"Acıtacak, incitecek ve öğretecekti. Çünkü kağıt öpücükleri her zaman tutkuyla başlayıp incinmeyle son bulurdu."
Medyaya yansıttığı kişiliğinin ve yakışıklı yüzünün ardında derin sırlar barındıran, aile mirasıyla yükselmiş CEO Kim Taehyung.
Kendini...
ayrıca, klişeler güzeldir, değil mi? bu bölüm öyle de <3 iyi okumalar!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. Drunk, Drunk, Pills
Neden hala titriyordu?
Bir rüzgar esişinde, bir göz açıp kapanışında ve nefes alıp verme süresinde her şey bitmişti. An bitmişti –ünlü CEO peşinden gelen korumalarla birlikte setten ayrılmış, ardında sadece kokusunu ve varlığının getirdiği o yoğunluğu bırakmıştı. İşteki herkes ilk defa kim için çalıştıklarını net bir şekilde görmüşlerdi. Gölgelerin ardına sığınan adam buraya gelmişti; başta haberlerden düşmeyen sevgilisini bu sete, bu diziye getirtmişti, ardından kendisi...
Herkes dikenli bir yolda yürüyormuş gibi attığı adımlara dikkat ediyor, sözlerini filtreliyordu. Gerginlik doluydu.
Ama Seokjin... En çok o korkuyordu.
Onun korkusu diğerlerininkinden farklı bir tondaydı; farklı bir boyutta, farklı bir sebepte.
Taehyung'un onu tanımasını istiyordu: Karşısına geçip, "Geçmişte birbirimizden koparıldığımız için üzgünüm, yeniden arkadaş olmak ister misin?" demek istiyordu, her ne kadar çocukluklarından kalan şeylerin bir harabe olduğunu bilse de. Bir şeyler anlatmak, onunla konuşmak, iyi misin diye sormak istiyordu.
İyi misin?
Taehyung, çok kötü şeyler yaşadın. İyi misin? Toparlanabildin mi? Mutlu musun? Nasılsın?
Ve sonra kendi hakkında konuşmak istiyordu –dudaklarına vurulmuş kilidi çözmek, yaşadığı tüm zorlu şeyleri ona anlatmak. Çocukluğunun onu anlayacağını biliyordu. Bir rahatlama istiyordu; çocukken birlikte meyve bahçelerine gömüldüğü oğlana bakıp hiçbir şeyim yolunda gitmedi, mahvoldum, parçalandım ve her geçen gün daha da parçalanıyorum demek...
Ama bunların hiçbirini, hem de hiçbiri, onun adı altında, bir sette, saatlerce çalışmaktan gözleri kızarmışken, bakımsızlıktan yüzü kurumaya başlamışken ve pembe saçları yağlanmışken yapmak istemiyordu. Burada, bu mekanda değil.
Gerçi dünyanın kendi isteklerine göre hareket etmediğini anlayalı oldukça uzun zaman olmuştu –engelleyebileceği şeylerin sınırı vardı, geri kalan hiçbir şeye karışma yetkisi yoktu. Hayat onu çoktan alt üst etmiş, itaate zorlamıştı. Parmaklarını zamanın ve kaderin berrak sularına daldırıp istediği kadarını çekip çıkaramıyordu, akmaya devam eden suları izleyebiliyordu yalnızca.
