De laatste maanden

23

Vele vragen had ik op mijn broer en hem afgestuurd, nadat Eric zijn lippen zacht op mijn wang had gedrukt. Ik had enkele seconden versteld gestaan van die zachte, warme aanraking, maar het had mij niet kunnen tegenhouden om hen te bestormen met vragen.

"Brigitte, zwijg nu eens en geniet ervan dat dit kan gebeuren."

Ik wou iets zeggen, maar besloot op de laatste seconde toch nog te zwijgen waardoor ik zuchtte en geleidelijk aan mijn schouders liet ontspannen. Eric grinnikte terwijl hij mij voorbij liep om de laatste koffer uit de handen van mijn papa te gaan pakken en die in de auto te leggen. Gelukkig had hij een grote auto, met een grote laadruimte, want ik had enorm veel koffers, maar ook Eric had zich uitgesloofd. 

Mijn broer kwam naast mij staan en keek naar hoe Eric zijn laadruimte volpropte en afsloot. Hij grijnsde en keek mij zijdelings aan waarna hij zijn arm rond mijn schouders legde. "Beloof mij dat je er van gaat genieten, Brigitte? Je verdiend het, echt waar." Mijn arm klemde ik rond zijn lichaam en kneep in het vel tussen zijn ribben en heup, terwijl ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde. "Hoe je dit ook voor elkaar hebt gekregen, en hoe hard ik u hiervoor zou kunnen haten, toch bedankt." Zei ik hem gemeend. Hij wreef over mijn schouder, liet mij los en gebaarde dat ik moest instappen. Ik ademde diep in en uit en begaf mij naar de auto, waar Eric mijn deur voor mij openhield en mij met een glimlach aankeek. 

Alvorens ik instapte, en officieel mijn reis zou gaan starten, draaide ik mij om naar mijn ouders en glimlachte, "tot binnenkort!"

Het had niet lang geduurd eer ik mijn hoofd tegen het raam aanlegde en voor mij uit staarde. De voorbije dagen waren enorm druk geweest voor mij, en de stress die mij vaak wakker hield, had er geen goed aan gedaan. Mijn lichaam was veel te moe om een gesprek te kunnen aangaan, en dat had Eric ook zo begrepen. Hij had mij even met een glimlach aangekeken, waarna hij aan de volumeknop draaide om de muziek stiller te zetten. Hij was zo ontzettend lief. 

Een hand was op mijn onderarm beland, terwijl ik mijn naam op de achtergrond hoorde en ik alle moeite deed om wakker te worden. Sinds mijn laatste behandeling had ik altijd meer moeite om wakker te worden, alleszins als ik kon slapen, maar eenmaal ik wakker was had ik wel genoeg energie om de dag te doorstaan. Ik hoopte dat ik dat de komende maanden nog zou kunnen volhouden, want zonder energie zou deze reis niet leuk worden. Dan zou ik nadien meer spijt hebben dat ik het had gedaan, dan dat ik ervan zou nagenieten. 

"Ik ben gestopt om onze benen even te strekken en een koffietje te drinken, als je dat oké vind?" Vroeg hij me nadat ik mijn slaperige ogen opende en hem verward aankeek. Ik keek om mij heen en zag dat we op een parking stonden van een tankstation, naast de snelweg. Ik richtte mijn ogen weer op hem en knikte, waarna ik me uitrekte en geeuwde. "Waar zijn we?" Vroeg ik verbaasd, omdat het niet leek dat we al lang onderweg waren, maar ik het hier toch niet herkende. Vroeger, als kind en als tiener, gingen we altijd op reis met de auto, dus de meeste wegen in België kende of herkende ik ondertussen wel. "We zitten al ongeveer twee uur en half in Duitsland." Gaf hij ter informatie. Hij tastte met zijn hand naar het handschoenkastje, nam daar zijn portemonnee uit en stak die in zijn jaszak. "Meen je dat? Heb ik heel de rit geslapen?" Vroeg ik hem verbaasd, aangezien ik al enkele nachten niet meer, of toch niet zo lang, had geslapen. 

Hij had gegrinnikt en knikte uitbundig zijn hoofd. "Je had het duidelijk nodig. Je snurkte zo hard dat ik de muziek harder moest zetten." Hij lachte en keek mij met half dichtgeknepen ogen aan. Ik sloeg hem zacht op zijn arm, waardoor hij nog harder lachte. "Kom, we gaan een koffietje drinken." Ik volgde zijn voorbeeld om mijn gordel uit te doen en uit de auto te stappen. Ik legde de haren van mijn pruik netjes achter mijn schouders en volgde hem richting de ingang van het restaurant dat zich naast het tankstation bevond.

Eric zette zich naast mij neer, op een bankje tegen de muur zodat we, als goede gewoonte, alles konden zien. Hij zette een tas thee voor mijn neus op tafel. Een glimlach kwam op zijn gelaat terecht als hij mij even aankeek. Even leek ik te gaan verdrinken in zijn donkergroene ogen, maar ik wendde net  op tijd mijn blik van hem af, zodat het niet eng zou beginnen lijken dat ik hem zo diep had aangestaard. 

"Brigitte," klonk zijn stem zacht en onzeker, nadat hij een slok had genomen van zijn koffie, "je moet weten dat ik dit niet met bijbedoelingen doe. Ik doe dit voor u, zodat je niet alleen bent, als vrienden." Hij probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken, maar ik kende hem ondertussen al zo goed dat ik de twijfel in zijn stem hoorde, ik hoorde dat hij niet achter zijn eigen woorden stond. 

Ik keek hem doordringend aan. Hij draaide zijn hoofd van mij weg en focuste zich op de damp die zijn koffie verliet. "Ik ben heel blij dat je dit doet." Zei ik overtuigd. Hij keek me verbaasd aan. Natuurlijk had hij niet kunnen denken dat ik een gat in de lucht had gesprongen bij zijn aankomst, na al de twijfels die ik hem had gegeven. "Ik weet niet hoe je dit hebt kunnen regelen of met welke reden je dit echt doet, maar ik ben er blij mee." Vervolgde ik mezelf. Hij glimlachte en nam weer een slok van zijn koffie. 

"Hoe lang blijf je? Een week? Twee weken?" Vroeg ik hem. Hij grijnsde breed en keek me met een geniepige blik in zijn ogen aan. "Van het begin tot het einde." Ik verslikte me in mijn thee en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik kon hem niet geloven. Hij was de man van de vele grapjes, dit kon hij nooit voor elkaar gespeeld hebben. "Ik meen het, Brigitte. Ik, alsook uw broer, wouden dat je iemand had die je kende, die jij vertrouwde en waarmee je van alles kon gaan doen, grenzen verleggen. Je vertrouwt mij, denk ik dan toch, en onze band is goed genoeg om dit te kunnen." Ik probeerde mijn aangeslagen blik te veranderen in een blij gezicht, want dat was ik ook. Ik was ontzettend blij dat hij dit voor mij deed. Dat hij, eender wat hij de voorbije weken heeft gevoeld of gedacht, opzij kon zetten om mij te helpen mijn dromen waar te maken. 

Ik palmde mijn hand rond zijn onderarm en trok die naar mij toe terwijl ik met mijn hand naar de zijne gleed en die in elkaar haakte. "Bedankt, Eric. Echt waar!" Zei ik hem gemeend en legde mijn hoofd neer op zijn schouder. Hij kneep zacht in mijn hand en liet mij nog even genieten, al kon ik geloven dat hij dat zelf ook deed.