De laatste maanden

27

Het ongeloof had in mijn ogen gestaan terwijl ik de prachtige omgeving vastlegde alsof mijn gedachte een camera was. Ik wou niet meer vergeten hoe mooi en rustig het hier was, dus nam ik elk gedetailleerd ding in mij op. De mooie, groene bomen die op de rand van een rots groeiden. De felblauwe rivier die zich tientallen meters onder ons bevond. De lichtbruine rotsen die zich willekeurig over elkaar hadden gelegd. De mooie hoge bergen die zich in de verte vertoonden en vooral de waterval die zich links van ons bevond en het geluid ervan dat ons rustig maakte.

Eric had zich op de rand van een rots neergezet en genoot van de rust die de natuur hem bood. Hij had al enkele foto's genomen van de waterval, die extreem mooi was, waardoor ik foto's nam van alle andere dingen die mooi waren. Het uitzicht, onze auto en tent die was opgesteld, ons klein fornuis die we zouden gebruiken om ons eten klaar te maken en van Eric. Ik betrapte mezelf erop dat ik was beginnen glimlachen van zodra ik mijn camera op hem richtte. Ik vond het fijn dat hij mee kon genieten, ook al had niet alles gelopen, tussen ons, zoals hij dat het liefste wou. 

Ik stelde de timer van mijn camera in op tien seconde, zette die op de auto zodat Eric in beeld was, drukte op het knopje om een foto te nemen en liep snel naar hem toe om mij naast hem neer te zetten. Hij keek me geschrokken en vragend aan terwijl ik hard begon te lachen. "'T is voor een foto." Lachte ik. Hoofdschuddend legde hij zijn arm rond mijn schouders en trok mij tegen zich aan. "Zelfde geldt was je weer beginnen overgeven, had een mooie foto geweest." Grinnikte hij zacht, waardoor ik nog harder begon te lachen. 

Als ik zag dat de foto genomen was, keek ik hem strak aan. De glimlach op zijn gezicht verdween. Hij leek zich meer af te vragen waarom ik hem plots zo aankeek. "Sorry voor vanochtend, ik had niet zo mogen uitvliegen." Zei ik hem gemeend, wat deze keer ook echt was. Hij glimlachte zwak en legde zijn hand op mijn bovenbeen. Hij draaide zijn hoofd van mij weg en richtte die naar de waterval, terwijl hij zijn hand op mijn bovenbeen liet liggen. "Het was het waard, als ik nu zo naar dat kan kijken." Zei hij met diezelfde zwakke glimlach als daarnet.

Eric was een man die de vele kleine dingen kon appreciëren. Dat was mij al eerder opgevallen, tijdens ons daten. Hij had zich eerder geschaamd toen hij mij had meegenomen naar een redelijk goedkoop restaurant, waarop ik hem had verzekerd dat ik hetzelfde gedaan zou hebben, aangezien het de gezelschap was dat telde. Hij had, net als ik, meer waarde gespendeerd aan de band tussen hem en zijn vrienden en familie, dan aan hetgeen dat hij had of kon hebben op materieel vlak. 

"Ik snap u ook wel, Brigitte. Al mag je het mij niet kwalijk nemen dat ik bezorgd ben om u. Ik vind het echt niet erg om onderweg tien keer te stoppen voor u, maar ik wil niet dat je jezelf overbelast. Het kan heus geen kwaad om een dag rust te nemen." Zei hij me nadat hij mij weer aankeek en zijn hand, jammer genoeg, van mijn been had gehaald. Ik had moeten toegeven dat ik het fijn had gevonden, telkens hij mij aanraakte op één of andere liefdevolle manier. Ik hees mezelf weer recht en legde mijn hand op zijn schouder, waardoor hij opkeek met een glimlach op zijn gezicht. "We zullen het voor de rest van de dag rustig houden." Grinnikte ik, waarna ik naar de auto ging om de ingrediënten klaar te leggen voor ons avondeten.

Beiden lagen we met ons hoofd achterover in een plooistoel, met een glas wijn in ons hand, terwijl we naar de vele en felle sterren keken. De lucht was helder waardoor we alle sterren en passerende vliegtuigen konden zien, net zoals het vuurwerk dat we tientallen minuten eerder over de bergen heen zagen komen. Ik nam een slok van mijn goedkope wijn, die reeds wel enorm lekker was en bewees dat het niet duur moest zijn om goed te zijn, en keek naar Eric die duidelijk aan het genieten was. 

"Ik heb altijd al eens onder de sterrenhemel willen slapen." Sliste ik, door het te veel aan alcohol dat mijn tong leek te verlammen. Eric grinnikte als hij zijn hoofd ophief en mij met een grijns aankeek. "Heb je al te veel gedronken?" Grinnikte hij dan ook. Ik lachte en haalde mijn schouders op. Het was lang geleden dat ik nog een grote hoeveelheid alcohol had kunnen drinken. Het werk had mij dat bijna nooit toegestaan, omdat ik vaak maar één rustdag had en de kans had om alsnog opgeroepen te worden, moest er een moord of dergelijke gepleegd zijn. Ik had dat altijd al nadelig gevonden aan de job als rechercheur, maar ik hield zodanig veel van de job dat het nooit echt een struikelblok had kunnen zijn. 

Eric zette zich recht, nam een dekentje uit de zak die niet ver van zijn stoel stond, waardoor hij zich languit moest uitstrekken om er nipt aan te geraken. Hij vouwde het deken helemaal open en gooide het uiteinde over mij heen waarna hij het andere uiteinde over zichzelf legde. "Dan zullen we onder de sterrenhemel slapen, op één voorwaarde." Zei hij en keek mij met een grijns aan. Ik fronste mijn linker wenkbrauw, of dat hoopte ik toch aangezien de alcohol de controle van mijn lichaam overnam. "Dat je die foto verwijderd." Probeerde hij serieus te zeggen, maar schoot alsnog in de lach. 

Tijdens onze avondmaal, die we op de rand van de rots doorbrachten, was ik weer enkele foto's aan het nemen met mijn gsm, waarvan ik één enorm belachelijke van hem had genomen en hij meteen smeekte om die te verwijderen. 

"Dan slaap ik wel in de tent." Grinnikte ik en stond recht, met de intentie om meer wijn te gaan halen. Hij greep mijn hand vast en keek me smekend en tegelijk ook schuldig aan. Alsof hij dacht dat ik dit meende en hij hiervoor zijn excuses wou aanbieden. "Blijf zitten, ik lachte maar." Zei hij met zijn zachte en warme stem. Ik grinnikte en wreef met mijn hand over zijn wang, "ik ga meer wijn halen."