De laatste maanden

34

Uren lang had ik nog liggen huilen, in Eric zijn armen. Zijn warmte stralend op de mijne, waardoor ik een last minder had. Ik wist niet hoe lang ik het moest volhouden, en hoeveel langer ik het had kunnen volhouden, maar ik was blij dat het snel weer avond was en ik het meeste van de tijd zorgeloos had kunnen slapen.

Eric was zo lief geweest om voor mij te zorgen, al had ik het gehaat dat iemand dat moest doen, maar hij stelde mij zodanig gerust dat ik het beter kon plaatsen. Een hele dag had hij gespendeerd aan het mij zo makkelijk mogelijk te maken, mij te troosten en eten te maken dat ik uiteindelijk niet op kreeg. Net voordat we gingen slapen liet hij mij nog genieten van de sterrenhemel zodat ik rustig werd en mij niet zou concentreren op de pijn die mijn lichaam niet verliet.

Gelukkig was vandaag een betere dag. De pijn had besloten mijn lichaam gerust te laten, maar de vermoeidheid leek toch nog een groot gedeelte van mij in beslag te nemen. Ondanks dat Eric het helemaal niet zag zitten om verder te reizen, had ik hem toch kunnen overtuigen. In de auto zou ik genoeg rust gehad hebben en voor de rest voelde ik mij goed genoeg om het aan te kunnen. 

Na enkele dagen in Zweden doorgebracht te hebben, besloten we door te rijden naar Noorwegen, het mooie Noorwegen dat nooit leek teleur te stellen. Ook hier kregen we enorm mooie uitzichten en stelde de gastvrijheid, aan de tankstations, ons niet teleur. Eric wou natuurlijk weer speciaal doen door enkele zinnen via google translate te leren en die te gebruiken, zonder er bij stil te staan dat de mensen op hun tempo zouden antwoorden en hij er uiteindelijk niets van begreep. Ik had hard gelachen met zijn gezichtsuitdrukking nadat hij werd aangesproken door iemand die een hele uitleg had gedaan en hij zo geshockt  was dat hij zich niet kon behelpen met eender welke andere taal. Hij was nochtans de Engelse taal machtig en had zich er al een hele rei mee beholpen. Ik hield het dan weer liever bij Frans, Duits en Italiaans, dat laatste vooral omdat mijn papa half Italiaans was en ik het een enorm leuke taal vond.

Eric en ik schrokken op van mijn beltoon die plots doorheen de auto klonk, terwijl wij in stilte van onze maaltijden genoten. Ik nam mijn gsm van het dashboard af en zag dat het mijn broer was. "Het is Mats." Zei ik tegen Eric die nieuwsgierig opkeek. Ik nam op, zette de camera op en begroette mijn broer.

"Heey zusje, hoe is het daar? Waar zit je ondertussen?" Vroeg hij meteen, waardoor Eric zijn best moest doen om zijn eten in zijn mond te houden doordat hij begon te lachen. Ik sloeg hem op zijn arm en keek weer in de camera van mijn gsm. "Hier is alles oké, we zijn net in Noorwegen. Hoe is het daar?"

"Tja, mama en papa hebben de oren van mijne kop gezaagd gisteren omdat ze u niet hoorden. Dus had hen beloofd vandaag eens te bellen." Ik grinnikte en keek naar Eric die zich eerder nieuwsgierig en bezorgd opstelde, om te weten hoe ik nu zou gaan reageren. 

"Ja, sorry, we hebben echt drukke dagen gehad. We hebben zoveel gedaan waardoor ik geen tijd had om even te bellen. Ik zal hen straks of morgen wel eens bellen." Beloofde ik, aangezien mijn ouders daar echt op stonden. 

"Houden jullie het nog wel uit met elkaar?" Vroeg hij met een lach, waardoor Eric en ik elkaar met een brede glimlach aankeken. Hij met een glinstering in zijn ogen. "Ze is nogal veeleisend, maar voor de rest gaat het nog." Beantwoordde Eric hem met een lach, waarop mijn broer meteen antwoordde dat hij goed voor mij moest zorgen. "Maar dat doet hij goed hoor, daar mag je niet aan twijfelen." Zei ik hem meteen, nog voor Eric echt kon reageren, waardoor hij breed begon te glimlachen en even over mijn been wreef. Ondanks dat we nog niet echt wisten wat we waren van elkaar, was ons fysiek contact verdubbeld en hadden we er beiden geen problemen mee gehad dat dit plotseling gebeurde, zoals nu. Ik glimlachte en legde mijn hand bovenop de zijne.

Nadat we het gesprek hadden afgesloten en onze reis naar een prachtige stad hadden verder gezet, stond ik erop om een stap in de wereld te zetten en deze stad te bezichtigen. Al was mijn lichaam veel te moe geweest om lange afstanden aan te kunnen en weigerde Eric om mezelf te laten overbelasten. "We hebben de rolstoel mee, toch?" Hij trok zijn wenkbrauw op terwijl hij zijn armen in de mouwen van zijn jas stak. Zijn vragende en tegelijk ook verbaasde blik leek mij te vragen of ik hier zeker van was. Ik had meermaals laten klinken dat ik het had gehaat om in een rolstoel te zitten, om afhankelijk te zijn van anderen, maar ik had geen zin om nog langer in de auto of tent te zitten. Ik wou dingen ontdekken, steden bezichtigen, op restaurant gaan, genieten. Ik moest weer energie kunnen putten uit mijn activiteiten, tot het besef komen dat ik nog meer kon dan ik nu deed.

"Ben je zeker dat je dit wilt doen?" Ik keek op en zag hem twijfelachtig naar mij kijken terwijl ik een dekentje over mijn benen legde. Ik knikte voorzichtig, omdat ik toch een bepaalde angst begon te voelen. "Ik wil iets lekker gaan eten met u." Zei ik overtuigend. Hij grijnsde en palmde zijn handen rond de handvaten van de rolstoel om mij vooruit te duwen, omdat het bergop nogal moeilijk was. "Dus mijn kookkunsten zijn dan toch niet zo goed?" Vroeg hij met een lach. "Daar valt nog aan te twijfelen." Grinnikte ik, om de rollen eens om te draaien, aangezien hij mij constant plaagde.

"Mevrouw Broeckx, ik kan u nu gewoon loslaten en naar beneden laten rollen he." Probeerde hij serieus te zeggen, maar schoot alsnog in de lach. Lachend schudde ik mijn hoofd en keek hem aan. "Je durft niet." Hij keek me ondeugend aan en liet mijn rolstoel los, waardoor ik achteruit bolde. Ik schoot in paniek en greep de armleuningen stevig vast. Hij deed hetzelfde en begon hard te lachen terwijl ik hem geschokt bleef aankijken. "Je hebt nu dan ook ineens geleerd dat je mij niet mag uitdagen?" Vroeg hij met een lach. Ik sloeg hem op zijn arm en zei hem dat hij me verder moest duwen naar een goed restaurant, waar we op zijn kosten zouden gaan eten, nadat hij me dit had aangedaan. Hij grinnikte en duwde mij weer vooruit, op weg naar een gezellige avond.