De laatste maanden

38

Ik had gevoeld hoe de auto zich tot stilstand had gebracht, op een drukke parking -aan het lawaai te horen- maar ik had nog niet de moed en de kracht om mijn ogen te openen. Het dutje had zich in een diepe slaap geresulteerd, waardoor ik geen flauw benul had van waar we waren of hoelang we al onderweg waren. Eric had zich wel weer enorm stil gehouden, en eveneens iets over mijn lichaam gelegd aangezien ik het lekker warm had en iets zwaar over mijn benen voelde vallen. De radio had hij eveneens afgezet, zodat ik niet zou kunnen verschieten van plotse luide muziek, al had dit ook enorm eenzaam moeten geweest zijn voor hem. 

Ik hoorde hem bewegen, al deed hij de moeite om zo stil mogelijk te zijn, hij opende het handschoenkastje, waar zijn portemonnee en gsm in lagen, die hij ook meteen weer toesloeg en ik daarna geen beweging meer hoorde. Ik had mezelf willen recht duwen, mijn ogen willen openen, maar zijn zachte stem die plots klonk, liet mij wachten. "Verdekke," hoorde ik hem fluisteren,

"Ik zie die vrouw graag. Ik hou van u, Brigitte, verdomd veel."

"En ik zal snel de ballen hebben om het u effectief te zeggen, het moet." Ik had willen glimlachen, maar ik had niet geweten of hij mij had aangekeken terwijl hij dit zei. Ik was er zeker van dat hij niet wou dat ik dit had gehoord, dus ik was ook niet van plan om hem dit moment af te nemen, al had ik gewoon geantwoord. Ik wist dat ik die kans nog wel zou krijgen, om hem te vertellen hoe graag ik hem zag, ookal had ik dat al gedeeltelijk gedaan door hem te zeggen dat mijn gevoel meer en sterker was dan gewoon maar liefde. Liefde was nog nooit genoeg geweest om dit te beschrijven.

Zijn hand was op mijn schouder beland, waarna hij mij zacht toefluisterde dat ik moest wakker worden. Ik opende geleidelijk aan mijn ogen, rekte mij uit en keek zijn schalkse blik aan. Zijn hand verliet mijn schouder nadat die over mijn arm had gegleden, waarna die op mijn bovenbeen belandde. "Ik heb honger, alweer." Grinnikte hij zacht. Ik keek om me heen. Enkele mensen kwamen met wafels in hun handen uit het restaurant gestapt, terwijl hun kinderen aan grote lolly's likten. Ik keek hem weer aan, met een grijns deze keer. "Wafels? Echt?" Grinnikte ik. Hij haalde lachend zijn schouders op en stapte de auto uit, waarna ik zijn voorbeeld volgde en naar hem toeliep terwijl hij achter de auto op mij stond te wachten. Hij nam mijn hand stevig vast en trok mij mee de parking over, richting het restaurant. 

"Je weet dat de wafels bij ons veel lekkerder zijn, toch?" Vroeg ik hem met een lach nadat hij een wafel voor zichzelf had besteld. "Tuurlijk, maar je moet ze overal eens proberen he." Grinnikte hij. Ik schudde lachend mijn hoofd. 

Nadat hij zijn wafel had gekregen en enkele seconden de geur ervan in zich had opgenomen, wandelden we weer naar buiten en zette ons weer in de auto. "Hoe lang moeten we nog rijden?" Vroeg ik hem. Hij startte de auto, zodat de gps weer aan ging en we beiden konden zien dat we nog maar een tiental minuten moesten rijden. Ik begon hard en luid te lachen. "Meen je dat? Je kon toch nog doorrijden?" Vroeg ik hem luid lachend. Hij haalde onschuldig zijn schouders op terwijl hij een hap nam van zijn wafel. "Ik zag een reclamebord van wafels." Zei hij met zijn mond vol, waardoor de bloemsuiker op zijn kleren belandde. Ik schudde lachend mijn hoofd en sloeg de bloemsuiker van zijn kleren af. Hij lonkte naar me van zodra ik aan zijn benen kwam om de bloemsuiker af te kuisen. "Kom, eet maar een beetje sneller. Ik wil nog iets gaan doen." Zei ik hem en hield een folder in de lucht, die ik uit de inkomhal van het restaurant had meegenomen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en vormde een grijns om zijn lippen. "Ik dacht dat je met mij wou genieten?" Grinnikte hij. Ik lachte, tikte met mijn vinger op de folder -om de kajakkers aan te duiden- en fluisterde hem uitdagend toe; "ik wil genieten van u te zien ondergaan." Hij proestte het uit en schudde zijn hoofd, "ik ben daar kei goed in." 

Nadat hij zijn wafel had opgegeten waren we verder gereden naar de plaats waar we de kajakbootjes konden huren. "Pak maar elks een bootje." Zei ik, nadat Eric voorstelde om één bootje te huren voor de belasting te verlagen, aangezien ik niet meer zoveel kracht had, al was ik ervan overtuigd dat ik mijn eigen gewicht wel vooruit kon stuwen. "Zeker?" Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Met een grijns op mijn gezicht knikte ik. 

De man die ons hielp bij het verhuren van de bootjes, gaf ons onze reddingsvesten, die we meteen moesten aandoen. Eric keek mij teleurgesteld aan, omdat hij meermaals had laten klinken dat hij had gehoopt dat tijdens het kajakken zou kunnen zonnen. Wat hij best wel kon gebruiken, had ik opgemerkt na onze nacht samen. 

Na het nemen van onze peddels en het aansluiten in de semilange rijen, mochten we om te beurten in ons bootje stappen en werden we het water ingeduwd. Nadat ik als eerste het water werd ingeduwd, draaide ik mij om, om Eric in het oog te houden. Hij draaide dan weer meteen enkele keren rond zijn eigen as, waardoor ik hard begon te lachen. "Ik dacht dat je dat goed kon?" Lachte ik. "Tuurlijk!" Riep hij uit en probeerde nog te volgen, maar zelfs als ik niets deed, kon hij mij niet inhalen. "Ik denk dat je sneller bent als je zwemt." Proestte ik uit. Hij keek me serieus aan en zette zijn handen in zijn zij. "Mevrouw Broeckx, zijde mij nu gewoon aan het uitlachen?" Probeerde hij serieus te vragen, maar schoot alsnog in de lach. ik knikte hevig en begon in het water te peddelen zodat we verder konden. Het was tenslotte een rit van 18 kilometer en hier werd het nogal snel donker, daarom ook dat we lichtjes hadden meegekregen, voor de zekerheid.  

Na een kilometer had hij het eindelijk onder de knie en volgde hij mij beter doorheen het water, al lieten we ons vaak achterover vallen zodat we konden genieten van de rust. "Je kan dit precies wel goed he?" Merkte hij op. Ik glimlachte en keek naar hoe hij dichter kwam en zich vasthield aan mijn bootje. "Toen mijn broer en ik nog klein waren gingen we op vakantie altijd gaan kajakken, dus dat is zowat een vakantieritueel geworden voor mij." Gaf ik hem mee. Hij glimlachte breed, al leek hij ook verbaasd te zijn. "En je deelt dat ritueel nu met mij?" Ik glimlachte terwijl ik mijn hoofd van hem wegdraaide en mijn wangen voelde gloeien. 

Ik had hem van vele antwoorden kunnen dienen. Enkelen die emotieloos zouden klinken en waarop het zou lijken dat hij toch niet zo belangrijk was zoals ik liet blijken, en wat het weldegelijk was, maar ik te verlegen was om dat te tonen. Of ik had mezelf moeten dwingen om mij over die barrière te zetten en hem gewoon eerlijk met veel emoties te beantwoorden. Ik was er zeker van dat het hem deugd zou doen en het de kans zou vergroten dat hij eerlijk zijn gevoelens kon uiten. Wat hij reeds al had gedaan, maar niet het besef van had gehad dat ik hem had gehoord. 

"Ge zijt een deel van mijn leven nu, dus rituelen moet ik delen." Glimlachte ik hem toe. Zijn mondhoeken krulden meteen naar boven en zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij boog zich voorover, mijn richting uit, en tuitte zijn lippen. Ik grinnikte en kuste hem, waarna ik zacht tegen zijn bootje duwde waardoor hij alle moeite moest doen om niet om te kantelen. Lachend begon ik hard te peddelen zodat hij mij niet kon inhalen.