"Acıtacak, incitecek ve öğretecekti. Çünkü kağıt öpücükleri her zaman tutkuyla başlayıp incinmeyle son bulurdu."
Medyaya yansıttığı kişiliğinin ve yakışıklı yüzünün ardında derin sırlar barındıran, aile mirasıyla yükselmiş CEO Kim Taehyung.
Kendini...
Sandpaper Kisses'ın final bölümüne hoş geldiniz... :(
Her güzel şeyin bir sonu olmalıydı, güzel olmasa bile, ne kadar zorlasa ve acı verse bile, size bir şeyler hissettirebilmiş her şeyin bir sonu olmalı. Bu da Sandpaper Kisses'ın sonu işte. Hem de +14k sözcükten oluşan, kocaman bir bölüm. Kendisi kocaman ama içindekiler toz zerresi kadar olan küçücük bir bölüm.
5 Mayıs 2021'de başladığım bu kurguya bir buçuk yıl sonra veda etmek çok zor geliyor, benim için her zaman zihnimde olacak iki karaktere nasıl veda ederim, o da belli değil zaten. Ama ben yine de bir veda yazdım.
İçinde inanamayacağınız derecede zaman ve balık tasviri var, birçok paragraf ağır bir dile bulanmış durumda. Okuyucular olay bazlı odaklanır ficlere ama Sandpaper Kisses'ta her zaman o betimlemeleri Seokjin'in düşüncelerine yedirmeye çalıştım ben. Ki her şeyden önce kendim için yazıyorum, bu yüzden bu bölümün yarısının zaman kavramı ve balık tasviri üzerine kurulduğunu söylerken kendimden memnunum (。>︿<)_θ
Size korkunç görünen bir uyarı listesi bırakacağım, bu bölümü okumadan önce neye girdiğinizi, nasıl bir 14k okuyacağınızı bilin diye. Ama gördüğünüz her şey her zaman yazıda beklediğiniz gibi aktarılmaz, bunu da belirtmek isterim.
Son bir kez "hatalar için üzgünüm, iyi okumalar!" ♡
Uyarılar: İntihar, aşırı doz hap kullanımı, intihara teşvik etme, intihar girişimi, şiddet, +18 sahneler, zihinsel çöküntü, intihar güzellemesi, sadomazoşizm ögeleri ve ihanet içerir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Final — "Outro, Tear"
Burada daha ne kadar kalacaktı? Ne kadar kalabilirdi? Yas dedikleri şey kaç günde son buluyordu da bir yere, bir şeye, bir yola gidiliyordu? Acı ve yas, özellikle de ölüm, sadece bir duraktı, eğer insanın kalbi hala atıyorsa, bir şekilde devam etmek zorundaydı. İnsanların adımlarını takip ettiği, onları dertten ve acıdan uzaklaştıran, yas evinden kurtulabildikleri bir yer oluyordu.
İnsanlar annelerini kaybettikten sonra nereye giderlerdi?
Seokjin daha önce böyle biriyle karşılaşmamıştı. Bildiği tek kayıp hyungunundu, o da kayıpla birlikte ortadan yok olmuştu.
Şimdi sorsaydı, "Taehyung hyung, annen ölünce nereye gittin?" diye, alacağı cevap onu tatmin eder miydi?
Taehyung annesi ölünce babaannesinin yanına gitmişti, Taehyung ölünce bir babası hala kalmıştı –dağılmış bir adam olarak da olsa Taehyung'a sapasağlam, gökdelen kadar bir şirket bırakmıştı, onu paraya ve gümüş kaşığa bırakmıştı. Taehyung'a sevgi veremese ve eşini kaybetmenin yasını tutsa bile, ona bir babaanne şefkati bırakmıştı, ona Namjoon gibi birini vermişti. Babaanne yemeklerinin piştiği ev Taehyung'un yas evinden ayrılışıydı.
