime geldim sonra kendimi tutamayıp endişe ile;

"Neco iyi misin? Dur bekle doktoru çağrayım!"

Tam gidecektim ki Neco bileğimden tuttu ve;

"Gitme! Seninle sakin konuşabildiğim tek an lütfen bunu bozma! Boşver doktoru ben iyiyim."

"Neco saçmalama istersen yeni uyandın boş yapma! Yaran kanamış falan olabilir."

"İyim Fatoş! Sen yanımda biraz daha kalırsan daha iyi olacağım bu hasta üstelik senin yüzünden hasta adamı kırmazsın diye düşünüyorum aslında kırarsında! En azından vicdanın vardır diye düşünüyorum(!)"

Neco'nun ince ince laf sokmaları beni sinirlendiriyordu ayrıca ne kadar zeki olduğunu kanıtlıyordu çünkü söyleyecek, karşılık verecek bir cümle bulamıyordum belki de Neco ile tartışırken bu yüzden bu kadar sinirleniyordum ayrıca bu zekası yüzünden beni sevdiğine tam olarak güvenemiyordum içimden hep 'ya bu bir plansa' diye demeden edemiyordum Neco'nun bileğimi tutan eline baktım ve yavaşça çektim sitemkarlı bir şekilde;

"Var Neco var! Ama bazen insanı vicdansız olmaya zorlayan olaylar oluyor!"

Neco sanki bir şeyler anlamış bir şekilde kafa salladı ardından;

"Anlaşıldı, hemen eski hâle dönülmüş!"

"Ben hep aynıydım Neco!"

"Hayır değilsin Fatoş! Gözlerine bakınca bir şeyleri anlayabiliyorum!"

"Evet, yine Neco Bey uyanır uyanmaz afili sözlerini söylemeye başlamış bu da iyi olduğunu gösterir!"

"İyi değilim de neyse(!)"

O sırada karnımda bir ağrı hissettim elim korku ile karnıma gitti Neco'da bu hareketimi gördü ve endişe;

"Fatoş ne oldu?!"

Diye sordu ben de;

"Anlamadım ki birden karnımda bir ağrı hissetim."

"Hemen doktora gidelim hadi!"

Sonra sanki yanlış bir şey yapmış gibi kafasına vurarak;

"Ben ne diyorum ya zaten hastanedeyiz hemen doktoru çağıralım!"

Yattığı yerden kalkmaya yeltendi ama yarası izin vermemişti acı ile geri yatmak zorunda kaldı kendimi tutamayıp endişe ile;

"Neco ne yapıyorsun daha yeni uyandın yaran ağır üstelik!"

"Evet şu an fark ettim ama bir şey oldu diye endişelendim Fatoş lütfen bir doktora görün!"

"Tamam tamam zaten sen demesen de gidecektim korkma bir şey yok Neco!"

Şu an Neco ile birbirimizi teselli ediyorduk ve ben buna inanamıyordum kalbim bir şekilde yumuşuyordu ama ben bunu anneliğin verdiği şefkat duygusuna ve suçluluk duygusuna bağlamak istiyordum.
Neco;