De laatste maanden

42

Onze truien werden meteen uitgetrokken van zodra we de vlieghaven in Las Vegas verlieten. De enorme hitte had ons meteen naar de keel gegrepen en gestikt in onze gewone handelingen. Maar het uitzicht had ons eveneens naar adem doen happen. Ik keek Eric met een brede glimlach aan, net zoals hij mij aankeek. Hij nam mijn hand vast, zuchtte opgelucht en keek voor zich uit. "Ik ben blij dat je dit nog wou doen." Zei hij me. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. "Ik kon het niet weigeren na de voorbije drie maanden die je mij al gegeven hebt." Zei ik gemeend. Hij drukte zijn lippen op mijn haren en trok mij mee naar een taxi, die stond te wachten op iemand die vervoer nodig had, wij dus.

Het welgekende welkomstbordje viel ons meteen in het oog bij het voorbijrijden. Alsook de bekende gebouwen, die vaak werden afgebeeld in films, deed onze monden openvallen. Het was nog mooier dan dat we zelf ooit hadden kunnen verwachten. Het was eveneens ook overweldigend, omdat alles veel groter was dan het zich op films had afgebeeld. 

Eric plakte bijna met zijn gezicht tegen het raam, om alles te kunnen bewonderen. Met een brede glimlach op zijn gezicht en een glinstering in zijn ogen. Ik was blij dat ik alsnog had toegezegd. Had ik dit nooit gedaan, had ik mij hoogstwaarschijnlijk schuldig gevoeld ten opzichte van hem. Ik had aan zijn ogen kunnen zien hoe graag hij dit wou doen en als ik hem zei dat hij dit ook kon doen als ik er niet meer was, zei hij simpelweg dat hij zulke herinneringen alleen met mij wou delen. Ik had het gevoel dat hij zich te hard aan mij vastklampte. Hij was enorm lief en zou alles voor mij doen, maar misschien was dat net iets te veel. Hij genoot, omdat ik door mijn ziekte gedwongen werd om dat ook te doen. En het had even natuurlijk aangevoeld, waarschijnlijk, als ik niet ziek was geweest, maar ik kon nu al voelen dat hij enorm veel verdriet zou lijden na dat ik het gevecht tegen de kanker heb moeten stoppen. Dat was ook exact dat ik wou tegenhouden. Ik wou hem beschermen van dat verdriet, door hem weg te duwen, maar het gevoel dat we elkaar nu gaven was zoveel meer. Het was veel meer dan de tranen die -ooit- over zijn wangen zou gaan rollen. Zijn verdriet en gemis ging gigantisch groot zijn, daar was ik zeker van, maar het zou nooit zo groot kunnen zijn als onze liefde voor elkaar.

Las Vegas werd zowat de meest typische reis die we zouden gedaan hebben. Eric en ik wouden het zoveel als mogelijk op de typische dingen houden, we wouden weten hoe de mensen -van die typische verhalen- zich hadden gevoeld, en wouden dat gevoel en die herinnering blijven koesteren. Op die manier moest Eric ook gewoon naar een film over Las Vegas kijken, om alle herinneringen die wij nu maakten, weer op te roepen. Al had ik geweten dat hij die films daarvoor niet zou nodig hebben. 

Het eten hadden we in grote hopen, in lange uren, onze monden ingeduwd. Onze magen leken te gaan ontploffen, al hielp de alcohol ons om dat gevoel te vergeten. De flessen wijn waren misschien wel even snel door ons maag-darmsysteem gekropen zoals ons eten, als het al niet veel sneller was. 

De casino, die we waren binnengewandeld -want wat was Las Vegas als je niet naar de casino ging?-, was eveneens overweldigend. Vooral omdat het ons geld opslorpte op enkele uren tijd en we bijna blut waren eer we weer zouden gaan vertrekken. Ik had Eric gecommandeerd om te stoppen, maar hij was vastberaden om, alles wat hij nog had, in te zetten op Roulette. Het spel waar hij al de helft van zijn geld was verloren. "28 Black!" Riep hij enthousiast alsof hij deze keer niet al zijn geld zou verliezen zoals alle vorige keren. Met een lach legde ik mijn handen op zijn linkerschouder en zette mij op mijn tippen, "je gaat weer uw geld kwijtspelen." 

Hij keek me met een grijns aan en bracht zijn hoofd tot aan mijn oor. "Als ik win dan trouwt ge met mij, hier in Las Vegas." Ik keek hem geschokt en met een grijns aan, omdat ik niet wist of hij dit om te lachen zei of niet. Hij kon zo onvoorstelbaar zijn. Hij zou mij nooit dwingen om zulke beslissingen te nemen op zo'n korte tijd, maar hij leek zijn woorden alsnog te menen. 

Het balletje werd de roulette ingegooid, waardoor we allemaal vol spanning toekeken. Eric legde zijn hand bovenop de mijne, die nog steeds op zijn schouder lag, en keek met een brede glimlach toe. 

Ik kon het niet voor mogelijk houden, maar zijn woorden leken door het lot gekozen of goedgekeurd te zijn, het leek allemaal zo te moeten verlopen, nadat het balletje in het vak viel dat hij had uitgeroepen. Ik had enthousiast rond zijn nek gesprongen en gejuicht, terwijl de mensen rondom ons begonnen te applaudisseren. "So you ARE going to marry her now?" Vroeg de man die het balletje er had ingegooid. Ik keek hem geschrokken aan, terwijl Eric begon te lachen en zijn hoofd schudde. "Yes, he is!" Riep ik uit, om boven de muziek en het kabaal te komen. Eric draaide verbaasd zijn hoofd naar mij toe en keek mij met grote ogen aan. "No, no, I'm joking." Lachte Eric, die het duidelijk niet besefte dat ik het meende. "My man, you should marry her. Look at her, she's beautiful. She can't be 'just your girlfriend' forever. Make her your wife." Zei de man enthousiast, waar Eric weer van verschoot. Ik lachte en keek hem aan. Hij leek niet te weten hoe hij moest reageren of wat hij moest doen.

"Brigitte, ik lachte maar. Je weet dat ik u zulke dingen niet wil laten beslissen op zo'n korte tijd." Zei hij gemeend, alsof ik niet wist wat hij had bedoeld. Alsof ik hem niet goed genoeg kende om te weten dat hij dit had gezegd omdat hij al een grote hoeveelheid alcohol in zijn lichaam had en een hele avond niets anders deed dan zulke dingen te zeggen. "Ik was niet aan het lachen. Ik meen het. Laat ons trouwen. Het is gewettigd, het is leuk en het is een droom, van ons beiden. Dus waarom niet?" Zei ik hem met een brede grijns op mijn gezicht, met de juiste stemtoon zodat hij wist dat ik het meende. Dat ik dit echt wel wou. "Waarom niet? Brigitte, omdat we beiden zat zijn en misschien morgen spijt gaan hebben." Lachte hij. Een frons kwam in mijn wenkbrauwen terecht. "Zou jij spijt hebben moest je nu met mij trouwen?" Hij keek me strak aan. Alsof hij het antwoord hierop niet wist, en het mij nog zo makkelijk had geleken. "Tuurlijk niet, ik zou er nooit spijt van hebben. Zeker niet bij u. Ik zie u graag en zou niet liever willen dan het voor eeuwig vast te leggen, maar ga jij geen spijt hebben? Je hebt mij weggeduwd omdat je zoveel twijfels had, en het mij niet wou aandoen, wil je dit dan wel?" Ik glimlachte zwak. Hij had hier gelijk in gehad, maar het kwam toch even hard aan. Vooral omdat het mijn fout was dat we zoveel tijd hadden gemist die we samen hadden kunnen spenderen.