"Acıtacak, incitecek ve öğretecekti. Çünkü kağıt öpücükleri her zaman tutkuyla başlayıp incinmeyle son bulurdu."
Medyaya yansıttığı kişiliğinin ve yakışıklı yüzünün ardında derin sırlar barındıran, aile mirasıyla yükselmiş CEO Kim Taehyung.
Kendini...
yn: bu bölüm bolca taejin yazacaktım ama taehyung'u tanıtmadan taejin'e geçmek istemedim. ツ♡
yn2:seokjin'in saçının boyası aktı, artık sarı oldu. ahahhaha ayrıca fotoğrafta göründüğünden biraz daha uzun, biraz daha dağınık~
yn3:eomma: anne , noona: abla
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. Two Different Worlds
Başlangıçlar her zaman zordu. En zoruydu; cesaret, ilgi, adanmışlık ve zaman istiyordu. Zaman. Seokjin'in zamanı yoktu. Seokjin'in hiçbir şeye zamanı yoktu. Seokjin nefes alamıyordu; bazen ara vermeden çalıştıkları on yedi saat onun zaman kavramını kırıyordu, ertesi gün sadece iki-üç saatlik bir sahne çekip paydos ediyorlardı ama bir önceki günün yorgunluğunu almıyordu. Seokjin zamanı alıp parçalamak, bölmek ve bükmek istiyordu. Bir parçasını kullanıp ardından durdurmak. Ellerini şelalelerden akan soğuk sulara daldırıp zamanın suyunu içmek istiyordu.
Araya bir çizgi çekmek.
Ve o çizgide kaybolmak.
İşte tam da orası Seokjin'in hayalini kurduğu tatlı yerdi –hiçbir şey için endişelenmediği, huzuru bulduğu ve sadece... Sadece yaşadığı. Zaman olmadan. Bir şey olmadan. Özgürlük öyle bir şey olmalıydı; yıllardır tatmadığı o duygu şimdi ağzında bitter bir tat bırakmıştı. Tatlı ekşi sakızlar gibi, başta surat buruşturup ardından düzeliyordu. Tek sorun Seokjin zaman kavramını algılamıyordu, bu yüzden başta tatlı olan şey sonra geçmişe akıyor, aktıkça daha da ekşiye bulanıyordu.
Her şey ekşiydi. Ayaklarının altının su topladığı günlerde sardığı yara bantları acısıydı; az çalıştıkları saatlerde eve erken geldiği an mutluluğuydu; soğuk havada üşürken Yoongi hyungunun üzerine örttüğü ceket minnetiydi. Zaman bunların hepsini sağlıyordu –aktıkça akıyor, ilerledikçe ilerliyordu.
