Different girl 2: don't ask, don't tell #wattys2015

H17

Pov Alex

Ik draai me om en zie dat Cara niet naast me ligt. Ik rek me uit en loop de trap af. "Hey." zegt Cara. Ze staat in de keuken een ei te bakken. "Hey." zeg ik. Ik ga achter haar staan en leg mijn hoofd op haar schouder. Ze draait zich half om en gooit het ei op het bord achter me. "Eet smakelijk." zegt ze lachend. Ik pak het bord en kijk naar Cara. Ze draagt altijd lange mouwen, waarom? Achja, het zal wel goed zijn.

"Heb je geen training?" vraag ik. "Nee, ik heb het naar morgen verplaatst, heb ik ook wat rust."  zegt ze. Ik knik. Ze heeft haar ei op en staat op. "Ik ga even lopen, tot zo!" zegt ze. Ze schiet haar jas aan en zonder dat ik wat kan zeggen loopt ze de deur uit. Ik haal mijn schouders op. Het zal wel goed zijn.

Pov Cara

Ik loop de deur uit rechtstreeks naar het meer. Justin, een jongen uit de tweede van mijn oude school, en mijn enige vriend, op Luka na dan, had hier met me afgesproken. Hij was een Rogue en Luka haatte hem, maar hij was mijn beste vriend. Ik vraag me nog steeds af hoe hij van deze plek weet. Ik loop naar het meertje en ga op een steen zitten. "Hey Justin." zeg ik. Ik hoor geritsel uit de bosjes en Justin komt aanlopen. "Hey Caartje." lacht hij. "Ga je me zo blijven noemen?" vraag ik. Hij noemt me nu al zo sinds ik in de derde zat. Toen werden we vrienden. Justin was een vroege leerling en was 16 toen hij afstudeerde. Kortom, nu is hij 17. "Jup." zegt hij. Hij komt naast me zitten en ik kijk hem aan. "Waarom wou je me spreken?" vraag ik. "Ik had 2 dingen." zegt hij. "En dat zijn..." zeg ik. "Mag ik bij jouw roedel?" vraagt hij. "Tuurlijk!" roep ik. Ik had die vraag al een beetje verwacht, ik wist al dat hij speciaal was. "En ik wil je wat laten zien." zegt hij. Ik knik. "Ik teken, op een andere manier." zegt hij. "Ik denk dat ik snap wat je bedoelt." zeg ik. "Dat denk ik niet." zegt hij. Hij rolt zijn mouw op en ik zie allemaal krassen en littekens staan. "Ik doe dit al sinds groep 8, en ik vertrouw jou dus ik wil dat jij het weet." zegt hij. Ik kijk naar de krassen. "Ik snap precies wat je bedoelt." zeg ik. Ik rol mijn mouw op en laat hem mijn krassen zien. "Ik teken ook en ik deed het tot de eerste, niemand heeft ze ooit opgemerkt vreemd genoeg." zeg ik. Justin kijkt me verbaasd aan. "Nu niet meer, en jij hopelijk ook niet." zeg ik. Ik rol mijn mouw naar beneden en sta op. "Kom ik laat je je nieuwe huis zien." zeg ik en loop weg.

Hey mensen! Ik ga hier wel wat schrijven als ik wat heb. Ik las na dat ik dit had geschreven een quote en moest hem erbij zetten. Hij lijkt zoveel op dit stuk! Het grappige is dat ik dit al had geschreven en het echt heel accuraat is. Dit stuk moest er trouwens bij voor een later stuk, dus dat leg ik ooit nog wel is uit. Dit is de quote:
I knew a boy who liked to draw.
He drew pictures nobody saw. He was most artistic out at night, in the bathroom out of sight.
He didn't tell a soul and his gallery grew.
His drawings were different, no pencil or pen.
But needed a bandage every now and then.
We stood by the river, under stars.
He pulled up his sleeve and show me his scars.
He looked so embarrassed and looked down his shoes.
I rolled up my sleeve and said: "I draw too."