Sana Ulaşmak İçin

Beni Kendinden Kurtar

"Ali? Ali beni duyabiliyor musun canım?" 

Ali gözlerini açtığında kulaklarında çınlayan bu sesin sahibini endişeli bir yüz ifadesiyle ona bakarken gördü. Fark ettiği üzere Ali de sokak gibi bir yerin ortasında yatıyordu. 

"Sen misin Nazlı?" 

"Evet, evet benim. Yanındayım, iyi olacaksın Ali. İyi olacaksın canım..." dedi Nazlı.

"Bana ne oldu?" diye fısıldadı Ali, boğazında küle benzer bir tat hissediyordu. 

"Bir araba çarptı, hatırlamıyor musun?" dedi Nazlı. 

Ali kaşlarını çattı. 

"Ben... Araba mı..."

Ali'nin gözleri ağırlaşmaya başlamıştı, hafiften öksürük de tutmuştu bir de.  Panikle Ali'nin hırkasına yapışmıştı Nazlı, gözleri doluydu. 

"Ali, Ali benimle kalman lazım canım, Ali lütfen... Lütfen bir daha oraya gidemezsin Ali lütfen... Ali..." 

"Nereye..." diye mırıldandı Ali şaşkın bir sesle ama uyku sarmıştı bedenini Ali de gözlerini yumdu hafifçe...

**

Ferman Beliz'in odasına daldığında Beliz de, odadaki koltuklardan birinde oturan Adil Hoca da başlarını kaldırıp ona baktılar. 

"Ferman? Ne oldu nefes nefesesin?" dedi Beliz. 

"Ali'yi aramaya gidiyorum." 

Bu ani sözün üstünde Beliz de Adil Hoca da ciddi afallamış şekilde Ferman'a baktılar. 

"Ferman, oğlum iyi misin sen?" 

"Hocam, çıldırmadım, dediğimi çok iyi biliyorum, Ali'yi aramaya gideceğim." 

"Ferman, bilmiyorum şu an ne düşünüyorsun ama Ali'nin olduğu patlamadan bir iz bulamadılar sen de biliyorsun." dedi Beliz Adil Hoca'ya bakarak, Adil Hoca sarsılmış gözüküyordu. 

Zaten yeni yeni toparlanıyordu Adil Hoca. 

"Tam da o yüzden Beliz, çünkü Ali'yi orada bulmadılar, belki de... Biliyorum çılgınca ama Ali belki de hayatta. Ve benim onu bulmam lazım." dedi Ferman. 

Beliz de Adil Hoca da ona çıldırmış gibi bakıyordu. 

"Ne diyorsun oğlum sen ne demek..." dedi Adil hoca, sesi titremeye başlamıştı. 

"Ferman." dedi Beliz. 

"Biliyorum şu an kafayı oynattığımı düşünüyorsunuz ama aklım gayet yerinde, bakın ben... Eğer gerçekten Ali orada bir yerde yaşıyorsa, ve ben... Ben onu sırf öldüğüne inandığım için orada bırakırsam kendimi affedemem, hocam. biliyorum ne düşünüyorsunuz ama ya yaşıyorsa..." dedi Adil Hoca'ya bakarak Ferman, gözleri titriyordu. 

"Ben... Sence gerçekten..." dedi Adil Hoca, gözleri yorgun bakıyordu ama Beliz hemen Adil Hoca'nın yanına gidip elini omzuna koydu. 

"Hocam, ben Ferman'la yalnız konuşayım bir, kafası karışık galiba, ben yine geleceğim yanınıza merak etmeyin." dedi Beliz ve Adil Hoca'nın bakışları üstündeyken Ferman'ı kolundan çekip kapıya çekti. 

"Kafam karışık değil Beliz, lütfen beni bir dinle..." dedi Ferman. 

"Seni dinleyeceğim merak etme. Sen bir gel benimle." 

Beliz onu kolundan çekerek bulduğu müsait bir hasta odasına sokmuştu, kapıyı örtüp Ferman'a çevirdi başını. Ferman kaşlarını çatmıştı.