De laatste maanden

49

De lichten van de ziekenhuisgangen schenen één voor één in mijn gezicht. Eric zijn gezicht kwam af en toe in mijn gezichtsveld eens ik mijn ogen even kon openen. De dokters die mijn bed doorheen de gangen duwden zeiden allerlei dingen tegen elkaar, waarvan ik helemaal geen besef meer had gehad wat het juist was. Ik had niet meer de energie kunnen leveren om naar iemand te kunnen luisteren en de vele stemmen door elkaar hadden het er niet gemakkelijker op gemaakt. 

Ik voelde me een wetenschappelijk lichaam. Eentje die getest werd op zwangerschappen bij een doodzieke patiënt, want uiteindelijk was het een mirakel dat dit kon gebeuren. Een mirakel waar ik nooit spijt van had gehad, maar die mij wel langer deed leven dan ik eigenlijk echt kon. Want als ik eerlijk was geweest, had mijn lichaam het al lang opgegeven als het niet voor ons kindje was geweest. "Mevrouw!" Een dokter had zijn hand op mijn schouder gelegd om mijn aandacht te kunnen krijgen, al was ik niet echt aandachtig geweest. Ik zag zijn lippen bewegen en leek te beseffen wat hij mij had gevraagd, maar het leek alsnog enkele seconden te duren alvorens het echt tot me doordrong. "Wilt u een plaatselijke verdoving of een volledige? Bij een volledige hangen meer risico's aan vast gezien uw toestand." Zei hij me. Ik bleef hem enkele seconden aanstaren, terwijl ik met mijn tong waarnam hoe droog mijn mond eigenlijk echt was. Ik draaide mijn hoofd naar Eric toe. Hij had geweten wat ik wou en ik kon het zelf niet meer zeggen. Ik wist dat, als ik iets zou zeggen, ik zou vragen om volledige verdoving zodat ik hoogstwaarschijnlijk niet meer zou wakker worden. Mijn lichaam had mij hier ook om gesmeekt, maar ik had Eric gesmeekt om te vragen voor een plaatselijke verdoving zodat ik alsnog de geboorte kon meemaken. Ook al was ik er mij niet volledig bewust van.  

"Ze wilt een plaatselijke verdoving!" Hoorde ik Eric zeggen, alsof hij kilometers van mij vandaan stond. Ik glimlachte zwak en sloot mijn ogen. Ik had rust nodig voor enkele seconden.

Mijn lichaam werd meermaals verlegd en vastgepakt om mij vol te steken met infusen en vol te plakken met draden die alles moesten controleren. Al hadden ze zelf wel kunnen weten dat het misschien wel nutteloos zou zijn als ik hier vandaag niet meer zou uitkomen. De dokters wisten beter dan dat, al beloofden ze Eric dat ze er alles aan zouden doen om mij te helpen en mij zo min mogelijk pijn te laten lijden. 

De enige oplossing om geen pijn te lijden leek de dood, op dit moment.

Eric had zich naast mij neergezet nadat ze een doek voor mijn gezicht hadden gehangen zodat we niet konden zien hoe ze in mijn buik zouden beginnen snijden. Eric had het tevens wel gezien en begon zijn kleur in zijn gezicht te verliezen, waarna de dokters zeiden dat hij tegen mij moest blijven praten zodat hij ook een afleiding had.

Hij legde zijn hand op mijn hoofd, om met zijn duim heen en weer te kunnen wrijven, en nam, met zijn andere hand, mijn hand stevig vast. "Ik zie u graag, Brigitte!" Klonk zijn stem zacht en lief, en teder zoals het altijd had geklonken. Ik deed alle moeite om een glimlach op mijn gezicht te vertonen, zodat hij kon zien dat ik zijn woorden apprecieerde. "Ik denk niet dat ik iemand ooit zo graag heb gezien en dat ik dat ooit nog zal kunnen. Ge zijt het beste dat ooit in mijn leven is kunnen verschijnen en het is mij de grootste eer om een kind van u, van ons, te kunnen opvoeden. En ik beloof u om haar op te voeden zoals jij dat zou doen, met de meeste liefde die er ooit heeft kunnen bestaan." Mijn mondhoeken krulden iets meer omhoog. Ik wou dat ik hem nog kon zeggen hoeveel ik van hem hield. Hoe hard ik had genoten van onze tijd samen, ook al was die maar kort, en van de dingen die we op het laatste moment besloten te doen, zoals trouwen. Met een andere man had dit nooit gelukt en dat moest hij weten, al had ik het hem al vaak gezegd. 

Ik liet mijn wijsvinger van de rug van zijn hand komen en plooide die enkele keren, in de hoop dat hij dat zou verstaan als een gebaar om met zijn hoofd dichter te komen. Nadat hij enkele seconden had gestaard, bracht hij alsnog zijn hoofd tot bij de mijne, met een vragende blik in zijn ogen. "Ik hou van u!" Zei ik met alle kracht die ik nog had. Hij glimlachte breed en drukte zijn lippen liefdevol op mijn voorhoofd. Ik had gezien dat hij moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen, al had ik hem de kans gegeven om die de vrije loop te laten gaan. Ik wist dat hij verdriet had en die altijd bij zich zou dragen, maar hij verborg het omdat hij dacht mij ermee te belasten aangezien ik degene was die doodging en hoorde te huilen. 

Ondanks de verdoving had ik gevoeld dat ze met meerdere handen in mijn lichaam zaten. De dokters begonnen naar elkaar te roepen, waarna ik dacht te begrijpen dat ik te veel bloed aan het verliezen was. Eric was recht gesprongen, zonder mijn lichaam los te laten en keek bezorgd naar de dokters. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen.

Mijn lichaam voelde leeg, leger dan leeg. Het was misschien mijn moederinstinct die mij liet beseffen dat ze onze dochter uit mijn buik hadden gehaald, want anders had ik het niet geweten. De dokters hadden op elkaar geroepen, nog meer dan voordien. Waarna ik Eric hoorde roepen met een bezorgde stem. "We verliezen haar!" Hoorde ik een man luid roepen, terwijl het geluid van de monitor steeds vertraagde op een sneltempo. Mijn lichaam was het duidelijk aan het opgeven. Ik kon niet meer. Mijn ogen sloten, mijn ademhaling vertraagde en mijn lichaam verslapte. Ik wou niet meer. Ik had te veel pijn. "Geen respons van de baby!" Hoorde ik een andere man in de verte roepen. Ik schrok, in hoeverre dat kon. "Alstublieft, laat mij hen niet beiden in één keer verliezen!" 

Eric zijn stem klonk nog meer gebroken dan ik ooit van hem had gehoord. De emoties waren hem teveel geworden, waardoor hij op het punt stond om ineen te stuiken van verdriet, maar zich sterk moest houden voor ons. Hij kon op deze manier niet achtergelaten worden. Ik moest zeker zijn dat onze dochter oké was, zodat hij met een gerust hart naar huis zou kunnen. Ik moest blijven. Nog even. Ik moest vechten, voor hem.

"Hartslag stijgt, saturatie stijgt een beetje!" Hoorde ik iemand, die plots dichter leek te staan, roepen. Een stevig hand greep de mijne vast, waarna ik hoorde dat ze mij zo snel mogelijk moesten naaien en zuurstof moesten bijgeven. Eric had mij gesmeekt om nog even door te zetten, zodat ik alsnog onze dochter even kon vasthouden. Ik had zacht geknikt, ik besefte dat dit niet oké was, maar voor hem had ik het nodig. 

"De baby is oké! Ze is gezond, ze is oké!" Ik haalde opgelucht adem en voelde Eric zijn hoofd zachtjes tegen de mijne vallen. "Thijn is oké!" Fluisterde hij mij toe. Ik verzamelde al mijn krachten om een laatste glimlach op mijn gezicht te brengen. Eric had deze naam gekozen op basis van de betekenis. Ik was eerst niet overtuigd geweest, maar nadat hij het meermaals had opgenoemd en zei dat het 'de kleine krijgshaftige' betekent, had hij mij meteen overhaalt. 

Ik sloot mijn ogen weer en wachtte rustig af tot het contact van onze dochter op mijn huid. Als moeder wou ik dat gevoeld hebben en Eric vond het ook belangrijk dat ze haar mama een keer kon voelen, want het zou haast de enige keer zijn.