De laatste maanden

15

Ik was blij dat ik de voorbije dagen niets anders had gedaan dan op mijn zetel te liggen. Maximale rust was nodig om dagen zoals vandaag te kunnen volhouden, zelfs al om die te kunnen starten. Mijn lichaam zou ook weer paar dagen complete rust moeten hebben na een dag zoals vandaag. 

De chemo, die ik moest blijven doen ondanks dat het niet meer te genezen was, maakte mij enorm moe. Het zorgde ervoor dat ik nauwelijks nog actief kon zijn tot weken na de kuur. Mijn laatste was nog niet lang genoeg geleden om al meteen enkele dagen activiteiten in te plannen. Gelukkig verlengde de tijd tussen twee kuren wel, zodat ik uiteindelijk wel weer meer aankon.

"Brigitte," mama keek me aan nadat ze bijna elk kledingstuk had vastgepakt en weer had teruggehangen, "wat ga je aandoen?" Ik haalde zacht mijn schouders op en liet mijn ogen op elk kledingstuk vallen. Bijna alles was te groot geworden, doordat ik zoveel was afgevallen, waardoor niets nog mooi rond mijn lichaam viel. Ik had mij zwaarder gevoeld dan dat ik zelf ooit was geweest. Om thuis te zitten deed ik dan ook constant joggingbroeken en andere losse kledij aan. Niemand zou me daarin zien dus moest ik me ook niet ongemakkelijk voelen. Integendeel, ik vond het raar dat ik het voordien nooit had gedaan, aangezien dit geweldig goed zat.

Ik keek mama weer aan nadat ik hard had gezucht. "Iets mooi," zei ik haar, "iets dat mij weer Brigitte maakt. Ik wil dat ze mij als Brigitte herinneren, de mooie versie, dus die wil ik vandaag tonen." 

De blik in haar ogen maakten mij meteen duidelijk dat ze mij wou betuttelen, maar ik gebaarde meteen dat ze dat niet hoefde te doen. "Eén dag, mama. Ik moet mij nog één dag als Brigitte tonen, zodat ze mij zoals vandaag herinneren. Nadien maakt het niet meer uit, ze zullen mij niet zien aftakelen." Ze zette zich naast mij neer op het bed en legde haar arm stevig rond mijn schouders. "Ze moeten mij herinneren zoals ik vandaag ben. Brigitte en gelukkig." Vatte ik mijn doel samen. Ze knikte eenmalig. Ze had geweten dat ze mijn gedachtes niet kon veranderen dus liet ze het gewoon voor wat het was. 

"Dat!" Zei ik overtuigd terwijl ik mijn vinger voor mij uitstak, wijzend naar een kleedje dat ik ooit te klein had gekocht. Het was best ook ironisch dat ik het toen had gekocht voor Eric zijn trouw en ik het nu zou aandoen terwijl ik Eric van mij wegduwde. 

Mama stond weer op van mijn bed en greep naar de kapstok waar een lichtblauwe, met mooie bloemen in een donkerdere tint, aan hing. Haar mondhoeken krulden hoog naar boven. "Hier heb ik jou nog nooit in gezien." Haar ogen bestudeerde het kleedje terwijl ze met haar hand waarnam wat voor stof het was. Ik hees mezelf van het bed en nam het kleed uit haar handen, met een brede glimlach op mijn gezicht. "Voor alles een eerste keer." Lachte ik haar toe, waarna ik mij naar de badkamer begaf om mij om te kleden. 

Door de enorm stijve en pijnlijke spieren kostte het mij veel moeite om het aan te trekken, maar ik wou het absoluut alleen doen. Mijn ouders deden al zoveel voor mij, dat ik hen niet wou belasten met zulke dingen. Alsook wou ik mijn waardigheid niet verliezen door mij zo zwak voor te doen. Ik had tot tranen toe, naakt, in bad gezeten toen mama mij moest helpen om mij te wassen. Ze had meermaals laten klinken dat zij het niet erg vond om dat te doen. Dat ik haar kind was en ze altijd voor mij zou zorgen. Ik had toen, exact op dat moment, mijn eigenwaarde verloren. Ik had mij op één van mijn zwakste punten laten zien en ik wist dat ik niet meer als beter aanzien zou worden. Ik was nu de vrouw die leed aan kanker. Niet meer de vrouw die zou genieten van haar laatste maanden.

Mijn ouders en mijn broer, die enkele minuten eerder was aangekomen, keken mij met grote ogen aan. "Amai, je ziet er goed uit, zus." Ik glimlachte en gaf hem een stevige knuffel. "Dan toch niet kaal gaan? Dat is heel sexy hoor." Grinnikte hij. Lachend schudde ik mijn hoofd. Ik was blij dat ik hem in mijn leven had. Hij liet me elke dag opnieuw lachen, al was dat met de meest donkere humor. Hij had zich in het begin vaak afgevraagd of hij daar wel goed aan deed, maar ik had er altijd goed mee kunnen lachen. Tenslotte kon je er beter mee lachen dan dat je om alles ging huilen, anders zou je het triestige einde nog triestiger maken, en dat was niet wat ik wou. Ik was altijd een vrolijke en goedlachse vrouw geweest en dat wou ik blijven tot mijn laatste dag, mijn laatste seconden. 

Ik zette mij in de auto, in de passagierszetel, en wachtte tot mijn broer zou instappen. Het duurde wat te lang naar mijn goesting waardoor ik op hem riep, net op het moment dat hij de deur opentrok. "Rustig, rustig. Ik was uw rolstoel aan het inladen." Ik keek hem strak aan terwijl hij zijn gordel vastklikte en de motor opstartte. "Dat wil ik niet. Ik wil niet gezien worden met een rolstoel." Zei ik hem vastberaden. "Ik weet het, zus. Maar het is voor als je te moe bent." Met een zucht keek ik voor mij uit. Ik wist dat hij gelijk had. Als mijn lichaam moe was kon ik nauwelijks nog bewegen en werd ik zowat verplicht om mijn rolstoel te gebruiken. Ik deed er altijd alles aan om dat te vermijden, en dat zou ik deze keer ook doen. 

Mijn hartslag versnelde meteen van zodra mijn broer de auto in beweging bracht. Ik had er totaal geen zin, om iedereen weer te zien, maar ik had het hen beloofd. Ik had hen beloofd om hen een moment te geven dat zij afscheid konden nemen, van mij. Ik had dit nooit voor mezelf gedaan. Liefst van al was ik weggegaan, naar een land hier ver vandaan, zodat ik niemand kon en hoefde te betrekken in deze lijdensweg. Ik had nochtans vele dromen, die ik al van kinds af aan had gehad, en ik had die graag nog willen laten uitkomen maar dat had egoïstisch geweest. Ik kon niet verlangen dat iedereen in mijn omgeving dingen deden die hen misschien niet ten positieven kwam, of dat hen geen deugd zou doen, ook al was het mijn leven en mijn droom.