I'm a mess (Zamora Series Book 1)

38

Alas dose na ng madaling araw pero gising pa rin ako, nakatulala sa kisame at kung ano anong bagay ang iniisip. Pigil na pigil na humikbi para lang hindi ako marinig ni Demongel na nasa kabilang kwarto lang.

Kanina, pilit kong pinapalabas si Demongel sa kwarto para makausap na ang taong kanina pa natawag sa kanya. Masyado siyang mapilit at desididong hindi ako iiwan hanggat hindi pa rin ako tulog kaya naisip ko nalang na magtulog tulugan para makapag pahinga siya.

Napapangiti ako kapag naririnig at naiimahe ko ang mga sinabi niya sa akin kanina. "I'm busy man and I don't have any idea how can I please a lady like you but I will find a way just to be with you. So, don't ever think that your alone. I'm always here and you can count on me, babe." He kissed my forehead and leave. A smile crept on my lips. I think I'm fallen in love again, more deeper than before.

Kanina pa tumutunog ang cellphone ko dahil sa mga tawag ng iba naming kaibigan at si Dennis pero pinatay ko lang ang cellphone ko. Nawalan ako ng gana mag-explain sa kanila dahil alam ko na kung ano ano nang sinabi ng boyfriend ni Sheen sa kanila. Ang maaasahan ko lang sa kanila ay si Mike maliban kay Sheen na palagi kong kasama.

Hindi ko matanggap na hindi ako kayang pagkatiwalaan ni Sheen dahil lang sa boyfriend niyang manyak at cheater na matagal niya nang alam pero patuloy pa rin siyang nagpapabilog dito. Hindi ko inaasahan na magiging gan'to siya mag-isip.

Si Charles naman ay hindi ko maintindihan dahil sa mga paraang hindi ko na nagugustuhan. Pinipilit niya ang sarili sa akin na dapat ay hindi naman. Hindi ko na alam kung anong dapat kong gawin dahil masyado na nilang nagugulo ang isip ko.

Dahil sa mabigat na pakiramdam ay mas mabuting huwag ko na muna ulit aalalahanin ang nangyari sa mga araw na lumipas dahil paniguradong hindi na kakayanin ng utak ko kung pa'no aayusin ang lahat ng ito. "Sana panaginip nalang ang lahat ng ito, feeling ko hindi ko na kakayanin pa."

Bumangon ako sa pagkakahiga at nagtungo sa balkunahe. Isang malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa akin pero hindi naging malaking hadlang ito para umalis ako. Masyadong maganda ang buwan ngayon dahil full moon at nakakabighani ito para hindi tanawin ng matagal.

"Sana katulad mo rin ako, maganda, maaliwalas at nakakabighani sa mga mata. Kahit pa madilim ang paligid, kayang kaya mong pagandahin ang dilim, kahit na mag isa ka sa malawak na kadiliman ay masaya kang tignan. Sana kayanin kong mag isa sa halos negatibo kong kapaligiran." Pagkausap ko sa buwan. Hindi alintana ang kapaligiran.

"Through the years it never fails me to wonder, naturally beautiful... Like you."

Napalingon ako sa kabilang balkunahe ni Demongel na kanina pa pala nakatingin sa buwan. Nangunot ang noo ko sa pagtataka pero wala akong sagot na nakikita sa kanya.

"And always remember that you're not alone, you have me, the star. Keep twinkle where ever you are."

Puno ng kasayahan ang naramdaman ko nang sabihin niya 'yon. Being a sencere and at the same time serious man is a plus points for me.Nagbigay siya ng isang magandang ngiti na nagpapakabog ng aking dibdib pero hindi ko nalang pinahalata. "Sabi na nga ba gising ka pa." Patagilid siyang sumandal sa balkunahe upang humarap sa'kin.

"Bakit gising ka pa?" Kunot noo kong tanong.

He shrugged.

"Dapat matulog ka na, I know you're a busy man and I don't want to disturb you anymore."

"I can't sleep too. I know you're in pain and I don't want you to feel alone and lonely." He heaved a sighed and look at the moon seriously.

Tinitigan ko siya ng malalim at seryoso. Pilit na iniintindi ang mga bagay na dapat ay wala siya sa oras na ito. Sa maikling panahon masyado na siyang maraming nalalaman sa'kin pero kahit isa sa kanya ay hindi ko pa rin alam hanggang ngayon.

Tumitig muna ako sa buwan at nagmuni-muni. Nagdadalawang isip ako kung magtatanong ba ako para masagot ang gumulo sa aking isipan.

Naramdaman ko siyang tumitig sa akin. Siguro'y inaalam niya kung ano bang iniisip ko pero hindi niya magawang guluhin pa ang pagmumuni-muni ko.

"Why are you doing this?"

Wala siyang imik sa naging tanong ko sa kanya. Parang may bagay siyang nililihim sa akin na dapat ay habang buhay nang maging isang lihim.

"Sino ka ba talaga? Maliban sa pagiging kasosyo ni Danny sa'yo." Hindi ko alam pero sobrang curious na ako sa mga nangyayari sa'ming dalawa. Gusto ko lang na malaman ang dahilan niya.

"What are you talking about?" Naguguluhan niyang tanong.

"The way you care. You help me a lot with my tangled life. When I'm alone and broken, you instantly there... What was that all about?" Frustrated kong tanong. Litong lito na kasi ako, kung pa'nong kabilis na naging ganito kami ka-close. Imposibleng wala siyang kailangan sa'kin para umakto ng ganito.

"You don't want a help?" Nakakunot niyang tanong.

"That's not my point and don't ask me when I asked you first!"

"What do you want to know, then?" Seryoso niyang tanong.

"Answer my questions!"

He deeply heave a sighed "I have one answer to that..."

"And that's it?" Hindi makapag hintay na saad ko.

"I pity you." He look at me deadly serious.

I felt my heart wants to explode. Ang sakit na umaasa ako sa magiging sagot niya sa'kin. I thought he wants me for him but he just pity me for nothing.

:'(

To be continued...