Stories About Life

නිසි තැන

"හරි ළමයි.. ඉතුරු ටික හෙට කරමු. දැන් ඔයාලට යන්න පුළුවන්."

අවුරුදු 30 කින් විතර ඉඳලා මං කියන ඒ වචන වලට අද තියන තැන ගැන මං හිතල බලද්දී මටම හරි දුකයි. දිනෙන් දින වෙනස් වන මේ සමාජයේ අද වෙනකොට වෙනසක් වෙලා නැත්තේ ඉගෙන ගන්න, ළමයින් ව ඉස්කෝලේ යවන එක. ත් දැන් අවුරුද්දක් විතර ඉඳන් එකත් ටිකක් වෙනස් වෙලා. ඒක මේ කොරෝනා හින්දා. පාසලේ පොත පතට සීමා වෙලා තිබ්බ අධ්‍යාපන ක්‍රමය කාලයක් ඔන්ලයින් වෙලා තිබ්බා. දැන් ඒක ආයේ ආයෙත් පරණ විදිහට වෙනස් වෙනව වගෙයි.

මේ වගේ එක එක අදහස් ඔළුව ට එනකොට මං මගේ බෑග් එක අස් කරල පොත් ටික දා ගත්තේ බස් එක අල්ලන්න ඉක්මනට යන්න වෙන නිසා. එතරම් ම දුෂ්කර වුනේ නැතත් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ටික දුරක් යන්න වෙනවා ඉස්කෝලේ ඉඳලා. ඉක්මන් ගමනින් ආව මං පැය කාලක් විතර බලන් ඉද්දි බස් එක ආවා. මේ රස්නේ කාලේ ඉර අවුවත් වැඩි නිසා හොඳට ම මහන්සියි වගේ. මට කලින් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ඇවිල්ල හිටිය මං උගන්නන ඉස්කෝලේ ළමයින් ටිකකට පස්සේන් මාත් නැග ගත්තා බස් එකට. බස් එකේ සෙනඟ පිරිලා හොඳට ම. පැයක ට විතර සැරයක් එන මේ බස් එක මග අරින්න බැරි නිසා ම ද කොහෙද ගොඩක් දෙනෙක් හිටියා බස් එක ඇතුලේ. කොහොම කොහොම හරි බස් එකේ සීට් හැන්ඩ්ල් දෙකක් අල්ලගෙන මං හිටන් හිටියේ බ්රේක් ගහන පාරට වැටෙන්න හොඳ නෑ කියල දෙවියන් ට කියාගෙන. ගිය මාසේ බස් එකේ වැටිලා කකුල උළුක්කු වෙච්ච එකට මං තව පත්තු බඳිනවා.

"දොර ළඟ ඉන්න එපා ඉස්සරහ ට වෙන්න ඉස්සරහ ට වෙන්න" කියල කෑ ගහන කොන්දොස්තරගේ කන්දොස්කිරියාව අහන් ඉන්න බැරුව ම මගේ මුහුණ ඇඹුල් වුනා. ඒ මනුස්සය කොච්චර කෑ ගහනව ද? ඒත් දොර ගාව ඉන්න සීයාට යන්න තැනකුත් නෑ බස් එක ඇතුලේ. ඒ සීයාගේ කකුල බැන්ඩේජ් එකකිනුත් ඔතලා වගේ. බස් එක ඇතුලේ වැදගත් විදිහට ඇඳ ගත්ත අය ගොඩක් දෙනෙක් ඉන්නව. ඒත් එක් කෙනෙක් ට වත් බැරි වුනා ඒ සීයා ට ඉඩක් දෙන්න. ඒ පාර මං අපේ ඉස්කෝලේ ඉන්න ළමයින් ටිකක ගේ මුහුණ බැලුවා ව්‍යංගයෙන් හරි කියන්න ඒ සීයා ට ඉඩක් දෙන්න කියලා. මං මුහුණ බලනව දැක්ක ගෑණු ළමයෙක් ළඟ ඉන්න කෙනාට අතින් ඇනලා රහසින් වගේ කිව්ව දේ මටත් ඇහුනා. "අම්මෝ අර කාංචනා මේ පැත්ත බලනව. එපා එපා දැන් ම බලන්න එපා. දැන් බැලුවොත් අපේ සීට් එක දෙන්න වෙයි. එයා හිටගෙන ආවදෙන්. ගිය සතියේ මං ගණන් ටික හැදුවේ නෑ කියල එයා මට බැන්නත් එක්ක. ෂික්.. ලැජ්ජාවේ බෑ එදා නම්." ඒ ළමය කිව්ව එක අහල මගේ හිතට පොඩි දුකකුත් ආවේ නැතුවම නෙවෙයි. මට ඒ ළමය ගේ මුහුණ මතක නෑ තමයි. ඒත් ඒ ළමයා කිව්වා සිද්දිය නම් ලාවට වගේ මතකයි.