De laatste maanden

30

Hij had mij zo graag willen kussen, zoals ik hem. Ik had het kunnen zien in zijn ogen. Hij had me op net dezelfde manier, misschien wel krachtiger, aangekeken zoals hij had gedaan voor onze eerste kus. Hij besloot het immers niet te doen. Zelfs niet nadat hij mij de vraag had gesteld of ik de innerlijke strijd nog zou blijven bevechten en ik hem had beantwoord dat ik het alleszins niet meer wou.

Hij leek mij anderzijds dan ook weer smekend aangekeken te hebben, afwachtend tot ik de leiding zou nemen zodat hij geen enkel risico nam om mij weer in allerlei twijfels te doen trekken. Ik wou het, heel graag, maar had te lang getwijfeld waardoor hij had voorgesteld om uit het water te gaan en weer naar boven te gaan zodat we iets konden eten en onze weg konden verder zetten. 

We hadden ondertussen al enkele leuke steden in Noorwegen bezocht, vele restaurantjes gedaan en vooral veel gereden. Gelukkig had ik mij niet meer zo slecht gevoeld, waardoor we nauwelijks moesten stoppen en konden doorrijden naar Zweden. Eric had mij wakker gemaakt, toen we de overgang van Denemarken naar Zweden maakten. De brug die de twee landen connecteerden was verbluffend mooi en hij wou niet dat ik dat zou missen. Ik had hem wel duizendmaal bedankt, want dat was vrijwel het mooiste dat ik in mijn leven had gezien en ooit zou zien.

"Kom op, Brigitte. Ik heb gigantische honger." Riep Eric, die enkele meters voor mij liep, mij toe. Ik lachte en gebaarde hem dat ik zijn snelle benen niet kon bijhouden; ik was nooit snel geweest, maar dat was na alle behandelingen en de voorbije actieve dagen toch nog sterk afgenomen. "Ik wil Zweedse balletjes." Zei hij zo enthousiast als een kind van drie jaar. Hoofdschuddend liep ik hem achterna, waarna ik mij uitgeput aan een tafel neerzette terwijl hij ons eten ging bestellen. 

Mijn lichaam was moe, misschien wel te moe om dit nog lang vol te houden, maar ik wou het kosten wat kost verbergen voor Eric. Al had hij het kunnen zien, vermits ik elke avond in slaap viel alvorens we op onze slaapplek lagen. Ik had mijn laatste diepe adem kunnen beademen alvorens hij naast mij kwam zitten, met een brede glimlach op zijn gezicht. "Ze komen het brengen." Zei hij even enthousiast als daarnet. Ik draaide mijn hoofd naar hem om en keek hem met -waarschijnlijk- fonkelende ogen aan. 

Sinds ons moment in het water, tussen de rotsen en naast de waterval, hadden we elkaar anders bekeken. Weer zoals tijdens ons daten. Hij, vaak met een glimlach, had me liefdevoller aangekeken. Zoals hij deed nadat hij mij voor de allereerste keer op date had gevraagd, of nadat hij mij had gekust. Ik had dan weer verlangd naar zijn woorden elke keer ik hem aankeek, vooral als hij één van zijn -nog niet zo gekende- momenten had waarin hij veel kon praten. Ik luisterde graag naar hem, naar zijn stem. Hij kon de woorden zo vlot over zijn tong laten rollen en tegelijk zijn stem zo warm en liefdevol laten klinken. Hij zorgde ervoor dat je naar hem bleef luisteren en als hij stil was, je vragen zou stellen waardoor hij weer veel begon te vertellen. 

Ik had hem vrijwel heel de tijd aangestaard, tot ze ons eten kwamen brengen. Ik had, tussen het staren door, opgemerkt dat hij aan het praten was, maar ik was zo verdronken in zijn ogen en zijn handelingen dat ik niet meer kon waarnemen wat hij zei. Hij had hard gelachen, nadat hij het papieren omhulsel van zijn rietje op mij had geblazen en ik hem geschrokken aankeek. Enkele mensen rondom ons keken ons meteen aan, door zijn aanstekelijke lach. Ik keek hen beschaamd aan en probeerde me, met de blik in mijn ogen, te excuseren, waarna ik voelde dat Eric zijn hoofd tot aan mijn oor had gebracht. "Dat komt ervan als je zo naar mij zit te staren." Zei hij zacht. Mijn wangen begonnen vrijwel meteen te gloeien. Ik liet mijn hoofd zachtjes zakken en focuste mij op het heerlijke bord eten dat voor mij op tafel stond.

Onze rit was weer zo leuk geweest als één van onze eerste ritten. We zongen, of schreeuwden, met elk liedje mee en genoten van de omgeving die op ons afkwam. Ik had geglimlacht nadat het laatste liedje van de lijst was afgespeeld en we bijna op onze bestemming aankwamen, Eric had mij eveneens enkele seconden aangestaard alvorens hij afsloeg. "Ge hebt echt een engelenstem, Brigitte. Amai!" Ik keek hem met een zwakke glimlach aan. Ik had mijn stem, sinds mijn tienerjaren, niet meer onderhouden. Ik wist dat ik kon zingen, maar ik besteedde er niet meer zoveel tijd in zoals vroeger. Ik had stiekem altijd wel gedroomd om een carrière te kunnen bouwen, maar dat had ik enkele jaren geleden al volledig uitgesloten vanwege de job die ik had.

De nieuwe kampeerplek, waar we deze keer enkele nachten zouden verblijven, was enorm mooi. Het was gelegen op één van de vele bergen, op een afdalend stuk, tussen enkele bomen die een ruime afstand van elkaar hadden en alweer met een uitzicht op het prachtige water. De zon leek te rusten op de gebergte die kilometers voor ons lag, waardoor het een prachtig uitzicht had. 

Eric kwam naast mij staan terwijl ik aan het genieten was van het uitzicht en het fris windje dat om mijn oren blies, en deugd deed na zo'n warme dag. Hij toonde mij zijn gsm, waarop ik zag dat hij zonet een foto had getrokken, met de zon die net naast mijn hoofd terecht kwam. Ik glimlachte breed en keek hem aan. Hij vroeg mij toestemming om die te gebruiken op zijn instagram, die hij enkele dagen geleden door mij had geïnstalleerd, waarop ik niets anders kon doen dan ja-knikken. "Wilt ge nog iets gaan doen? Het centrum ligt hier maar twee kilometer vandaan." Vroeg hij me terwijl hij zijn gsm opborg in zijn broekzak. Een zachte zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn hoofd zijn richting uitdraaide. "Ik wil liever nog wat rusten, als ge dat niet erg vindt? Er staat nogal veel op de planning de komende dagen en ik wil die goed kunnen doorstaan." Hij gooide zijn arm rond mijn schouders en trok mij tegen zich aan. Ik voelde zijn lippen op mijn hoofd, waarvan ik schrok, en mij eveneens geweldig geliefd door voelde. "Dan zal ik onze glaasjes alweer vullen." Zei hij zacht waarna hij me losliet en wegging. Ik bleef versteld staan terwijl ik hem bleef aankijken en hij geen aandacht besteedde aan hoe hij mij had achtergelaten, met deze gevoelens. 

Enkele minuten later, nadat ik me alweer had omgedraaid om naar de zakkende zon te staren, kwam hij weer bij mij staan. Hij overhandigde mij mijn glas wijn en gebaarde dat ik moest luisteren. Ik draaide mijn lichaam een kwartslag om en luisterde aandachtig naar de muziek die hij had opgezet. Ik glimlachte van zodra ik besefte welk liedje hij had opgezet -slow dancing in the dark- en nam een slok van mijn wijn, waarna ik mijn glas op een plat stuk van de gebergte neerzette zodat die zeker niet zou omvallen. Nadien nam ik zijn glas uit zijn handen om die naast de mijne te zetten. Hij keek me, gedurende de hele beweging, vragend aan. Ik stelde me voor hem, bijna tegen hem, op en keek hem met een glimlach aan terwijl ik zijn hand vastnam. 

"Ik heb gehoord dat ge goed kunt dansen, ik bak er niks van, dus ik geef u de leiding." 

Hij barstte in lachen uit alvorens hij mijn rechterhand stevig vastnam en zijn anderen op mijn heup legde. Hij bracht zijn hoofd tot naast de mijne en grinnikte "dat hebt ge nog nooit gedaan, dus ik ga ervan profiteren." Ik glimlachte en liet mijn hoofd tegen zijn borst aan vallen, waarna hij onze lichamen voorzichtig in beweging bracht en we beiden in stilte genoten.