"Acıtacak, incitecek ve öğretecekti. Çünkü kağıt öpücükleri her zaman tutkuyla başlayıp incinmeyle son bulurdu."
Medyaya yansıttığı kişiliğinin ve yakışıklı yüzünün ardında derin sırlar barındıran, aile mirasıyla yükselmiş CEO Kim Taehyung.
Kendini...
merhaba~ yine ben! :D bu akşam, belki üni sınavından çıkan okuyucularım vardır diye moral adına bölüm atıyorum ama açıkçası bölümün "moral" olacak bir yanı yok ahashha aydınlık günlerden önceki angst'e hazır olun!!
bu bölüm +10.3k, lütfen, lütfen sindirerek okuyun! ara vermeniz gereken yeri inanın hissedersiniz. gerçekten ağır ve yoğun bir bölüm olduğunu düşünüyorum. bu bölümler ta kurgunun şekillendiği günlerden beri aklımda olan bölümler ve kurgu geliştikçe, uzadıkça, bölümler yazdıkça her cümle, her paragraf ve her his de o kadar yoğunlaştı. eksik kaldığım yönler elbette vardır, yine de size aktarabilmek için çok çabaladım, cc'den eleştirilere açığım.
hatalar için şimdiden üzgünüm, iyi okumalar! <3
not: intihar bahsi, manipülasyon, şiddet içerir!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
36. Bittersweet Tragedy
seokjin
Onu hiç sevmemişler.
Sevememişler.
Sevmeye giden yolları doğru değilmiş ve atılan her adım dikenliymiş, her adım kan kesikleriyle sonuçlanmış. Zımpara kağıtları gibi öpmüşler tenini; hep inciterek, hep kırarak, parçalayarak. Kendini kaybetmiş bu yüzden. Duyguları ondan alınmış; kendini olmadığı bir kimlikle uyanırken, kahvaltı ederken, kalkıp işe gelirken ve yaşamaya çalışırken bulmuş. Gece vakti yatağa sığındığında uyuyamamış; gördüğü bedenlerin gerçekliğine takılı kalmış, onların ilaçların yan etkisi olduğunu bilmeden.
Aynaya her baktığında gördüğünden, yüzündeki izlerden nefret etmiş –kendine her baktığında sen de ölmeliydin diye fısıldıyormuş, sen de ölmeliydin, başarısızsın çünkü ölmeyi beceremedin.
