Artık kendimi şizofren gibi hissetmeye hatta delirdiğimi düşünmeye başladım.
şuan da kapımın önünde oturmuş gizliden baktığım yerden gördüğüm kadarıyla benim canıma bakıp bişeyler karalıyo. Ama beni görmesi imkansız o kadar kusursuz bı yere saklandım ki göremez yani inşallah.
Her neyse kendimi toparlamaya karar verdim.
Ve bı hırsla camımı açıp balkonumun sandalyesine oturdum ve kapıyı kapadım kahretsin ki kapımın sesini duydu ve gözlerini bana çevirdi hafif bı tebessüm etti ama o tebessüm o koca gamzesini görmeme yetti.
Beynim:
Kahretsin niye bu kadar güzel güler ki bı insan
Dikkatimi toplamaya çalıştım ve kitaplığımdan kitap aldım okumaya başladım. Nasıl okuyabileceksem arada bı gözlerim onun oturduğu banka kayıyo gözlerimi çıkartmak istiyorum çünkü o yöne bakmadan duramıyo bı ara kendisini resimle o kadar fazla yoğunlaştı ki yüzüne bakmama fırsat buldum yüz hatları sanki kalemle usta bı ressam çizmiş gibi kusursuzdu. Dudakları dolguluydu ciddi dursa bile gamzesi görünüyordu hafif bı sakalı kumrala dönük saçları ve kusursuz bı vücudu vardı. Bunu oturduğu yerden bile anlaya biliyodum. Çocuk bı anda başını çizim yaptığı kağıttan kaldırdı ve gözleri beni buldu gözleri elaya dönüktü ama güneşte bal rengindeydi. Harika bı gözleri vardı
Hemen kitabıma döndüm.
O konuşmaya başladı.
-Ne kadar daha beni izlemeyi düşünüyodun acaba?
Kitlendim yemin ediyorum ki konuşamadım sadece sustum.
Sen bu kadar ciddi bı insanmısın bilmiyorum da senin beni izlediğin kadar ben seni izlemedim :)
Güldü bunu diyip güldü sinirlerimi zıplattı
Hayır değilim
Beynim:
Dilay sen şaka mısın o kadar laf sokuyor bunu mu dedin
Salaksın sen
Ne güzel bu sayede tanışabiliriz dedi elinde ki kitabı yanına koyarken ve müstehcen bir tavırla adını söyledi. Ben Emir.
Beynimde ismini kaç kere tekrar ettim bilmiyorum ama beynine kazındığı kesin isminin
Senin ismin ne?
Ş-şey Dilay
Tanıştığımız memnun oldum Dilay
Ve yine bı tebessüm...
