De laatste maanden

31

De intieme intensiteit, alsook de warmte, tussen onze lichamen lag enorm hoog terwijl we op het tempo van de muziek bewogen. Geen van ons had de intentie om het sierlijk heen en weer bewegen te doen stoppen, desondanks het liedje al een hele tijd was afgelopen en we al enkele andere liedjes -eveneens van andere genres- hadden gehoord. 

Als zijn handen mijn lichaam verlieten, had ik hem teleurgesteld aangekeken. Met zijn tong ging hij over zijn lippen, waarna hij zei dat hij dorst had en een beetje wou drinken. Ik glimlachte zwak, met nog steeds diezelfde teleurgestelde blik en draaide me om, deze keer naar de maan die fel scheen. "Brigitte, zie!" Hoorde ik hem enthousiast zeggen, al leek hij zich eerder te verslikken doordat zijn wijn nog niet volledig door zijn keel gedrongen was. Ik keek hem even aan, om te zien of hij wel oké was, en volgde dan zijn uitgestoken vinger om te zien waar hij zo enthousiast over was. Mijn ogen vergrootte en mijn mond viel open. In mijn ooghoek zag ik Eric met een glimlach naar mij kijken, terwijl ik het noorderlicht bewonderde.

De kans was klein dat ik het ooit zou kunnen zien, het gebeurde niet vaak, en ik had er ook niet op gehoopt, want dan zou de teleurstelling veel te groot geweest zijn. Het nu kunnen zien was dus fenomenaal. Eric stak, met een glimlach op zijn gezicht, zijn hand naar mij uit. Ik klemde mijn hand in de zijne, waarna hij mij naar zich toe trok. Ik gooide, net zoals hij bij mij deed, mijn armen rond zijn lichaam en legde mijn hoofd tegen zijn borst terwijl we naar het noorderlicht bleven kijken. 

Ondanks dat het noorderlicht zo mooi was, had ik meer aandacht gehad voor het liefdevol gevoel dat Eric mij gaf, door gewoon zijn handen op mijn heupen te laten rusten, door mij stevig vast nemen. De warme lucht die zijn mond verliet en op mijn hoofd belandde. Zijn lichaam die ontspande als ik mijn vingers bewoog. Ik had het allemaal geweten, meer dan welke richtingen het noorderlicht uitging. 

Ik had weer teleurgesteld opgekeken nadat hij mij weeral had losgelaten. Wanneer hij zijn gsm uit zijn broekzak haalde en eenmalig knikte, begreep ik wat hij wou doen, waarna ik mij enkele meters verderop neerzette op een grote steen. Eric had gedurende de hele tijd een brede glimlach op zijn gezicht. Hij had lang niet meer kunnen verzwijgen, laat staan verbergen, dat hij iets voor mij voelde. Hij deed nochtans zijn best om het niet te tonen, maar dat was de voorbije dagen wel mislukt, sinds het moment dat  we samen in het water zaten. 

"Deze mag ik ook wel gebruiken voor mijne instagram he?" Vroeg hij, al leek hij niet op een antwoord te gaan wachten, dus knikte ik maar ter bevestiging. "Maar dan wil ik er ook wel ene op zetten." Ik gebaarde dat hij tot bij mij moest komen terwijl ik mijn gsm uit mijn zak nam en mijn instagram opende. Meteen kwam de foto van Eric op mijn tijdlijn te staan, waardoor ik nieuwsgierig werd naar de caption die hij erbij had geschreven. 

'Het schoonste uitzicht met het noorderlicht'

Ik glimlachte, merendeels door het warme gevoel dat doorheen mijn lichaam vloeide en keek hem aan. Hij glinsterde, alsof hij wist waarom ik hem zo aankeek, waardoor het in mijn lichaam alleen maar warmer werd en ik nog meer naar hem begon te verlangen. De warmte werd een vuur en het vuur zorgde ervoor dat de innerlijke strijd verbrand werd en er een veel sterker gevoel ontstond. Een gevoel dat ik nooit eerder had gekend, maar mij toch veel beter liet voelen.

Hij trok mij tegen zich aan door zijn hand op mijn heup te leggen, en trok mijn gsm uit mijn handen. Hij zette de frontcamera op en begon meteen enkele foto's te nemen terwijl ik hem bleef aanstaren. Starend in het onwetende, het ondiepe, het risicovolle, maar net datgene dat mij zo veilig deed voelen. "Het is wel de bedoeling dat je naar de ca-" 

Ik legde mijn hand in zijn hals, trok hem dichterbij en kuste hem liefdevol maar intens. Ik had even geen aandacht meer voor de rest, niet voor de prachtige hemel, niet voor ons prachtig uitzicht, niet voor mezelf, enkel en alleen voor ons. Voor ons op dit moment. De intensiteit die hij mij doorgaf door mij terug te kussen, met zijn hand op mijn onderrug om mij tegen hem aan te duwen. Hij leek schrik te hebben dat ik hem zou lossen en zou weggaan, maar dat wou ik niet meer. Ik wou bij hem zijn. Zijn warmte voelen, hem voelen. 

Ik opende mijn ogen enkele seconden nadat ik mijn lippen van de zijne had gelost. Zijn ogen glinsterden en een brede glimlach kwam om zijn lippen terecht. Hij stak mijn gsm in zijn achterzak en legde datzelfde hand in mijn hals, terwijl hij de andere op mijn onderrug liet liggen. "Eindelijk gestopt met vechten?" Ik glimlachte zwak. De twijfels waren nog aanwezig geweest, maar de wil om bij hem te zijn -meer dan dat we al waren- was veel groter. Ik wou meer voelen dan ik al deed, het kunnen accepteren dat ik me zo voelde en het vooral kunnen uiten. Al moest ik zelf nog ontdekken wat die gevoelens juist waren. 

"Ik wil het ontdekken, leren wat ik voel. Ik hoop alleen dat dit gevoel er niet is omdat ik me alleen voel, op het laatste van mijn dagen." Zei ik hem. Hij glimlachte. Zijn duim gleed zacht over mijn wang, de grip van zijn hand op mijn onderrug werd steviger. "Dat is het zeker niet, Brigitte. Ik voel dat ook aan." Een glimlach vormde zich om mijn lippen. Ik zette mij op de tippen van mijn tenen en kuste hem weer. 

"Alstublieft Eric, laat het mij weten als het voor u te zwaar wordt. Ik besef dat deze ziekte niet alleen zwaar is voor mij, dus ik neem u dat zeker niet kwalijk moest je afstand willen nemen, eender hoe ver of waar we staan." Een grijns kwam op zijn gelaat terecht, waardoor ik fronste. "Ziet ge dat nu nog niet, Brigitte?" Ik kantelde mijn hoofd met een vragende blik.

"Ik zou altijd aan uw zijde willen staan, hoe zwaar dat ons ook kan bevallen. Ik kies u, Brigitte. Wat ge ook voor mij voelt of wat ge ook wilt, ik kies altijd voor u."