Sana Ulaşmak İçin

Afili Yalnızlık

Ferman arabasıyla Ali'nin evinin önünde bekliyordu. Dün akşam Ali'den haber alamayınca içi rahat etmemişti Ferman'ın, Ezo'yu aramıştı ondan bilgi almıştı. Dediğine göre Ali yeni bir hastanede asistanlığa başlamıştı bile. 

Ferman etkilenmişti dürüst olması gerekirse, kendine bile itiraf edemese de Ali'yi başka bir hastanenin kabul etmesinin zor olduğunu biliyordu, hatta hem onun hem Adil Hoca'nın referans mektuplarına rağmen çok uzun sürebilirdi Ali'yi asistan almaları. Ali'nin daha bir hafta geçmeden yeni işe üstelik de oldukça iyi bir hastanede başladığı duyunca çok şaşırmıştı. 

İçi de bir tuhaf olmuştu Ferman'ın. Yani sevinmişti tabii ki Ali'nin yeniden bir hastaneye girebildiğine, hem de kolayca ki öyle gözüküyordu, bir yandan da Ali'nin ciddi ciddi başka bir hastanede olması bu gerçek Ferman'ın içine oturmuştu resmen. Sonra silkelendi. Ne yapsaydı çocuk kovdunuz çocuğu hastaneden ne yapsaydı, diye düşündü. Sonra bu düşünceyi de itti kenara. Ali'nin iyiliği için yapmıştı... 

Apartmanın kapısı açılınca oraya döndü Ferman. Ali tahmin ettiği gibi üstünde montu sırtında çantası kapıdan çıkıyordu kafasını kaldırınca üstü açık arabasından ona bakan Ferman'la göz göze geldi. 

Ali şok olmuştu birden ama kaşlarını çattı. 

"Günaydın Ali." Dedi Ferman. 

"Hocam siz ne yapıyorsunuz burada?" Dedi Ali. 

Ferman derin bir nefes aldı ona tebessüm etti. 

"Duydum yeni hastanede çalışmaya başlamışsın ben de dedim madem yeni bir yerde başlıyorsun ben götüreyim seni hastaneye. Hem hastaneyi de görmüş olurum seni de bırakmış olurum diye düşündüm..." Dedi Ferman. 

Ali ona öyle bir baktı ki Ferman'ın oradan kaçıp gidesi geldi. 

"Hocam siz ciddi misiniz?" Dedi Ali. 

Ferman yerinde kıpırdandı. 

"Evet ciddiyim neden?" 

Ali tam ne haliniz varsa görün diyip gidecekti sonra birden aklına gelen düşünceyle Ferman'a döndü. 

Kendine bir söz vermişti Ali daha dün akşam demişti ki benim canımı acıtamayacaklar artık ben hayatıma devam edeceğim. Onlara baktıkça içimin parçalanmamasını öğrenmem lazım madem karar verdim artık canımı acıtmayacaklar diye o zaman yanlarındayken canımın yanmadığını görsünler artık. Varlıklarının beni incitmediğini görsünler güçlü durabileceğimi görsünler. 

Ali Ferman'a döndü ama yüzünde aşırı ifadesiz bir bakış vardı. 

"Madem öyle istiyorsunuz bugün beni bırakabilirsiniz tamam." Dedi Ali. 

Ferman bir anda şaşırmıştı. 

"Gerçekten mi? Geç oğlum o zaman gel." Dedi Ferman. 

Ali ona bakmadan arabanın sağındaki koltuğa geçti ve kemerini bağladı. Ferman ona bir bakış atıp gülümsedi ve arabayı çalıştırdı. 

"Anlat bakalım dün ilk gününde alışabildin mi iyi miler sana karşı hocaların asistanlar falan?" Dedi Ferman. 

Ali sessiz kaldı. 

"Ben gerçi sana yazdığım referans mektuplarını verecektim sen biraz toparlandıktan sonra ama..." 

"Kendim hallettim teşekkür ederim." Dedi Ali monoton bir sesle. 

Ferman biraz afallamıştı ama devam etti. 

"Evet halletmişsin gerçekten yani helal olsun tabii ki halledecektin sen çok iyi bir doktorsun bunu mutlaka göreceklerdi hakkını vermiş oldular yani tebrik ederim." Dedi Ferman.